“PARANOJA”

Kaloj nëpër korridor. – Kemi ndonjë gjë për të hedhur, baba? Më peshon me sy. Që nga koha e eksodit të marsit, kur flakëm në rrugë çdo gjë të vjetër që kishim, për t’i zëvendësuar me laminatë dhe llamarinë italiane, kam parë të njëjtën ëndërr. Një furrë të madhe. – Soba. Lavatriçe Herka t’vjetra! – Ti po!, vazhdon monologun ime shoqe nga banja. Liria vetë, ti. Më dhe liri atëherë. Por më ruaje. Në distancë. As kot nuk paska shpëtim. Nuk më ruan babai. As vëllai. As ti. Më është qepur vajza. Po, po. Vajza jonë. Ajo bukuroshja. Që të ngjan ty. – Ime bijë...!, e plotësoj.

Ajo del. Fik dritën. Përplas derën. Banja bosh. Fjala atëherë, me të cilën ime shoqe filloi ankimet, përplaset pas cipës së timpanit të veshit tim. E ke vënë re? Askush nuk përdor fjalë të përpikta në shtëpinë tonë. As emra. Dikush. Gjithkush. Kushdo. Kuptoj. Time shoqe kur thotë: fshihemi te njëri- tjetri. E kuptoj. Thotë dikur. Shqipton fjalën atëherë, kur nuk dëshiron ta thotë fjalën diktaturë.

Ndez dritën. I pari objekt që shoh kur hyj në banjë është… Prej disa kohësh ime shoqe e ka pasuruar banjën. Me një objekt të ri. Meriton përshkrim. – Nuk është turk, as kinez, si ata regjistratorët e tu, më tha teksa e nxirrte nga kutia gjithë kujdes. – Është Punë, jo lodër!

Ishte peshore. E markës Richard Salter. Me një sy të madh prej xhami në mes. Pakashumë si sytë magjikë që çdokush montuar në derën e jashtme të shtëpisë. Syri i Salterit më vështron. Rreptë. Me qortim. Majtas 120. Djathtas 10. Zero në mes. Mes atyre shifrave rri unë. I gatshëm për peshë. Sa duhet të jem? Fishkëllej, teksa derdh ujët e hollë. Stuck in the middle with you. Kllounë majtas / Xholë djathtas / Kam ngecur mes jush. – Do kisha dashur barometër… Në vend të peshores, i thashë sime shoqeje, kur Richard Salteri hyri në shtëpi. – Për të marrë dubluar rolin kryesor, Fionën te Shrek 3, zërin që bën Cameron Diaz, kupton, duhet të bie 7 kg.

Shtyp butonin shkarkues. Zbrazja e ujrave më çliron. Gjithçka që më ka ardhur në në majë të hundës dhe fel prej meje bashkohet me ujrat e zeza, të bardha e të turbullta dhe, prej aty zhduket nëpër sifonë, kanale e gropa grumbullimi, për të mbërritur kushedi se ku, në kushedi se cilën pikë grumbullimi. Kthehem përballë Richard Salterit. Hipi. Shigjeta vërtitet mes 70 dhe 90. Kam rënë? As një grimë. Kam shtuar. 300 gramë. Kjo çmend. Gruan time, më Richard Salter. shumë se mua vetë. – Ç’të jenë ato 300 gramë që shton, kur nuk pi më alkohol, kur ke hequr brumërat?, do thotë. Dera e banjës troket. – Dil! Vajza vonë për shkollë.

Është ime shoqe. Troket mbi portë e parajsës sime. Jam gati, por nuk dal. Fik dritën. Ulem mbi WC. Fishkëllej. Gjithçka zhytet në errësirë. Shumë e errët për të parë. Gjithçka zhduket. Edhe Richard Salteri. Dëgjoj gruan time, që vazhdon të trokasë mbi derën e Heaven’s Water Closed. Që nga viti 1973, kur linda, Bob Dylan më thotë të njëjtën gjë: dorëzohu; lësho armët; mos lufto. Ndez dritën. Orenditë e zhdukura zënë vendet e tyre në banjë. Një. Dy. Tre. Hap derën. Dal. Rëndë- rëndë. 300 gramët peshojnë. – Nuk je më si dikur!, tha ime shoqe, teksa më sheh sesi eci rëndë- rëndë nëpër koridor. – Je bërë si punishte, që nxjerr tym nga hundët dhe prodhon vetëm…!

Vazhdimin e di. E kam dëgjuar. – Ku i ke premtimet? Fjalët e bukura? Ku janë kohërat kur më thoshe se do fluturonim? Se ti fluturoje, o burrë? Aha! Nuk qenke më Ai! Nuk ma përmend emrin. Jam përemër vetor. Dikush. Kushdo. Jo Richard Salter.

Kam dalë. Shtrihem në cep të shtratit. Jo në anën e saj. Fare pranë murit të përbashkët, ku irlandezi kuqalash përplas ballët e shtratit. Zaptoj gjysmën time. Vëzhgoj trupin. Në rregull si inventar. Gjithçka dyshe. Nga lart poshtë. Veshë dy. Dy sy. Dy duar. Dy krahë. Dy këmbë. Dy veshka. Mushkri e ndarë më dysh. Zemra me dy barkushe. Dy koqe. Dhe unë, që kam ngecur mes tyre.

Kaloj dorën nëpër flokë. Pastaj në të kundërt. Nga gjoksi në shpinë. Aty ndalem. Kuptoj. Më mirë. Time shoqe. Në vendin ku duhet të më kishin mbirë flatra, siç i kisha premtuar asaj se do të mbinin një ditë dhe se prej asaj kohe do të fluturonim bashkë, dalloj se ka filluar të mbijë… Afrohu! Më pranë! Çfarë pe? Qime të ashpra. Lesh i zi. Ja pse nuk mundem të fluturoj! Si dikur. Faji i 300 gramëve? Jo. Qimet? Leshi i zi? Jam burri. Djali. Babai që sjell bukë, por jo gëzim në shtëpi. Ka të drejtë. Ajo. Edhe im atë. Jam makinë që nxjerr tym. Punoj me elektrik? Me qymyr të zi? Me dru? Me avull? Me hidrogjen? Jo. Punoj me mërzi!

Kaq do ishte e mjaftueshme për ta helmuar vazhdimin e një rrëfimi që nis me…: Dita fillon keq. Por jo. Hedh sytë drejt laptopit, ku me titullin DOKTORI, ruaj përkthimin e filmit Doktor Zhivago me Omar Sharif. Në ekran shënimi: New e- mail.

Pamja 2: Ngrihem nga shtrati, marr laptopin mbi prehër dhe, derisa të hapet posta,