Ambra Hysa: Kam hyrë nën lëkurën e personazheve, dashuria është boshti, në të cilën mbështesim jetën

"Dashuria në kohë koronavirusi" intertekst me romanin e Marquez-it apo frymëzuar vetëm nga pandemia? "Shpirti lexohet në portret, me fotografinë përjetësoj kujtimet"

Bota e ëndërrt e saj ka hapur dyert për ta njohur. Në njërën anë libri, aroma e letrës së vjetër, nga ana tjetër aparati fotografik e pak më tutje talajot e vendosura radhazi dhe në to një zonjushë simpatike, që duket sikur sapo ka ardhur prej një balloje franceze, me fustanin e kuruar deri në detaje, aksesorët e shndritshëm dhe kapelën elegante. Quhet Ambra Hysa. Prej disa muajsh ka rrëmbyer vëmendjen e medias, si autore e romanit "Dashuria në kohë koronavirusi". Ambra vjen në një rrëfim për "Gazeta Shqiptare", mbi historinë e romanit të saj, që lindi në këtë kohë të vështirë për shkak të pandemisë COVID-19, mbi artin, pasionet dhe dëshirën e jashtëzakonshme për t'i dhënë ngjyra dhe frymë bardhezisë së botës.

Një botë e mbushur me ngjyra dhe art, një shpirt në kërkim të shtigjeve të reja. Kjo është përshtypja e atyre, që e njohin Ambrën. Ne do të rrekemi të zbulojmë brendinë tënde. Si fjeti në nënvetëdije romani "Dashuria në kohë koronavirusi"?

Faleminderit shumë. Në fakt, unë besoj shumë që duhet krijuar një botë e bukur brenda qenies tonë dhe ndonjëherë nuk ka rëndësi sesa e zhurmshme, e padrejtë dhe kaotike bëhet bota jashtë, për sa kohë është e paqtë dhe me shumë ngjyra bota që jeton brenda nesh. Më pëlqen të krijoj atmosferën rreth vetes, jam natyrë shumë krijuese, por, njëkohësisht kam shumë dëshirë të mësoj, të investoj mbi veten e të përmirësohem çdo ditë. E shoh jetën si një universitet të gjatë, kam përshtypjen që do të mbetem një nxënëse e përjetshme.

Për sa i përket librit "Dashuri në kohë koronavirusi", romanit ditar, lindi në kohë karantine, u shkrua për ti dhënë jetë në letër dhe për ta përjetësuar ndoshta vetëm aty të gjithë këtë përjetim të pazakontë, që kaluam së bashku në harkun kohor të një viti. Përballja me virusin, jeta në karantinë, humbjet e të shtrenjtëve tanë, reflektimet dhe mesazhet e forta për dashurinë, ndjenjën, e cila mbetet në çdo kohë, boshti ku mbështesim jetën.

Romani që ke shkruar në këto kohë të vështira, për shkak të pandemisë COVID-19, ka zgjuar kureshtjen e lexuesve për të njohur subjektin e tij dhe personazhet. Sa gjurmë të Ambrës si karakter, përtej librit, gjejmë në të?

Autorja është pjesë e pashmangshme e librit sepse është përjetuese e ngjarjes në kohë reale, nënvizohet me vijëzime lotësh çdo moment i vështirë. E kam thënë që unë isha vetë lexuese e librit tim.

Jam futur nën lëkurën e personazheve, për të njohur dhimbjen e rrugëtimin e secilit prej tyre, kam qarë bashkë me ta, kur u duhej ti thoshin "Lamtumirë" , të shtrenjtëve të zemrës, vetëm me sytë e mendjes, pa asnjë takim të syve për të fundit herë, pa përqafime, pa ceremoni...

Duket si një film i trishtë, por fatkeqësisht është diçka e përjetuar, na mori shumë viti që lamë pas, jeta vërtet është një skenar i paimagjinueshëm. Asnjëri prej nesh nuk mund të imagjinonte dallgën e madhe që po vinte.

Ajo që e intrigon lexuesin sapo i bie në duar romani është titulli. Pse pikërisht kjo zgjedhje?

Sepse, dashuria është esencë në jetën time dhe në këndvështrimin tim. Pa shkëmbimin e dashurisë nuk ka jetë...në kohët më të vështira dashuria shëron, në shtratin e sëmundjes nga virusi, ku një kufi i hollë i ndan pacientët me jetën dhe vdekjen, dashuria peshon, është parashuta që i vjen në ndihmë për t'i lehtësuar disi.

Dashuri dhe kujtime, është gjithçka që lëmë pas, gjithçka për të cilat ia vlen të jetojmë.

Duket sikur ka një intertekst me kryeveprën e G. G. Marquez-it "Dashuria në kohërat e kolerës". Ka në romanin tënd pikëtakime me këtë kryevepër?

Jam ndeshur me këtë pyetje disa herë e me të drejtë.

Në fillim të karantinës unë iu riktheva kryeveprës "Dashuria në kohërat e kolerës" dhe mendoja që dikush duhet të shkruante edhe