Tradhtitë e mëdha kalojnë përherë në heshtje
Më1 shtator, Kuvendi i Kosovës kërkon të ligjërojë dhe vulosë kalimin...
“Ju, moj bjeshkë, bjeshkë mos u thaçin, Bre e aha në ju me sod u thaj shin, Edhe ma kurr mos u pertrijshin. Në ju ma kroje mos bunojshin, E shka jan-o krejt humbojshin, Zogjt e malit në ju mos këndojshiri, Kumonë gj aj et mos tingllojshin. Mos u gjetët ma ujë me u freskue, Mos u gjetët- o hie me mrizue…
Këto janë disa vargje nga Legjenda e Bjeshkëve të Namuna, Bjeshkë të cilat, ashtu si dhe Shën Naumi dikur, do t’i përkasin në të ardhmen përrallave me mbret që shqiptarët do t’u tregojnë fëmijëve.
Më 1 shtator, Kuvendi i Kosovës kërkon të ligjërojë dhe vulosë kalimin e tokave shekullore shqiptare, tokave simbolike, historike, me vlerë gjeografike, natyrore, ujore, folklorike nën sovranitetin dhe territorin zyrtar të Malit të Zi. Këtë falje territoresh, personalisht e quaj një krim kombëtar, një krim me pasoja të parikuperueshme, dhe si të gjitha krimet e përmasave të tilla, duke mbartur në vetvete vetëdijen e krimbërësit, kjo llahtarë po kalon në heshtje.
E quajnë demarkacion, marrëveshje dypalëshe, me ndërhyrje europiane, amerikane etj., etj.,, por ndërkohë është haptazi dhe qartazi dhënie përfundimtare trojesh shqiptare. Të japësh 82 kilometra tokë shqiptarësh të larë me gjak për shekuj e shekuj, tregon që numri i tradhtarëve më me famë në trojet tona do të ketë rritje progresive. Tashmë në këtë shekull të ri, ku askush nuk të vjen me pushkë të të marrë territore, janë vetë qeveritarët shqiptarë që i ofrojnë ato. Ka shumë që analizojnë arsyet pse po i jepen me fjongo në tavolinë këto toka Malit të Zi, ndërkohë unë mendoj që tokat shqiptare nuk duhen prekur dhe cenuar në asnjë centimetër të tyre, askush, asgjë, asnjëherë nuk justifikon tradhtitë e këtyre përmasave. Asnjë qeveritar vdekatar, qenie e përkohshme mbi këtë tokë gjaku nuk mund të falë tokën e qindra brezave të mëparshëm dhe të mëpasshëm. Mali i Zi historikisht ka ushqyer ambicie gllabëruese për territoret shqiptare, masakrat dhe luftimet në ato vise asgjë nuk i zhbën, as vendimet e Konferencës së Londrës dikur, as piruetat gjeopolitike, strategjike dhe ushtarake të superfuqive të këtyre kohëve. Trojet shqiptare mbeten, superfuqitë lëvizin. Por trishtueshëm duhet pranuar se kohën dhe vendimmarrjet e botës për trojet tona në shumicë të cilësuar e kanë sunduar shqiptarët vdekatarë, oportunistë, të heshtur, shqiptarët e çapit të bukës, jo shumë kanë qenë shqiptarët e shqiptarisë. Dhe kjo na diferencon jo për mirë dhe ndër popujt e Ballkanit. Fajin s’duhet ta kërkojmë askund përpos brenda nesh. Tradhtia ka folur përherë shqip.
Si nga plani ligjor ndërkombëtar, gjeografik, historik, konventat, arkivat, analizat dhe shumë qasje të tjera nuk arrihet të justifikohet që dhënia e trojeve shqiptare qenka thjesht një çështje teknike që i takon Qeverisë së përkohshme të Kosovës, jo Kombit shqiptar dhe dinjitetit të tij. Ripërsëris, asnjë centimetër e trojeve shqiptare nuk duhet t’i jepet askujt, për asnjë arsye, boll troje kanë lëshuar shqiptarët e tradhtive të mëdha dhe ata të heshtur shekujve të kaluar. Nuk po dua të merrem me analiza të detajuara, me historinë e përgjakur të Malësisë së Dukagjinit, Rugovës, Çakorrit dhe Kullës, as me martirët simbol të atyre zonave, që zëri u ndihet ende ndër lugina e bjeshkë. Unë, nuk do të doja të isha bashkëkohëse e një tradhtie të tillë, pavarësisht se fizikisht jam në Tiranë, asgjë nuk do e justifikonte përballë trashëgimtarëve të mi heshtjen dhe apatinë time. Tradhtitë e mëdha në përgjithësi kalojnë në heshtje, unë dua të bëhet zhurmë.