Balet në akull

Iacartë, tejet i acartë dimri këtë fillimviti, me temperatura të papara që prej më se tridhjetë vjetësh, sidomos në viset tona malore. Mirëpo...

... ftohtësira polare nuk e kurseu as kryeqytetin tonë mesdhetar, por kësaj radhe ndodhi e pandodhura: u çanë tubat e ujit majë tarracave, rrodhën depozitat e qytetarëve ( nuk e kam fjalën për depozitat bankare), uji mori rrugët e mëdha e të vogla, pastaj ia behu ngrica që bëri modestisht të vetën: shndërroi shumicën e rrugëve në pista patinazhi të rrezikshme sepse mund të rrëshqisje e të thyeje ndonjë gjymtyrë, duke bërë padashur balet në akull. Nga ana tjetër, pati banorë guximtarë që hipën maja tarracave e çative për të rregulluar rrezikshëm depozitat qaramane, madje ndodhi edhe një tragjedi: njëri syresh rrëshqiti dhe fatkeqësisht humbi jetën!

Pra, zoti kryeministër kishte të drejtë kur, duke qenë kryetar i Bashkisë së Tiranës, hodhi idenë që kryeqytetasit duhej t’i hiqnin depozitat e ujit nga tarracat e banesave me premtimin e nënkuptuar se së shpejti ato do të bëheshin të panevojshme ngaqë të gjithë tiranasit do të kishin më në fund ujë me bollëk për njëzet e katër orë rresht. Mjerisht, vitet dhe mandatet e kryebashkiakëve të njëpasnjëshëm kaluan si pa u ndier dhe uji nuk u erdhi që nuk u erdhi tiranasve të vjetër e të rinj. Gjithsesi, bashkëqytetarët e mi u treguan të zgjuar: ata vendosën, falë një marrëveshjeje e një solidariteti të heshtur, që do t’i hiqnin depozitat e tyre vetëm pasi t’u kishte ardhur uji i premtuar pa ndërprerje.

Por, siç thotë një fjalë e urtë e popullit tonë po aq të urtë, madje, nganjëherë, më tepër të urtë sesa duhet, “çdo e keqe, nuk vjen për të keqe”. Kështu, është e vërtetë që popullsia gati njëmilionëshe e Tiranës nuk ka ujë tërë kohën, pra, është e detyruar të furnizohet nëpërmjet depozitave dhe pompave të ujit në çdo shtëpi apo shkallë pallati, por, paradoksalisht, kjo gjendje bëri mrekullinë: falë këtij fillimviti të acartë, tejet të acartë, u çanë tubat e ujit dhe rrodhën bujarisht depozitat, uji zemërgjerë mbushi rrugët e rrugicat që nuk kishin fare etje, duke i kthyer në pista patinazhi e duke u dhënë shpresë patinatorëve virtualë shqiptarë se qeveria e tyre rilindëse do të organizonte së shpejti kampionatin e parë kombëtar të patinazhit artistik, dikur të quajtur balet në akull. Përpos kësaj, duke shpresuar se çdo vit do të ketë ngrica si kjo e sivjetshmja, duke uruar që tubat e ujit të çahen dhe depozitat majë tarracave të rrjedhin rrëmbyeshëm, duke besuar se nga kampionati ynë kombëtar i patinazhit artistik të këtij viti, do të dalin patjetër e domosdo kampionë të pakrahasueshëm, të paimitueshëm e të papërballueshëm të nivelit botëror, jam i bindur që qeveria shqiptare dhe veçanërisht ajo që do të dalë me lavdi laramane nga zgjedhjet kuvendore të qershorit të ardhshëm, do t’u drejtohen strukturave ndërkombëtare kompetente me kërkesën krenare që kampionati i ardhshëm ndërkombëtar i patinazhit artistik i këtij viti të organizohet madhërishëm, ndonëse mërdhihshëm, në Tiranën tonë ngricëndjellëse dhe akulldashëse.

Së fundi, meqenëse fuqitë e mëdha si Shtetet e Bashkuara të Amerikës, Rusia, Kina dhe India po synojnë e parashikojnë të pushtojnë pas disa dekadash këtë apo atë planet, të pasur me akull, të sistemit tonë diellor, ka shumë rrezik që të vijë një kohë kur atdheu ynë i shtrenjtë patinazhdashës të privohet nga mundësia e organizimit të përhershëm të kampionateve botërore të patinazhit artistik. Për këtë arsye, qeveria shqiptare, të paktën ajo që do të dalë nga zgjedhjet kuvendore të qershorit të ardhshëm, duhet të bëjë lobing ( dhe jo loping, muuuuu!) pranë të gjithë organizmave ndërkombëtare që të marrë me koncesion për 99 vjet të drejtën ekskluzive të organizimit të kampionateve ndërkombëtare të patinazhit artistik, me argumentin e pakundërshtueshëm se uji i depozitave majë tarracave të banesave shqiptare jep një akull shumë më cilësor se ai i planetëve të ngrirë të sistemit tonë diellor, si edhe me argumentin tjetër që akulli artificial i pistave ndërkombëtare të patinazhit artistik, për shkak të ndotjes së frikshme mjedisore, na paska dalë kimikisht i rrezikshëm në veçanti për prapanicat e patinatorëve, aq më tepër që në ditët tona burrat e shtetit, sidomos ata shqiptarë, përveç larjeve në det dhe fluturimeve në qiell, do të praktikojnë me shumë gjasë edhe patinazhin artistik, dikur të quajtur balet në akull.