Filozofia e revoltës në vargjet e një poeti
Vëllimi poetik “Edhe zogjtë i mashtrojmë” i Bislim Ahmetaj vjen me penën e një studiuese shqiptare të Maqedonisë. Në këtë vëllim, Ahmetaj, sikur në çdo hap vëzhgon dhe mbledh vëmendshëm ato grimca ndjesish që e arnojnë forcën e jetës për një të nesërme të domosdoshme, por gjithsesi ndryshe. Vargu i tij nuk është kaq i thjeshtë, as për kah kthjelltësia e mendimit, as për kah vlerat gjuhësore. individi dhe kolektiviteti, edhe kur pas vetes lënë silueta ëndrrash të përgjakura. Ironia e fatit s’ka të sosur edhe atëherë kur njerëzit “... Janë thjesht gjysma të prera fotosh/ Që shërbejnë edhe si pasaporta edhe si bileta/ Fati i tyre shndërrohet në tituj gazetash/ Copa letrash që bredhin trotuareve të pista...” (“Kalorësit e zinj të vdekjes”).
Është mbresëlënëse poezia “Për udhëheqësit tanë”, e cila të nxit pamje të skicuara nga jeta shqiptare, një aktualitet i hidhur që tipizon ambiente autoktone... Përshkruhen portrete udhëheqësish, si në një pikturë plot efekte ngjyrash të përziera pa kurrfarë harmonie, sikurse kur të kaplon ndonjë “trishtim kozmik” dhe pa ndonjë shpresë për më tej, deklaron: “Më ka humbë busulla”. Aftësia perceptuese e poetit që kaq
Khollësisht ta përditësojë jetën, bën të mundur që asnjë grimcë përjetimi të mos fshihet gjatë nga kujtesa. Edhe banalizimi i përditshmërisë me “shije” festash të ( pa) zakonshme përshkruhet si “ode” për gruan shqiptare. Dhe kjo nuk ka si të tipizohet më qartazi në “Ditë gruaje në Tiranë”, një poezi që reflekton “shpresa” të varura nga efekte ngjyrash, shumësia e të cilave të ngjall neveri deri në absurditet.
Në këtë vëllim, Ahmetaj, sikur në çdo hap vëzhgon dhe mbledh vëmendshëm ato grimca ndjesish që e arnojnë forcën e jetës për një të nesërme të domosdoshme, por gjithsesi ndryshe. Vargu i tij nuk është kaq i thjeshtë, as për kah kthjelltësia e mendimit, as për kah vlerat gjuhësore. Përgjithësisht, janë poezi që kërkojnë lexim të vëmendshëm, për një zbërthim dhe interpretim të duhur. S’do mend se pakufishmëria e gjuhës që e elaboron mendimin e kthjellët, e i rrah fort fenomenet politiko - sociale, nuk e prish bashkëjetesën e kësaj gjuhe, herë të ashpër e thumbuese, herë të ëmbël e të këndshme, pothuajse lyer në lyer këngën e zogut, sikurse në poezitë: “Arratia e këngës së zogjve”, “Tinguj harrese”, Kanga e mbrame e plakut”., Bbilbili, lypsari dhe qyteti i ngratë”...
“Edhe zogjtë i mashtrojmë” është pasqyrim në vargje i atyre tablove jetësore, me të cilat ngeshëm shihemi sy më sy. Janë ata histori të dëgjuara nëpër shekuj, që po i gërryem pakës, do shpërthejnë ama gjaku, si dëshmi dhembjesh të pa stisura. Janë e sotmja rënduese që na lodh deri në ngulfatje dhe fatkeqësisht mund të bartet në të nesërmen e pafajshme. Dhe ne, nuk mund të bëjmë asgjë, me bindjen se “të vegjlit” janë të destinuar për “durim” ose “humbje”. Janë po ajo e nesërmja, ku shpresat metaforikisht, janë ndrydhjet emocionale nëpër kohë. Për këtë të fundit duhet një mal durim, që bashkë me lexuesin të ecet shtigjeve të gjata sa pafundësia e jetës!
* Profesore e Letërsisë së Krahasuar në Universitetin Shtetëror të Tetovës
E megjithatë, njerëzit votojnë ata që bëjnë më shumë zhurmë dhe realisht ata që dukshëm nuk punojnë për tagrin e tyre, por shesin vlerën e një pune boshe. Shqipëria është në një qerthull, që shumëkush e kupton, por pakkush mund ta ndryshojë, sepse sërish vota shkon tek njerëzit e gabuar...