Teatri, regjisori kritikon deputetët që firmosën ligjin duke nënvlerësuar protestën

“Shpirtrat e lirë nën 33° celsius dhe kartonët e çingijeve të turpit”

Protesta

e mbrojtësve të kauzës së Teatrit Kombëtar nuk kishte sharm", shkruante një punonjëse e Ministrisë së Kulturës në faqen e saj në ' FB'. E vërtetë.

Nuk kishte në protestë regjisorë. Dua të them regjisorë si ata që përgatisin mitingjet e partive. Ose dasmat e sotme. Me pult komandimi. Montazhierë. Drejtorë fotografish. Koloristë. Operatorë zëri.

Protesta përpara Parlamentit Shqiptar nuk kishte platformë regjisoriale. Nuk kishte plane të marra me dron nga sipër. Me kran, ashtu si mbrëmja e përurimit të ' Turbinës' së çingijeve, ku planet uleshin e ngriheshin e tregonin të njëjtën gjë. ' Turbinën', kryeministrin dhe çingijet e mbrëmjes.

Protesta para Parlamentit nuk kishte kostumierë. As dekoratorë. Letrat në duart e djersitura ishin letra të zakonshme "Unë jam Teatri" të shkruara me marker, lapsa a stilolapsa.

Një altoparlant i thjeshtë që kalonte dorë më dorë. Veshur si çdo ditë.

Edhe pse e dinin se aty brenda atij Parlamenti një turp më tepër do shënohej. Por ishin aty. Përballe turpit. Gjëja e fundit që u interesonte ishte i ashtuquajturi sharm. Madje, askush nuk është i interesuar edhe ta xhirojë, duke u distancuar nga kjo. Nuk u ka shkuar në mendje as të përfitojnë e që mund kohë më vonë të bëjë një dokumentar të shkëlqyer. Dhe kjo, për një fakt të thjeshtë - sepse janë të gjithë të përfshirë. Kokë e këmbë në mbrojtje të Teatrit. E kështu, si në shfaqjet e pafilmuara kurrë, legjendat për aktorët tanë të mëdhenj marrin përmasat e eposit, ashtu dhe mosfilmimet e "pakujdesjet" e këtyre ditëve janë shenja të përfshirjes që i bëjnë ata sot e nesër heronj. Ndryshe nga rrogëtarët që flasin për mungesë sharmi të protestës.

Protesta e qytetarëve para Parlamentit të Sh- qipërisë nën diellin që digjte ishte nga ato protesta zonjë, që të kujton majin e 1968 në Francë. Të kujton Qytetin Studenti në Tiranë, në dhjetor të 1990. Atëherë as protestat tona edhe kur rrëzuam shtatoren e diktatorit nuk kishin "sharmin" që thua ti. Por ashtu si sot, edhe atëherë dhe gjithmonë sharmet një kauze nuk ia japin planet nga sipër, ngjyrat apo misanskenat. Sharmi është shpirti i së drejtës, vështrimi drejt, denoncimi i padrejtësisë e vjedhjeve.

Ashtu i djersitur nën 33 grade celsius, pra, në Tiranën që digjte, portreti plot sharm e dritë i Neritan Liçajt ishte e do mbetet padyshim më i rëndësishëm se 75 kartonët e turpit të çingijeve tuaj.