Dy modele të ndryshme perëndimore për dialogun
Ndërhyrja e ambasadorit Grenell dhe vonesa e marrëveshjes së energjisë tregojnë një gjë: ende nuk ka përgatitje të duhur për negociata serioze
Kosovës dhe atij të Serbisë. Por, nuk është kështu, apo bash kështu.
4. Dialogu për normalizim i Brukselit ishte i strukturuar ashtu që të mos ishte i strukturuar. Nënshkruhej një marrëveshje dhe pastaj fillonin negociatat për implementimin e saj. Ndërkohë, dilte ndonjë temë tjetër dhe kështu në pakufi. Presidenti i Serbisë, Vuçiç, njohu ndër të parët se çështja e energjisë është çështje sovraniteti dhe nuk lejoi të ecet më tutje, por kërkoi që të lidhet me “marrëveshjen përfundimtare”, ose nëse jo, së paku me krijimin e Asociacionit të komunave serbe.
Dhe ky rrëfim do të ishte i këtillë po të mos kishte ndërhyrë Gjermania. Çështja e marrëveshjes së energjisë u shtrua disa herë nga udhëheqja gjermane në nivelet më të larta të Serbisë e Kosovës. Gjermania investoi 75 milionë euro në lidhjen e shpejtë ( interkoneksionin 400kv) dhe 100 milionë euro në KOSTT. Këtë e bëri si pjesë e nxitjes së zhvillimit ekonomik në regjion, por edhe për stabilizim të rrjetit energjetik evropian. Kur Serbia u bllokua në qëndrimin e vet, ndërsa nuk vazhduan negociatat, Gjermania ndërmori një lobim të suksesshëm që çështja të depolitizohet e të jetë pjesë e vendimmarrjes së operatorëve të energjisë në nivel evropian. Ka dy vjet që një ekip gjerman merret pa shumë bujë me këtë. Dhe dje, me 22 vota për, 3 kundër dhe 4 abstenime, u fitua e drejta që të menaxhohet energjia elektrike në territorin e Kosovës dhe që kjo energji të mund të vijë e shkojë lirisht nëpër “autostradën” e Shqipërisë, e nëpërmjet saj kudo nëpër “autostradat” evropiane.
Nuk ishte sukses i komisionit. Ishte korrigjim i mangësive të Brukselit nëpërmjet një politike të vendosur të Berlinit.
5. Çka ndodhi, pra, brenda këtyre dy ditëve dhe dy modeleve diplomatike për Kosovën?
Emërtuesi më i shkurtër dhe i lehtë i përbashkët është se mungon një koncept për të ecur më tutje. Cicërimat nuk mund ta zëvendësojnë ndërtimin e parimeve transatlantike për një proces negociator serioz. Dhe, mangësitë që i krijojnë proceset joserioze si ai i Brukselit nuk do të mund të mbulohen gjithherë nga shtete mirëdashëse apo të interesuara për të dhënë zgjidhje.
Karantina është kohë e mirë për të menduar.
“Koha Ditore”