SI E KA ZBËRTHYER IMAZHI KULTUROR SKËNDERBEUN!
do komb ka një Hero Kombëtar. Por rrallë i ndodh një vendi kaq të vogël si Shqipëria të ketë për të tillë, një figurë si Gjergj Kastrioti Skënderbeu ( 6 maj 1405 – 17 janar 1468). Vlera më e lartë kombëtare e figurës së tij është se për 25 vjet ai mbajti larg Shqipërisë ushtrinë turke, duke e thyer pothuajse në çdo betejë. Janë të shumta betejat e fituara nga Skënderbeu së bashku me ushtrinë e tij.
Vlerat e figurës së Skënderbeut janë ndërkombëtare, duke qenë se ai u bë prijësi i barrierës ndaj ushtrive turke për pushtimin e Evropës dhe mosshtrirjes së fesë islame në kontinentin evropian. Barleti në veprën e tij “Historia e jetës dhe veprave të Skënderbeut”, flet për karakteristikat trupore dhe vizaton portretin fizik të Skënderbeut, diku për cilësitë e mëndjes dhe të zemrës, diku tjetër për sjelljet e tij ndaj ushtarëve ose kundërshtarëve.
Skënderbeu shquhej së pari dhe admirohej për tiparet e tij trupore. Këtë admirim dhe dashuri ai e pati që kur ishte peng në oborrin e Sulltanit. Bukuria e trupit dhe hijeshia e gjymtyrëve, shtati i lartë dhe qafa e fuqishme, ia rrisnin shumë virtytet e tjera dhe dukeshin se ia shtonin mirësitë e shpirtit. Sipas konceptit klasik të grekëve të vjetër, trupi i bukur dhe i fuqishëm është pasqyrë e bukurisë dhe e fuqisë së shpirtit, të mendjes, të ndjenjës dhe të vullnetit. Skënderbeu mishëron çdo gjë të lartë, të bukur të fuqishme, të madhërishme.
Që në moshë të vogël Skënderbeu digjej dhe bluante në mendje plane për gjëra të mëdha. Ai kishte fuqi shpirtërore të pamposhtur, po aq sa edhe trupore dhe vepronte shpejt e nuk përkulej para asnjë vështirësie, nuk donte t’ia dinte as nga të ftohtit, as nga të nxehtit. Gjergj Kastrioti Skënderbeu ishte i dashur për karakterin e tij popullor. Ai i donte ushtarët me gjithë zemër, ai u shkonte kokë më kokë, kur plagoseshin dhe kujdesej për ta si ndonjë shok i thjeshtë i tyre.
Barleti tregon në veprën e tij sesi njëherë Skënderbeu pasi kishte luftuar me armikun kishte dhënë urdhër ushtarëve të tij të shko- nin në një luginë që banorët e quanin “E Bukura” dhe atje kishte dhënë urdhër të ngulnin flamurët dhe të qendronin gjersa të çlodheshin ushtarët, të riformoheshin më drejt, nën dritën e diellit, radhët e tyre dhe të mund të merreshin masat për kujdesin e të pla- gosurve, të cilëve, ai duke lënë më një anë madhështinë e kapedanit, me natyrën e tij prej ushtari, u shkonte pranë, i ngushëllonte një për një dhe i fërkonte me dorë, sikur të ishin të vegjël. Për këtë arsye edhe ushtarët e donin sa qanin për të. Karakteri popullor i Skënderbeut u pëlqente edhe armiqve. Skënderbeu ishte mëndjelartë e mëndjehollë, me shpirt të madh e të fortë, i urtë e i përmbajtur sa s’ka. Skënderbeu e përmbante veten edhe në zemërimin më të madh. E madhërishme ishte sjellja e Skënderbeut për butësinë e shpirtit të tij akoma edhe kundrejt armikut të mundur. Zotësinë luftarake Skënderbeu e tregoi në të gjithë taktikën e luftës, taktikë e re, për të cilën e admironin edhe armiqtë.