“PARANOJA”

ternité? Një pjesë po. I barabartë me shokët në shumën e pensionit mujor; Vëlla e motër me nënën time në shtrat; I lirë për të zgjedhur se ku do e pinte kafen: në Bar Bruxelles apo në Zürich apo në Cafe- London? Për të historia është mbyllur. E di evolucionin e racës së tij. Nga gjembi, gjemb. Nga trandafili, trandafil. Vazhdimin e marr me mend: – Nga përkthyesit, përkthim. – Do të fitosh para? Milioner në një minutë? Përgjigjuni! Super- Quiz...! Banja e lirë. Ime bijë ka dalë. Pamja 4: Askush në familje nuk e di se ajo që unë dua të bëj nuk ka lidhje me përkthimin. Nuk dua të kem të njëjtin profesion si im atë. Nuk dua të jem as sy I tretë as sy i katërt. Gjëja që dua është të shkruaj. Prandaj dhe mbaj shënime. Çdo muaj çoj një synopsis. Gruaja nuk di. Ndaj rri me veshët ngrehur. Përgjon e- mailet që nis dhe që mbërrijnë në inbox. Mendon se kam dashnore. Është e bindur. Nuk dyshon. Kërkon të dijë nëse është përkthyesja bythëvogël e redaksisë, që buzëqesh si Penelope Cruz apo ajo tjetra, që spërdridhet si Scarlett Johansson? Pres botuesin. Përgjigjen e tij. Pres të lidhet interneti dhe të lexoj emailin që ka mbërritur. Shtrihem sërish në shtrat. Prek trupin. Vendin e caktuar për flatra, ku ka mbirë lesh i zi. Gruaja afrohet. Më vjen pranë. E di se çfarë mendon: Je shëndoshur! Je bërë punishte që prodhon mërzi!. Nuk e thotë: – Si nuk bën një përpjekje të vogël për…! E di. Nuk bëj asnjë përpjekje për ndryshim.

Ngrihem nga shtrati. Vë kufjet. Më duhet të përfundoj normën ditore të dialogëve. Play. Fjalët e para janë të bolshevikut të ri, që i thotë Doktor Zhivagos:

– That’s right! Juri! Adapt yourself ! E përsëris me zë të lartë, derisa të më pëlqejë përkthimi.

– Lëri filmat djalë, ma kthen im atë, duke larguar nënën nga dera e banjës. – Kjo botë ka vend për njerëz të zakonshëm. Si unë dhe si ti. Ndaj gjej një punë ose…!

Ime bijë vrapon nëpër korridor. Kthehehet nga dera e banjës dhe flet me tim atë: – Pyetje 100 milion! Cili është Ligji i Tretë i Newtonit? Ajo nuk i përdor kur- rë thirrorët “baba”, “nënë”, gjyshe”, “gjysh”. – Jepi! Koha po mbaron! Edhe 10 sekonda, konkurrenti 1!

– Çdo force goditëse i përgjigjet e kundëtra e saj, përgjigjet im atë nga banja.

– Gabim, i konkurenti 1! Sapo i humbët 100 milion! vazhdon ime bijë, Që të ngjan ty, ka thënë në fillim ime shoqe. Na ngjan. Është kokulur. Edhe ne kokulur kishim qenë, por tjetër lloj. E vetmja gjë që kërkon janë bateritë. E dua atë fëmijë. Ndonjë ditë do e heq laptopin nga prehëri dhe do marr time bijë.

Pamja 5: Im atë ka hyrë në banjë. E dëgjove çelësin kur u rrotullua? Katër herë. Im atë nuk hyn kurrë vetëm. Merr telekomandën. Telekomandim në distancë. Kështu ka ndodhur. Gjithmonë. Edhe ai, njëlloj si vajza jonë, ka nevojë vetëm për bateri. Kaq. Bateri për aparatin e dëgjimit, që mban në vesh. Bateri edhe për telekomandën. E ka zgjedhur të bardhë. Krejt ndryshe është telekomanda e televizorit të vogël, që kemi ne në dhomën tonë. Nuk shërben për të ndryshuar stacionet. Nuk është as kufiri ndarës mes meje dhe sime shoqeje. Zë vend mbi shtrat. Telekomanda duket si fëmija që ime shoqe aborton çdo natë.

