Perfekt Gurakuqi. Po Jozefina pse jo?
Jovetëm të qortueshme, por edhe të papranueshme, më janë dukë kumtet e këtyre pak ditëve të pas shpalljes së listave të kandidatëve të Partisë Demokratike dhe pas reagimeve për to, veçmas prej zonjës Jozefina Topalli, që në thelbin e vet kanë devizën: “Po nuk është koha tani, jemi në fushatë...” etj., etj...
Dhe në vijim të bindjes sime e shoh të arsyeshme të them që në fillesë se ky arsyetim më ngjan shumë demode e i papranuar sot. I pranuar e i ligjshëm për një kohë tjetër partiake, për kohën e partisë, së cilës ia kemi kthyer shpinën tash rreth 30 vjet, por që për asnjë çast e asnjëherë në mënyrë të pakthyeshme. Përderisa herë pas here kthejmë kokën mbrapa e shikojmë më bisht të syrit, me mëdyshjen sikur ndiejmë nevojën për të, për bëmat e eksperiencat e saj.
Si reminishencë e në këtë kontekst e vlerësoj edhe gjykimin: pse kundërshton tani Jozefina, tani jemi në fushatë... Dhe anatemat mbi të vijojnë deri në kufijtë e armiqësisë, sikur ajo po bën vetë blasfeminë e po ngrihet kundër Zotit në qiell... Dhe mbartësit e këtij pohimi janë, kryesisht njerëz funksionarë të partisë, të të gjitha rangjeve, që gjithherë kanë mjelë lopën e pushtetit, por edhe simpatizantë të shkallës sipërore, të cilët partinë, që prej themelimit e kanë parë njësh me udhëheqësin ( Kogda govorim Ljenin , podrazumjevajem partia, kogda govorim Partija, podrazumjevajem Ljenin - Kur themi Lenini nënkuptojmë Partia, kur themi Partia nënkuptojmë Lenini- Majakovski). Njësoj si në kohët e shkuara të partisë- udhëheqës, të partisë- shtet. Nuk mëdyshem aspak se kjo është mendësia e kohës së vjetër që vjen si reminishencë, prej së cilës ne nuk po dimë të çlirohemi. Prandaj edhe po e vijoj, me bindje të fortë arsyetimin tim debatues.
Po pse mor Zot, nuk paska të drejtë Jozefina të kundërshtojë një vendim të kryetarit të Partisë Demokratike, i cili nuk ka parapa si kandidate për deputete Jozefinën?! Jo personalisht Jozefinën, por fenomenin politik: Jozefina Topalli; atë çfarë ajo ka përfaqësuar e përfaqëson. Historinë politike të saj, trashëgiminë, por edhe dy dekadat e saj plus, që janë e sotme. Me dobitë dhe dëmet që e përbëjnë atë histori. Me gjithë dëmet politike që Jozefina mund të ketë shkaktuar, të cilat, sipas opinionit publik, në shumicë e të konfirmuar, kurrë nuk janë, as sa maja e thonit e ministrave të qeverisë demokrate të ndëshkuar prej zgjedhësve katër vjet më parë. Dëmet e tyre qeverisëse qenë një shkak thelbësor që i dhanë mundësinë zotit Edi Rama që të vijë në pushtet e të shkarravisë kështu keqas qeverisjen e Shqipërisë.
Disa prej tyre... janë në listën për deputetë të kryetarit. Të kryetarit, gjithashtu ish- ministër dhe ish- kryetar ( i Bashkisë sa gjysma e Shqipërisë). Pa asnjë ditë të vetme të karrierës së vet... anëtar (!)
Po ky është mëkati i listave të mbyllura të kryetarëve, për të cilat unë kam shkruar edhe më parë dhe që janë të pashembullta askund në vendet rreth nesh e jo më në Europë. Fundja, ky është stadi i demokracisë sonë. Deri tash i pandryshuar. Kompromisi më i ndytë i palëve të klasës sonë politike i bërë nëpër marrëveshje, aspak të tejpashe dhe kështu të dyshimta, e cila është e vetëdijshme se po e liroj sistemin, ajo vetë “viktimizohet” e para. Një sistem i mirëfilltë zgjedhjesh të lira, të parët jashtëqet prijësat e saj.
E, megjithatë, rasti i Jozefinës, por edhe i Astrit Patozit, kërcet fort, fort.
Janë të vetmit persona të establishmentit politik të Partisë Demokratike, të cilët opinioni publik në shumicë i çmon si të pakorruptuar, si të paprekur prej këtij sindromi që ka qenë dhe është gangrenë e sistemit tonë politik. Tjetër gjë pastaj nëse kryetari është ndier i bezdisur prej batutave: “kape për zhelesh...” të Jozefinës, ose replikat me Gramoz Ruçin, fosilja e papërkulshme e sistemit të vjetër në Parlamentin e Shqipërisë.