Populli mund të ndreqë diçka!
Në vendin tonë, në emër të popullit dihet se çfarë është bërë, sidomos pas vitit 1944 e këndej! Në emër të popullit, prej 3 vitesh qeveris edhe “Rilindja”, mbështetur te 1 milion vota ose “shpulla”, siç i quan prindi i kësaj lëvizjeje, Edi Rama. Më të mëdhatë abuzime në historinë e qytetërimeve janë bërë në emrin e tij ( popullit). Të gjitha tiranitë antike dhe moderne, revolucionet, ideologjitë, nazizmi,
fashizmi, komunizmi, totalitarizmi në përgjithësi, pas furisë së popullit janë mistifikuar. Individët udhëheqës, po kështu, “në emër të popullit”, i kanë marrë gjithçka shoqërisë dhe ia kanë dhënë vetes e tahmaqarëve rreth tyre.
Fatmirësisht, edhe demokracitë kanë për protagonist popullin, i cili një herë në katër vjet ritualisht ndryshon kontratën e vet sociale e politike, në bazë të premtimeve dhe realizimeve që bëjnë partitë politike subjekte plurale të sistemit. Qysh në vitin 1992, kësaj forme qeverisjeje i jemi bashkuar edhe ne, duke u lëkundur mes demokracisë “allafrënga” dhe “allaturka”, siç e thirri së fundi Aurel Plasari atë të tipit Erdogan. Po ashtu, duke sintetizuar historinë, mund të thuhet se populli zotëron mekanizma vetëkorrigjimi. Edhe në rastin tonë, ai mund të ndreqë diçka me qëndrim dhe me votë.
Zakonisht, ata që gjykojnë popullin, marrin mbi vete damka të përbindshme si delirantë e qesharakë, si thërrmija përballë vargmaleve. Thuhet që populli nuk gabon kurrë! Postulat, i cilit të rrëqeth mishin, kur nder mend ia beh Haxhi Qamili e Enver Hoxha me të vetët.
Të pretendosh që shqiptarët gabuan kur votuan Edi Ramën Kryeministër dhe “rilindasit” e tjerë të rreshtit qeveritar, u hyn hullive që të qesin larg, ndaj nuk po gjykojmë popullin, por “Kryerilindasin”, i cili u premtoi gjithë të mirat e Zotit në maj- qershorin 2013 dashamirësve e kundërshtarëve, hallexhinjve e të kamurve, skeptikëve e optimistëve.
Eh ç’kohëra! Shumëkush këndellej nën rrezet e diellit, duke ëndërruar me sy mbyllur Shqipërinë e rilindur. Dora kishte gjetur pallën, vatani të zonë, që po ia çonte kryet nga hiri ku kishte ra kjo zojë e randë! Pat nga ata që qortuan rëndë veten ndanë vatrës, që me mish e shpirt nuk e mbështetën qysh në vitin 2009 kur mori atributet e Papës së Romës. Asi moti shpalli një pas një disa enciklika për arsimin, bujqësinë, rendin, ekonominë, të cilat si simite të sapopjekura shpërndanin në ajër profumin ndjellës të mirëqenies dhe begatisë. Anës tjetër me një kosë në dorë, kësaj here veç në mes e përpjetë zhveshur shfaqej në një spot propagande, duke korrur barërat e këqija të kohërave.
Gjithsesi, qortimi nuk mund t’i zinte vendin festes, ndaj më mirë vonë se kurrë! Fati nuk mund të na braktiste pafundësisht, mendonin. Ditë e bardhë, paçka se jakë jakë erdh ndër ne me ledhatim puhize e rrezatim dielli. Me të drejtë, në muzgun e atyre ditëve horizontesh imagjinare plot gjind e shihnin veten të punësuar në masën e madhe të treqind mijë vendeve, që do të hapeshin e do t’i matnin bërrylin emigracionit e pezmit depresiv.
Të tjerë dashnorë të thekur të udhëtimit e turizmit projektonin gara shpejtësie në autostradën “azurra”, ose “të kaltër”, në atë “gri” e të “kuqe”! Të pakënaqur me rrogat e pensionet e deriatëhershme, të gjithë lëshuan psherëtima gëzimi se imagjinonin portofolat e fryrë dëng si kacek muaj pas muaji, vit pas viti, teksa varfërisë i thoshin “phuu të plaçin sytë”!
Të sëmurët, të varfrit, nevojtarët me xhepin e shpuar, sapo dëgjuan se mjekësia do të bëhet falas, bekonin të bindur që provania u dërgoi mirëbërësin në mes tyre ku, si në Bibël, shpërndante “bukë” dhe “peshk” për të gjithë. Armiqtë e trafikut, drogës dhe hashashit, të majtë e të djathtë, thanë njëzëri marshallah, kur u premtua që atij vesi do t’i jepej dërrma dhe virtyti do bërlykej ograjave e sokakeve si mëzi në agim.
“Të nëpërkëmburit” rifituan krenarinë, kur në vesh u vikati se “dëgjesa publike”, “demokraci e drejtpërdrejtë”, do të jetë mënyra e re e komunikimit me ta. Ithtarët e elitizmit gjykuan se njerëzit me precedentë kriminalë do t’i merrnin të keqen Parlamentit, administratës publike e pushtetit lokal. Ata gjithë përdëllim të brendshëm sfidonin këdo që kishte ndonjë gjë për të vërejtur. Hareja u rreziste mbi fytyrë si pjalmi mbi kërthizën e luleve, njësoj si atyre flokëlyer, si atyre hundëshkabë! Kohë demokracie dhe bereqeti!
Mes fishekzjarrëve jashtë dhe tavolinës rrumbullake mbuluar me hartë antike shumë para kohës së nemces rreth së cilës mblidhej qeveria, populli i gëzohej besimit që kishte dhënë, kontratës së re që kishte nënshkruar!
