Njeriu që i privatizoi pellazgët hyjnorë

në vendin e pellazgëve hyjnorë, nuk i kishte rënë të takonte Zeusin!

Patjetër që do ta takonte një ditë dhe një ditë kishte marrë rrugën për të shkuar në Selinë e Zeusit, që gjendej në Malin e Tomorit. Rruga në atë hapësirë nuk kishte lodhje. Sikur e barte një shpend i padukshëm në krahët e vet, aq i lehtë ishte udhëtimi nëpër Dheun e pellazgëve hyjnorë.

Po sikur t’ia zinte vendin Zeusit, i shkrepi nëpër mendje. Po së pari ta shihte, i tha vetes, pastaj.. Në këto mendime e sipër e pa veten afër një tempulli madhështor, ndriçimi i të cilit nuk e linte ta shihte qartë pamjen.

Hyri në të dhe për habi, rojë nuk kishte kund. Arriti deri në pjesën më të lartë të tij, në të cilën ishte një sallë e madhe të cilën e mbanin shtylla ari, në mure stolisur me piktura dhe në të me skulptura perëndish, që nga Kronosi e këtej.

Froni i Zeusit ishte bosh, pra i zoti, Zoti i zotave, nuk qenka këtu.

Kërkoi nëpër tempull derisa gjeti një qenie që ishte mes njeriut dhe zotit, të cilin e pyeti ku gjendej i zoti i shtëpisë. Dhe qenia iu përgjigj me gjakftohtësi se Zeusi tani ishte duke përjetuar një nga aventurat e tij të përditshme me ndonjë çobaneshë mali apo nimfë deti.

Besthym kenka Zeusi, i shpëtoi nga goja kur syrin e kishte te froni i Zeusit. Pse s’ia zë fronin kur ai lodron lart e poshtë me femna, dhe drejt e në fronin e Zeusit shkoi. U ul në të. Sikur nga poshtë i vinin disa djegie, por pas një kohe u rehatue mirë në të.

Pasi pushoi, thirri qenien dhe i dha urdhër ta mbyllte tempullin me shul Tani jam unë Zeusi këtu!, i tha atij. Qenia kokulur e zbatoi urdhrin e tij. Zeusi mbeti jashtë, i harruar në aventurat që po i bënte çdo ditë. Gjithësia tani kishte mbetur në dorën e Kostandin Th.; ai tani sillte shiun, diellin dhe rrufetë i kishte në dorë.

Nga froni i Zeusit shihte çdo gjë mbi tokë, bile edhe buburrecat kur bëheshin bashkë në punën e tyre fisnike. Me një gisht mund ta rrafshonte një mal, apo një qytet të fortifikuar. Me një rrufe mund të godiste kë të dojë dhe kur të dojë. Ndonjëherë për pikë të qejfit godiste një popull dhe pastaj kënaqej kur, pasi të përfundonte goditja, populli mblidhej dhe i sakrifikonte vajzat më të bukura për të fituar mëshirën e tij.

Por, nuk mund të mos kthehej ndonjëherë edhe në kohën tonë, të kthehej në shtëpinë në kodër, të shihte njerëzit e vet. Kishte mall për çdo gjë të kësaj bote, sidomos nuk mund të rrinte tri ditë pa e rrahur gruan, të cilën e donte shumë. Përbehej se ajo ishte dashuria e jetës së tij, por se edhe tri jetë po t’i kishte prapë do ta donte atë. Por edhe do ta rrihte. Kuptohet, nga dashuria.

Jo rrallë përvidhej nga tempulli i Zeusit dhe kthehej në shtëpi, ku e vazhdonte ritin e lashtë të rrahjes së gruas. Të bërtiturat e gruas dëgjoheshin në lagje, po sa më shumë që bërtite gruaja, aq më shumë heshtnin fëmijët.

Ndërsa kur kthehej në pallatin e Zeusit përmallohej për gruan, e digjte dashuria për të. Dhe një ditë, u bë pëllumb. I hapi dritaret e tempullit...

Gjatë fluturimit, në tokë shihte gra të bukura, me flokë deri në fund të këmbëve, me gjinj që t’i verbonin sytë, shihte nimfa të detit e zana të malit, po Kostandini ishte besnik, nuk e tradhtonte besën që ia kishte dhënë Dudisë së vet. Kur arriti afër shtëpisë, iu afrua dritares së dhomës, ku Dudia po i rregullonte çejzin e vet, dhe pa një pa dy, i fluturoi në gjoks. Dudia e hutuar u dorëzua, ndërsa Kostandini, tani i kthyer në Zeus, po ia hiqte rrobat një nga një. Kur e shtrëngoi me duart e tij të fuqishme, nga kënaqësia, Dudia filloi të bërtiste në kupë të qiellit. Fëmijët, po edhe lagjja, i dëgjuan piskamat e Dudisë, po nuk bënë zë.

Kur e kreu aktin seksual me Dudinë, gati sa s’po fluturonte edhe kështu siç ishte, por prapë u kthye në pëllumb dhe doli nga dritarja. Në atë moment, kur nuk kishte asnjë re, u dëgjua një krismë që tronditi vendin dhe u pa edhe një pëllumb që ra i coftë në tokë.

Gjatë rënies nga qielli në tokë, u dëgjua një zë si “Z’s”, po ata që ishin afër më shumë e morën si cicërimën e fundit të pëllumbit që u godit nga rrufeja.

Pëllumb i bardhë në qiell, tani në tokë ishte krejt i zi.