E di mirë. Nuk ma fal. Ka të drejtën e botës. Në dhjetë vitet që jetojmë së bashku, trupi i saj është bërë gati 120 herë. E beson dot këtë? 120 fëmijë! 120 fëmijë prej barkut të saj do mungojnë përgjithmonë në popullsinë e botës! 120 fëmijë të zhdukur. Të paardhur në jetë. Vetëm e vetëm se unë, sipas saj, nuk i dua fëmijët dhe që, po sipas saj, kam kryer një holokaust. Aty ku duhet të ishin 120 fëmijët, që nuk erdhën në jetë për fajin tim, kemi një telekomandë. Të zezë. Si gjak të mpiksur menstrual.

– Ku u gjet kjo shëmtirë? Ta kishim së paku të bardhë!, kishte thënë ajo.

Mbaj këmbët. Para televizorit. Stacionet ndryshohen sikur xhindi të ketë hyrë në shtëpi. Babai qenkësh gjallë. Film. Emisione gatimi. Mund të mos i ketë mbetur fuqi për të ndryshuar botën, siç kishte mësuar nga Manifesti komunist, por mbledh forcat nga haleja për të ndryshuar stacionet. Fillon rubrika e dashur. Leximi publik i gazetave në TV. E di. Ka ardhur koha që ai të dalë. – Fillojmë pa humbur kohë me titujt e faqes së parë.. – Babaaaa! Uleee! Im atë bindet. Ul zërin e televizorit. Do kisha dashur të ulërinte. Dua një vdekje dinjitoze! Nuk dua të vdes këtu! Nuk dua të vdes kështu! Të madhe! Madhështore! Mësove diçka, i them vetes. Pavarësisht nga vendi se ku jemi ulur: para laptopit, si unë, në cep të shtratit, si ime shoqe, mbi stol si nëna ime, mbi krahun e kolltukut, si vajza jonë apo mbi rrethin e halesë: ne bashkohemi rreth televizorit për të dëgjuar të njëjtën gjë: se po vdesim!

Pamja 6: Jam shtrirë. Përgjumem. E- maili është hapur. Nuk është BOTUESI, që pres pasi I kam dërguar synopsisin. Është punonjës ambasade. Pas pune bën kërkime mbi të drejtën zakonore në Kanun. Lexoj tekstin e tij. Nuk kam shtuar 300 por 500 gramë. Lexoj deri në fund e- mailin. Fuck! Ishte çmendur? Nuk ishte hera e parë që porosiste tek unë, por këtë nuk e kishte porositur kurrë më parë. Çfarë? Një vrasje. [ I dukem vrasës? Me pagesë? Qenkam kriminel, që përkthej? Si e do? Me tritol? Të telekomanduar? Apo me silenciator?] I kthehem e- mailit. Nuk duhet të ishe aq i papërgjegjshëm, i them. Edhe vajza jonë e di se muret kanë veshë? Si t’u them? Na falni, zotërinj. Nuk e kishim fjalën për vrasje, por për gjueti për derra, shpezë dhe arinj? Kështu t’u them, kur të më marrin në pyetje? Zotëria nga ambasada studion Kanunin. Nuk porsit vrasje. Ju me siguri e dini se gjoba e vrasjes, njëlloj si gjoba e fajeve të randa faqe katundit zgjidhet njëlloj si për trathti? Por diplomati qe çmendur. Kishte përdorur më të gabuarën mes fjalëve. Ajo që kërkonte nga unë nuk ishte as murder, as assasination, as sleep dispatch. Kishte tjetër emër: Execu- tion.

Vonë, i them, duke u kthyer në krahun tjetër. I sheh ata spurdhjakët që thyejnë passworde. Po ish- fuksat, që janë strehuar si ekspertë nëpër banka, i sheh? Fërkojnë duart nga kënaqësia, që na futën të dyve në lak! E kanë hapur e- mailin tënd. Nuhatën kërrmën! Si të sillen tani: si dinakë a si tuhafë? Mos ndoshta pas naivitetit tonë fshihet kurthi i mbuluar me gjoja 50 gjuetarë, gjysma me armë si gjysma pa armë, që vrasin së bashku veç nji lepur dhe e ndajnë në 50 pjesë. Ndonjë raport i koduar, që ambasadat e fshehin si porosi të thjeshtë, për të cilën vetëm strukturat e larta të NATO- s