Viktima në luftë, viktima në paqe

mungesën e mendjes dhe zemrës e kanë të kompensuar në muskuj, nuk u ngjall dhembshuri as simpati gjendja e viktimës. Prandaj, sa herë të jetë e mundshme – e do të jetë e mundshme pothuajse çdo herë – do të bëjnë çmos ta njollosin, nëpërkëmbin dhe përçmojnë.

Civilët, pra njerëzit e Bllacës e Stankovecit, viktimat e mëdha dhe të vërteta të mizorisë së forcave serbe, janë po ashtu viktima të personave të llojit të Hara- dinajt. Kanë qenë, janë dhe do të jenë. Tërbimi i tyre është ndaj civilëve, rritet sa më shumë që rritet kujtesa, nderimi dhe respekti ndaj atyre viktimave të vërteta. Sepse kjo nënkupton po ashtu që çlirimtarët e rremë ta humbin vlerësimin, e me këtë – kjo atyre u dhemb më shumë, vetëm kjo u dhemb në të vërtetë – pushtetin.

Ndër të tjera, pra, kjo është një arsye pse ai është kaq i mllefosur me njerëzit e Bllacës dhe Stankovecit, përçmues dhe përqeshës. Është i mllefosur me viktimën, sepse është kundër saj. Është kundër gjendjes së saj jo pse është kundër vuajtjes së saj, por përkundrazi, sepse e konsideron subjekt të dhunës së vet, mosdurimit. Qëllimi është t’i shtohet vuajtja, edhe pas daljes nga ferri i vërtetë, t’i bëhet e pandashme; të konsiderohet turp pafuqia, mundimet, vuajtjet. Në fund, edhe të mohohet të ketë vuajtur, të jetë persekutuar, nëpërkëmbur.

Kështu gjithherë kanë mend- uar dhe vepruar edhe të gjithë autorët e krimeve monstruoze në histori, kudo mbi faqen e dheut.

Qysh nga hera na ishte bërë fare e qartë se mjerimi më i madh i këtij vendi janë banditët e luftës. E banditët e luftës janë në krye të shtetit, në krye të të gjitha institucioneve. Zgjedhja e Haradinajt kryeministër e ka çuar pikën e vlimit të këtij mjerimi pothuajse në shpërthim. Është një prej turpeve më të mëdha që na ka ndodhur pas luftës në shoqëri.