Brenda "Shtëpisë së Gjetheve"

Ndërtuar në vitin 1931, godina fillimisht ka pasur funksionin e një klinike. Gjatë Luftës së Dytë Botërore, nën pushtimin gjerman, ajo i përkiste Gestapos, ndërkohë që fill më pas, gjatë viteve të para të regjimit të ri, ajo u bë një qendër e Sigurimit ( Policia politike) e përdorur për hetime.

Nga viti 1950, ajo u bë zyra qendrore e seksionit Teknik dhe Shkencor të Sigurimit. Shtëpia gjendet në qendër të qytetit, në anën e kundërt të Katedrales Ortodokse, pranë sheshit "Skënderbej" dhe Bankës Qendrore të Shqipërisë. Në qendër të idesë për transformimin e kësaj shtëpie në muze është shfaqja në formën "pars pro toto" të kontrollit totalitar dhe kudondodhjes së tij në një formë origjinale, nëpërmjet përgjimeve dhe spiunimeve elektronike nga vendi ku ato kryheshin. Përveç historisë së Shtëpisë dhe funksioneve të seksionit Teknik dhe Shkencor, muzeu përshkruan fakte dhe dimensione të tjera në lidhje me kontrollin e Policisë Sekrete. Një nga hapësirat e muzeut u dedikohet përgjuesve - mikrofonave të fshehur. Një hapësirë është për "Mikrofonat e gjallë", informatorët. Një hapësirë e tretë i dedikohet paradigmës së "Armikut" ( objekti i përgjimit), si një mit dhe imazh paranojak, si dhe gjithëpërfshirjes së tij që e bënte të domosdoshëm gjithëpërfshirjen e përgjimit.

Një hapësirë e katërt i dedikohet edhe lidhjes midis idesë së armikut të brendshëm dhe armikut të jashtëm, e cila ishte veçanërisht e rëndësishme në Shqipëri për arsye të vetizolimit të saj dhe përshkruan përgjimin kundrejt të huajve. Një tjetër hapësirë tregon ambientet e një dhome ndenjjeje tipike shqiptare të viteve ' 70, me dekorime që shihen edhe gjatë hapësirave të dedikuara për përgjuesit dhe të përgjuarit. Një hapësirë tjetër është laboratori teknik dhe shkencor i seksionit që merrej së shumti me zbulimin e fotove dhe filmimet. Kjo është kurora filozofike e idesë qendrore të muzeut, asaj të kontrollit total. Përveç shfaqjes së objekteve autentike të shtëpisë përmban referenca vizive ( pamore) dhe tekstuale të burgut ideal, Panopticonit, dhe nga këtu tek utopia e botës perfekte, e supozuar si shoqëria socialiste, edhe pse mori formën e një burgu në të gjithë vendin. Ka edhe hapësira të tjera që i janë shtuar rrugës idesë qendrore, në mënyrë që të gjitha hapësirat të flasin me imazhe dhe fjalë.