Rama- Meta, beteja për të majtën

këtë luftë. Ndërkohë që vetëm pak kohë më parë, Edi Rama u ndodh para një rrebeshi histerie nostalgjikësh komunistë kur vlerësoi figurën emblematike të Mithat Frashërit, kryetarit të Ballit Kombëtar, duke kërkuar që të ndahet kontributi i tij madhor kombëtar patriotik në fushën e letrave nga aktiviteti i tij i diskutueshëm politik.

Nga ana tjetër, përballë talljeve të Spiropalit dhe Ramës për ridekorimin e Vojo Kushit e të tjerëve, të vrarë sipas tyre "para 100 vjetësh", Ilir Meta bëri publik faktin se kishte lindur "në një shtëpi që kishte qenë gjatë luftës spital partizan dhe që themelet e saj vazhdonin të ishin të lagura nga gjaku i dëshmorëve", që "donte më shumë Margaritën ( Tutulani) sesa Monikën ( Kryemadhi)" për faktin se ajo, Margarita, "e kish dashur atdheun që të ishte e lirë", se sa herë kalonte nga Shkodra, shkonte të përulej me nderim para monumentit të Heronjve të Vigut etj. Dhe ky socialist "me rrënjë e me degë", ky mbrojtës i luftës dhe dëshmorëve të saj, u tregon socialistëve me gisht Edi Ramën, kryetarin aktual të PS- së, njeriun që në një miting të mbajtur në Tiranë në vitin 1991 kërkoi që "komunistët të vareshin në litar dhe pensionistët të shkonin në hanxhar". Njeriun që tallej me figurën e Enver Hoxhës duke u gajasur me librin e Sulo Gradecit "Komandant na mori malli". Që organizonte Refleksionet në Institutin e Lartë të Arteve, ku lëvronte gjithë koloritin e gjuhës së tij të mprehtë për të sharë mbarë e prapë regjimin komunist dhe shërbëtorët e besnikët e tij, pikërisht ata që sot ka frikë se mos i humbi si votues. Për të gjitha këto arsye, dhe të tjera si këto, Ilir Meta është shumë më pranë kësaj pjese të bazës elektorale të PS- së sesa Edi Rama. Por beteja RamaMeta zhvillohet edhe për një grup tjetër të "popullit të majtë", për nëpunësit e administratës publike. Pak ditë më parë, me një seriozitet e shqetësim të pazakontë, Rama dhe ministrat kryesorë të tij e mikluan fort këtë shtresë nëpërmjet statistikave të rritjes së pagave të tyre gjatë shtatë vjetëve të qeverisjes së tij. Por nëpunësit socialistë të administratës publike, janë më "fleksibël" dhe më "pragmatistë" se bashkëmilitantët e tyre "idealistë" të bazës socialiste. Lidhjet midis tyre dhe nëpunësve të LSI- së gjatë mandatit të parë 20132017, kanë qenë të fuqishme. Të punësuar sipas formulës 3+ 1 të ndarjes së pushtetit, sipas së cilës për çdo 4 vende pune në administratën publike 3 duhej të ishin të socialistëve dhe 1 i LSI- së, kanë bërë të mundur që të ruhen në vazhdimësi në mënyrë jopublike, marrëdhënie të mira individuale pavarësisht marrëdhënieve të liderëve të partive respektive. Për këtë arsye, Ilir Meta është i qetë.

Pjesë të mëdha të punonjësve të administratës publike dhe familjet e tyre në mënyrë të heshtur dhe të fshehtë potencialisht mund t'i bashkohen LSI- së. Meta, është i sigurt në fuqizimin elektoral me këtë grup socialist. Ai thjesht ka bërë thirrje që nëpunësit e administratës të mos firmosin shkresat që u imponohen nga funksionarët e lartë socialistë, sepse përndryshe do të mbajnë përgjegjësi individuale ( jo kolektive). Pra, ai i ka ofruar këtij grupi "edhe kulaçin edhe kërbaçin". Gjithsesi, vetë natyra e nëpunësit të administratës publike është "fleksibël". Ata e nuhasin fundin e një pushteti, sidomos pas mandatit të dytë qeverisës, dhe erën e ndryshimit shumë më shpejt sesa shefat e tyre politikë. Ata dinë të përshtaten e të bashkëpunojnë me fituesin e pritshëm, edhe kur kjo përbën së paku shkelje të etikës në punë e lëre pastaj statusit të tyre. Pra, ata dinë të përshtaten e të mbijetojnë për të mbrojtur vendet e tyre të punës në mënyrë të heshtur dhe efikase. Dhe këtë e kanë treguar në çdo periudhë të tranzicionit të pushtetit, qoftë kur ai ka kaluar majtas, apo qoftë djathtas.

Në vitin 2013, një grup i madh i elektoratit të PD- së dhe partive të tjera të djathta që kishte në bazë nëpunës demokratë të administratës shtetërore dhe përfitues nga qeverisja e PD- së, iu bashkuan LSIsë menjëherë pas nënshkrimit të marrëveshjes Rama- Meta për qeverisjen e vendit pas zgjedhjeve. Ata ishin komodë t'i bashkoheshin LSI- së, pasi ajo kishte qenë pjesë e koalicionit me PD- në. Në zgjedhje, LSI- ja fitoi 16 deputetë, nga 4 që kishte fituar në vitin 2009, dhe një pjesë e mirë e ishnëpunësve të qeverisjes së PD- së arritën të mbanin vendet e punës. Por pas zgjedhjeve të vitit 2017, ata, së bashku me nëpunësit e LSI- së, u flakën masivisht nga puna, duke i dhënë fund kësaj marrëdhënieje të sforcuar. Tashmë, i gjithë grupi elektoral demokrat që iu shkëput PDsë në vitin 2013 e në vazhdim, është kthyer përsëri në bazën e vet politike dhe LSI duhet të ripërqendrohet në elektoratin e majtë si baza e vet e natyrshme. Tek e fundit, Ilir Meta, Kryemadhi dhe LSI kanë dalë nga "brinja" e Partisë Socialiste dhe si pjesë gjenetike e saj kanë detyrimin që në qeverisjen e ardhshme të kryesuar nga Lulzim Basha të mbrojnë interesat dhe vlerat e shtresave të majta të popullsisë. Kjo do ta bënte qeverisjen e ardhshme gjithëpërfshirëse, duke siguruar paqen sociale, aq të cenuar në këta 7 vjetët e fundit.

Nga ana tjetër, beteja midis Ramës dhe Metës për të majtën shqiptare, nuk është betejë e Lulzim Bashës. Ai nuk ka pse të përfshihet në të. Basha ka vlerësuar gjithmonë luftën për liri kundër fashizmit dhe ka shprehur vazhdimisht respekt për të gjithë ata që dhanë jetën e tyre për atdhe, pa dallim ideje apo bindjeje politike. Beteja e Bashës me Ramën është e një natyre krejt tjetër. Është një betejë finale për marrjen e pushtetit. Është një përplasje alternativash qeverisëse, për udhëheqjen e vendit për katër vitet e ardhshme. Dhe në këtë luftë, Basha ka përparësi të mëdha në raport me kundërshtarin e vet, bilanci i vetëm i të cilit është keqqeverisja e vendit.