Predikuesit e nënës natyrë dhe ambientalistët shpresuan se betoni do shndërrohej në një kujtim të largët dhe kullat, si simbol i një rrëmuje korruptive, nuk do të guxonin të na kërcënonin më me hijen e tyre të kobshme. Mbrojtësit e ndezur të trashëgimisë kulturore bërtitën: erdhi vakti ynë! Dëmbadëmllëku identitar do të ruhet!
Vetëm beqarët dhe beqareshat e shtyrë në mot mbeten pak keq, se në program nuk kishte një nismë si ajo e Davutoglusë për një komitet shtetëror martesash, por bënë gajret se me gjasë ky problem do zgjidhej rrugës duke bërë kur shihnin Edi Ramën, duke i rënë dajres autobus më autobus plot përvëlim ashiku.
Dukej sikur dreqërit do të rraseshin në shishe dhe shenjtorët drejt e në tempull! Shishet do t’i ruante Ilir Beqja me Arben Ahmetajn. Kjo ishte atmosfera kur “Rilindja” mori në dorë shtetin. Priti mileti 6 muaj se çfarë do të ndodhte e hiç, priti 1 vit e hiç, 2 vjet e hiç, 3 vjet e hiç!
Paskëshin qenë të gjitha dokrra, rrena e mufka! Përkundrazi, mbeten “qyqarët” me gisht në gojë, kur panë se nuk po i pyeste kush më as për osh e as për balosh! Në vend të premtimeve joshëse, u bënë dëshmitarë të arrogancës e hajdutërisë, drogës e krimit, lëndinave gazmore të hashashit, vjedhjeve të bankave e shtëpive, kërcënimeve policore e koncesioneve, parqeve e kullave prej betoni, personazheve të hurit e të litarit nga Parlamenti në drejtoritë lokale! Me dhimbje përcollën qindra- mijëra njerëz të familjes, që u detyruan të iknin nga sytëkëmbët drejt Europës, të dytët pas Sirisë në luftë civile për një copë bukë! “Janinës ç’i panë sytë”, thotë këngë e moçme!
Eh na gënjeu “qafiri”, janë të shumtë ata që psherëtijnë të përmalluar me naivitetin e tyre të dikurshëm. Në vend të premtimeve na nxjerr resmet e evlat Zahos ditë pas dite, që e paste me jetë! Pos të pabërave e bëmave, procesi i Reformës në Drejtësi dëshmoi se si Kryeministri kërkonte dominimin absolut të sistemit të drejtësisë në emër të popullit, duke dëshmuar shkërmoqjen morale të kësaj maxhorance nëpërmjet shantazheve e akuzave të ndërsjella me LSI- në!
Opozita ka paralajmëruar protesta e demonstrata për të shtrënguar qeverinë të dorëhiqet në mënyrë që t’i hapet rruga një qeverie teknike, për ta çuar vendin drejt zgjedhjeve politike! Ajo ( opozita), në raportin e saj me popullin do të kishte qenë e parakohshme nëse i apelohej atij vite më parë, sepse ai kishte folur me votë. Konsumimi i këtij ekzekutivi dhe forcave politike që e kompozojnë e kthen vështrimin e popullit kah opozita. Populli pret Opozitën! Një pritje jo e zakonshme, në kërkim kartash morale e intelektuale, e vetmja formulë që kthen besimin te politika. Përndryshe, qytetarët kanë motiv të zemërohen e të mërziten, por nuk do të dinin ku t’i kanalizonin frytet e protestës së tyre. Bashës i duhet të japë garanci të vërtetueshme për këtë çështje se, pasi i ka djegur qulli shqiptarët, i fryjnë edhe kosit! Kandidimi i Sherefedin Shehut në Peshkopi, intelektual i konfirmuar dhe politikan korrekt, është shenjë e mirë për drejtimin e duhur.
Përmasa e dështimeve, niveli i korrupsionit, diskreditimi i shtetit, rrëmuja e një maxhorance që nuk funksionon më dhe, sidomos, frika legjitime e manipulimit të zgjedhjeve prej epshit politik, fuqisë kriminale, asaj të hashashit si mundësi reale pas eksperimentit me zgjedhjet lokale të vitit 2015, e detyron popullin të zbresë në rrugë për të mbajtur qëndrim.
Ai( populli) përkohësisht mund t’ia dalë aty ku ngecin llogaritë në pallatet e politikës, duke ndrequr diçka. Thjesht i merr Edi Ramës qeverinë që i ka dhënë, dhe i jep vendit një qeveri teknike që garanton zgjedhje të lira e të ndershme, duke folë populli në emër të popullit. Kësaj here protestuesit duhet të jenë të kujdesshëm e paqësorë me strehën e Kryeministrisë dhe jo si herën e fundit, që e shituan atë. Ajo ( streha) dhe kërpudha në oborr janë sukseset më të mëdha të Kryeministrit aktual, ndaj çdokujt i duhen njohur meritat me mirënjohje!
Ai( populli) përkohësisht mund t’ia dalë aty ku ngecin llogaritë në pallatet e politikës, duke ndrequr diçka. Thjesht i merr Edi Ramës qeverinë që i ka dhënë, dhe i jep vendit një qeveri teknike që garanton zgjedhje të lira e të ndershme, duke folë populli në emër të popullit. Kësaj here protestuesit duhet të jenë të kujdesshëm e paqësorë me strehën e Kryeministrisë dhe jo si herën e fundit, që e shituan atë. Ajo ( streha) dhe kërpudha në oborr janë sukseset më të mëdha të Kryeministrit aktual, ndaj çdokujt i duhen njohur meritat me mirënjohje!