VARRMIHËSI IM ANONIM

Këmbët

e këputura u ngjeshën mirë pas truallit të shkrifët duke ngecur në vend ecjen time të plakur nga mendimet e fantazitë të heshtura gjer në palcë para një grope të lënë hapur si kujtim keqndjellës. Po, pikërisht një gropë e hapur, forma e së cilës të krijonte përshtypjen se ishte hapur nga një varrmihës profesionist.

Prek kafkën time të veshur me mish, lëkurë e flokë njeriu. Rrjedhimisht, për fat të mirë a të keq, unë jam një qenie e gjallë që shndërrohet në një mbeturinë të pajetë.

Dallga e mendimeve drejtohet sërish nga bregu anonim i varrmihësit.

Fillova të mendoj se kë do të kisha unë të tillë. Kush do të jetë vallë ai?

Mbase mund të jetë një familjar i imi i përlotur pafundësisht dhe i gatshëm për ta mbushur me dhé gropën e hapur për trupin tim të ftohtë. Po ashtu mund të jetë një varrmihës profesionist, që me lutjet e përshpirtshme të kortezhit mortor mallkon fatin e tij të pafat. Për t’u dhënë më tepër jetë fëmijëve të tij, ai vazhdimisht legjitimon vdekjen, largësinë, ftohtësinë mes së gjallës dhe të pajetës, duke i ndarë përfundimisht të pajetët nga drita jetëdhënëse e diellit…

Një udhëtar zemërmirë mund të ketë gjithashtu shortin e padëshiruar të varrmihësit tim.

Por nuk mbaron me kaq lista hipotetike e varrmihësve të mi.

Mund të jetë edhe një kafshë, dukuri a send, një qyqe vajplasur që nuk di si ta mbrojë trupin tim të akullt e të palvizshëm. Dhe lista e tyre vazhdon më tej me një rrufe të vonuar, me një rrebesh shiu të rrëmbyer a me një të rënë bore të papritur.

Kësisoj, e lodhur nga parashikimet e çuditshme buzë gropës së hapur, e mbylla monologun e trishtë me një kryefjalë po të tillë:

“Me ose pa jetë, do më duhet një varrmihës mua, mishit të gjallë të quajtur rastësisht njeri”.