Tumoret e tiroides, ekspozimi ndaj rrezatimit jonizues, faktor kryesor risku

Faktorët e riskut

Faktor rreziku që njihet deri më tani është ekspozimi ndaj rrezatimit jonizues. Karcinoma tiroide e diferencuar DTC është më e shpeshta dhe kategorizohen në karcinoma tiroide papilare PTC 80% dhe karcinoma tiroide folikulare FTC 10%, PDTC karcinoma e tiroides e diferencuar dobët, ATC karcinoma e tiroides anaplastike, MTC karcinoma e tiroides medulare janë përkatësisht 5%, 2%, 7%. Ndryshimet më të shpeshta onkogjenike në PTC janë rirregullimet RET/ PTC 20% dhe mutacioni BRAFV600E 45%. Ndryshimet e tjera më të rralla janë gjetur kohët e fundit. Ndryshimet më të shpeshta onkogjenike në PTDC dhe ATC janë p53 dhe mutacione të pikës TERTCV promoter. Diagnoza e DTC ( përfshirë format e diferencuara dobët) përfshin vlerësime patologjike dhe molekulare para dhe pas operacionit. FNA para operacionit për citologji nuk kërkohet për nyjat me madhësi 1 cm. Vendimet për aspirimin e nyjave më të mëdha duhet të udhëhiqen nga madhësia e lezionit dhe pamja sonografike. Gjetjet e citologjisë klasifikohen në kategori diagnostikuese të shoqëruara me rreziqe të ndryshme të malinjitetit. Shumica e tumoreve malinje të tiroides mund të identifikohen në mënyrë citologjike.

TRAJTIMI FILLESTAR

Sipas publikimit të fundit të udhëzimeve ndërkombëtare për trajtimin e operacionit në rastet me TC mund të jetë ose hemitiroidectomia ose lobectomia LB, ose një heqje totale e tiroides TT. Diseksioni profilaktik i nyjave nuk rekomandohet në DTC. Kirurgjia e limfonodujve centrale ose laterale bëhet nëse US tregon metastaza në limfonoduj. Nëse MTC është diagnostikuar para operacionit, TT dhe diseksioni i nyjës centrale profilaktike janë të indikuara gjithmonë. Pas TT, DTX me një rrezik të ndërmjetëm ose të lartë të përsëritjes duhet të mjekohet me radioiodinë pas stimulimit me TSH. PTDC dhe ATC duhet të mjekohen lokalisht me anë të radioterapisë së jashtme me qëllim paliativ. Terapia me 131 I nuk luan ndonjë rol në MTC, pasi ato rrjedhin nga qelizat parafollikulare C, të cilat kanë origjinë neuroendokrine dhe nuk janë në gjendje të marrin jod. Komplikimet kirurgjikale të LB ose TT që duhet të merren në konsideratë janë paraliza e kordonit vokal dhe hipoparatiroidizmi të dyja mund të jenë kalimtare ose permanente. PTDC dhe ATC zakonisht janë lokalisht shumë të avancuar me infiltrimin e strukturave të tjera të qafës, gjë që e bën të rrallë ndërhyrjen kirurgjikale.

TRAJTIMI I RASTEVE

TË AVANCUARA

Në DTC, kimioterapia, kryesisht doxorubicina ishte joefektive. Sigurisht, asnjë kimioterapi nuk është treguar të jetë efektive në MTC të përparuara dhe simptomatike, të cilat për më tepër nuk mund të trajtohen me 131 I, për shkak të natyrës së tyre. Mutacionet RAS dhe BRAF paraqesin arsyen kryesore për trajtimin e DTC dhe MTC të përparuar me frenuesit tirozinë kinazë TKI. ATC janë akoma jashtë një skeme mjekimi. Të tjera strategji terapeutike janë nën vlerësim siç është përdorimi i selumetinib, një frenues i MEK për të përsëritur aftësinë e humbur për të marrë 131 I. Imunoterapitë që përdoren vetëm ose në kombinim me levatinib janë duke u shqyrtuar në bazë të shoqërimi i shpeshtë i TC me infiltrimin limfocitar.