1944, qeveria e Rexhep Mitrovicës u kërkon gjermanëve furnizim ushtarak kundër lëvizjes nacional- çlirimtare
Ndërsa gjatë diktaturës P( K) PSH- së i interesonte që ta djallëzonte sa më shumë rolin e Ballit Kombëtar dhe të Legalitetit, t’i barazonte të gjitha trupat ushtarake shqiptare që mbështetnin operacionet gjermane, si të qenë vetëm të këtyre dy rivalëve të saj politikë, pas daljes nga regjimi komunist u tentua që ballistët dhe mbretërorët të paraqiteshin si demokratë të përfshirë në një luftë të drejtë dhe qeveritë po ashtu, modele pozitive të sjelljes nacionale.
Por gjithnjë edhe këtë herë me një dallim: sërish Balli dhe Legaliteti ishin në krye të luftës kundër komunistëve. Qeveria vinte më pas. Nuk është e rastit por rezultat i kësaj mendësie që mjaft prej anëtarëve të këtyre strukturave politike jo vetëm janë titulluar si martirë të demokracisë, por edhe “Nder i Kombit”.
Njëri prej të tillëve është edhe Bahri Omari, rreth të cilit do të tregojmë një episod, çka gjithsesi nuk e bën atë njollën më të zezë të historisë tonë gjatë Luftës së Dytë, madje nuk i errëson qëndrimin e tij atdhetar dhe elitar para se në vjeshtë të thellë të 1943 të merrte pjesë në një kabinet qeverisës pro nazi- gjerman.
Qëllimi i këtij shkrimi është jo të mbesim, por të dalim përtej një personi rreth të cilit secili ka të drejtë të ruajë opinionin e vet. Prandaj edhe po ngulmojmë në paraqitjen e një dukurie të nevojshme për t’u ndriçuar: qeveritë shqiptare gjatë pushtimit italian e sidomos atij hitlerian qenë në vijë të parë kundër trupave çlirimtare, duke e interpretuar këtë si një e drejtë ekskluzive që e kishin kundër bolshevizmit. Në 2 shkurt 1944 Zyra Politike e Ministrisë së Punëve të Brendshme me firmë të vetë ministrit Xhafer Deva i dërgonte shkresën nr. 240 koleges së saj, Ministrisë së Punëve të Jashtme. Në të thuhej “Për njoftim e me lutje që të demarshohet ku duhet, po ju përshkruajmë raportimin e Drejtorisë së Përgjithshme të policisë: Informohemi se shpesh herë, vajza malazeze, vinë në Shqipni pa dokumenta, tuej kalue kufinin me auto- kolona Gjermane. Të sypërmëndunat paraqitin si pretekst të vinë për të gjetë punë, kurse në të vërtetën kan për qëllim të vetëm zhvillim propogande komuniste. Mbi sa sypri për të muejtë me ndalue njiherë e
Përgjithshëm”.
Bëhet fjalë për Konsullin e Përgjithshëm të Gjermanisë naziste në Tiranë, Martin Schliep. Ajo i është dërguar të nesërmen e një mbledhjeje të posaçme të qeverisë së Rexhep Mitrovicës. Që në fillim në të thuhet se ministri i Jashtëm i saj, Bahri Omari, kishte nderin që t’i bënte të ditur diplomatit gjerman se në 15 prill Këshilli i Ministrave qe mbledhur në një seancë të jashtëzakonshme dhe pati marrë në shqyrtim gjendjen e përgjithshme të vendit dhe aktivitetin e brendshëm dhe të jashtëm. Pas këtij shqyrtimi pjesëtarët e kabinetit Mitrovica patën mbërritur në disa konkluzione, të cilat po i parashtronin më poshtë asaj letre. Bashkë me këtë po i paraqitnin zotit Schliep edhe drejtimet kryesore për ta çuar këtë veprimtari qeveritare në një përfundim të mirë. Në vijim vihej në dukje se “Misioni i qeverisë pas ardhjes në pushtet në nëntorin e vitit të kaluar ka pasur si qëllim mëkëmbjen, më së pari për të siguruar rendin publik në vend, me synim që të ruhen paralelisht interesat e Shtetit shqiptar dhe ato të autoriteteve gjermane”.
Këmbëngul më poshtë Omari: “Është kjo arsyeja që në emër të Qeverisë shqiptare, unë kam nderin t’Ju paraqes më poshtë çështjet me thelbësore që përbëjnë politikën tonë të sotme dhe prej të cilave dalin zgjidhjet më imediate dhe më të favorshme për të ruajtur interesat e përbashkëta të dy vendeve tona”.
Pasi ministri i Jashtëm shqiptar përsërit dhe përforcon thelbin e sipërmarrjes së tij, mbrojtjen e dyfishtë të interesave të qeverisë Mitrovica dhe ato të Gjermanisë hitleriane, duke rikonfirmuar kështu rolin bashkëpunues me pushtuesin dhe rënien ndesh me bllokun antifashist anglo- amerikan- sovjetik, thekson: “Dihet se qeveria shqiptare e nisi me optimizëm misionin e vet dhe me mbështetjen e autoriteteve gjermane në një periudhë të caktuar të vendoste rendin por pas gjashtë muajsh nga ardhja në fuqi e saj gjendja është përmirësuar pak ( normalizuar) kurse në Shqipërinë e jugut pothuaj është rikthyer në pikën e fillimit. Batalionet që do të ngriheshin që në fillim nuk janë realizuar, madje edhe në çastin kur do të organizohen dhe të pajisen, ata nuk do t’i bëjnë dot ballë nevojave të momentit. Duke pasur këtë parasysh qeveria shqiptare e gjykon se ishte urgjente lëvrimi i menjëhershëm i 10.000 kompleteve uniformash bashkë me të gjithë armatimin dhe pajisjet e nevojshme me qëllim që forcat e rekrutuara të përballojnë punën në zonat e prekura prej propagandës komuniste”.
Shkruan më tej Bahri Omari në letrën e tij në frëngjisht drejtuar konsullit të përgjithshëm gjerman Martin Schliep: “Në mjetet e transportit 100 kamionë të rinj, tashmë të premtuara, janë të pamjaftueshëm për forcat tona të armatosura dhe ky numër duhet të çohet deri në 200 kamionë të rinj, shtuar edhe një numër nga mjetet e transportit që i janë sekuestruar në vend popullatës prej autoriteteve gjermane.
Përveç mjeteve të transportit, meritojnë vëmendje furnizimi me karburante, goma makine, në mënyrë që të mund të transportojnë ushtarakët dhe ushqimet prej Kosovës në drejtim të Shqipërisë së brendshme, pra duhet cilësi e mjaftueshme e këtyre për këtë punë.
Për vendosjen e rendit publik në vend duhet edhe zgjidhja sa më shpejt e shërbimit telefonik dhe telegrafik sepse duhet që Ministria e Brendshme të hyjë sa më shpejt në kontakt me prefektët, kjo po ashtu për të gjithë administratën”.
Në vijim ministri i Jashtëm Bahri Omari këmbëngul se sipas marrëveshje së 27 dhjetorit 1943 bërë me qeverinë gjermane kjo i detyrohet asaj të Tiranës për t’i rimbursuar 46,6 milion franga shqiptare dhe se në mungesë të kësaj shume kjo qeveri është vënë në vështirësi deri edhe për të mbajtur aktive marrëdhëniet ndërkombëtare. Me pak fjalë, thotë qartë ministri Omari, nuk ka para për të hapur legatat më të domos