DRITA E NATËS

Ka ndonjë tjetër që kërkon fat.

Nga kjo histori e djallëzuar na është mërzitur jeta.

Nga çdo anë me besim që na vret. Prapëseprapë besojmë se kur era fryn e fryn nga një zjarr tjetër do t’ia shtijmë flakën malit.

Me një histori antihistori.

Në rrafshin tragjik për të gjetur provincën. Dhe për të zbuluar karakterin mashtrues të sojlinjve të rrejshëm. 4.

Një ditë nipi im Lisi më pyeti:

- Gjysh, Skënderbeu pse nuk po zbret nga kali?

I thashë:

- Nuk zbret se s’ka se ku mbështetet. S’ka se me kë të takohet.

Takimin me të tjerët sot nuk po e kupton. Ky fillim e ky fund i shekullit nuk është hera e parë.

Për Skënderbeun çdo luftë ka qenë luftë. Traditën e kishim për aq sa e kishim e për aq sa e kemi harruar.

Shkurt e shqip: Lëvizjet shkuan në anën tjetër.

Me fluturimin e ndonjë shpendi shtegtar, jeta po na vjen si fat i pashkruar.

Maskë për personazhet e Teatrit Kombëtar. Për personazhe të larta kombëtare e funksionarë të niveleve të larta, ku po don më mirë.

5.

Personalisht nuk dua të humbi edhe një shpresë.

Shpesh nuk e shoh as veten.

Ngatërrohem me kërkesat ku fati i njeriut ndodhet larg.

I çuditshëm është miku dhe armiku.

Nga fama e tyre shpesh më shpëton diçka pa e parë e pa e thënë.

Frika e njeriut nga njeriu është mungesë e besimit dhe frikë nga përsëritja.

Para pasqyrës, kur i paraqitem vetes, shpesh shqetësohem.

Larg mbretërisë së shpirtit edhe sa do të presim?

Aty ku ishim?

Aty ku jemi?

Në luftë me vetveten?

Qajmë ditën.

Qeshim natën.

6.

Gjatë pagëzimit të dytë nuk e di a do të kemi kohë të lirë për ta ruajtur gjuhën, kombin, artin.

Nëse më pyetni a ka kufi e di se ka kufi e s’ka kufi.

Pyetja është e thjeshtë.

Pse jemi kaq të verbër, nga zemra e plastë buza më shkoi në gaz.

Te njeriu ynë ka vdekur njeriu.

Nëse e gjithë kjo trokitje e përgjakur shkon edhe më larg, nuk e di se ku do të ndalemi ne që besonim se do të bëhet mirë.

Si fund, nuk është hera e parë.

Nga mashtrimet e mëdha çuditërisht e çmendurisht, pa kurrfarë peshe, me shumë thashetheme personale jemi mësuar keq. Të vërtetën nuk e njohim dhe nuk e kuptojmë.

As buzëqeshja magnetike nuk na ndihmon. Gjatë bisedës së parë njeriun e shohim përtej pyetjeve tona.

Nga inati, kënga popullore nuk beson. Kështu na ishte kur na ishte.

Por as sot nuk po dimë se kah po shkojmë. Pasi e shtruam drekën patriotët mashtrues me njërën dorë mbi tjetrën, zunë poste të larta politike.

Me gjithë respektin ne shqiptarët nuk e kemi sekretin shtetëror.

Na paçin në qafë ata që na bënë shtet!...

Fundvit’, dhjetori 2019