Musht në gusht!

Para disa ditësh, pra pa dalë gushti, tek shkoja rrugës “Mine Peza” për të blerë djathë e gjalpë te një bulmetore, rreth pesëdhjetë metra më lart se Komisariati i Policisë nr. 3, më zuri syri një turmë të vogël, por të ngjeshur, burra e gra të shkartisur në mes të vapës...

që shtyheshin duke këmbyer fjalë me zë të lartë e ton të acaruar para një dere dyqani të ngushtë. Menjëherë më vajti mendja te nisma e njërit prej grupeve të punës që raportoi në Asamblenë e fundit të Partisë Socialiste, ku edhe u shpall përbërja e Qeverisë së re. Kjo nismë, që u bë botërisht e njohur, në mos qofsha i gabuar ( errare humanum est, siç thotë latini), nga kreu aktual i grupit parlamentar të kësaj partie, parashikonte takimin e detyruar javor të çdo deputeti socialist me zgjedhësit e tij për të dëgjuar mendimet, sugjerimet e ankesat e këtyre të fundit. Ide fort e mirë kjo për të qenë në kontakt me njerëzit e thjeshtë ose, siç thoshte dikur Enver Hoxha, xhaxhi xhelati ynë kombëtar, për të ndenjur “gju më gju” me atë. Sa bukur, mendova, ende pa u shuar mirë jehona e vakët e asamblesë në fjalë, u vu në zbatim kjo nismë e lavdërueshme. Por nuk qe e thënë ( e aq më pak e shkruar) që të kisha të drejtë, sepse, kur e pyeta shitësen e bulmetores se ç’bënin ato gra e ata burra duke u shtyrë gati vrazhdësish para atij dyqanthi të zhurmshëm si kafaz minikopshti zoologjik, ajo më mësoi se njerëzia në fjalë, përbëhej nga prindër të nxënësve të tri shkollave, “Jeronim de Rada”, “Sinan Tafaj” e “7 Marsi”, që shtyheshin për të blerë librat e fëmijëve të tyre. Një dyqankë për tri shkolla! Po pse tri? Po sa? Katër, pesë etj... e kështu në vazhdim, si në lojën me kungulleshka, ha, ha, ha! Befas, teksa paguaja djathin dhe gjalpin e blerë fare pranë gumëzhimës në fjalë, veshi më zuri një si zhurmërimë uji, hodha vështrimin përjashta dhe ç’të shihja? Dikush nga kati i dytë apo i tretë mbi dyqanucin në fjalë kishte hedhur një kovë uji sipër kokave të turmës së librablerësve. Me siguri, thashë me vete, për t’i freskuar, sepse vapa e këtij fundgushti, veshtullore si mushti, ishte gati e padurueshme. Eh, çfarë nuk bën njeriu nga dashuria për njeriun, sidomos kur bëhet fjalë për të ndenjur gjatë nëpër radha në piskun e vapës tmerrësisht arrogante të këtij viti! Pastaj, befas, mendja më vajti te zonja ministre e Arsimit dhe nuk e di se ç’më mbajti që të mos vrapoja deri te dikasteri i saj aty pranë, te Rruga e Durrësit, për ta ftuar me shumë mirësjellje që, së bashku, të shkonim e të kundronim ata prindër që, për të ardhmen e fëmijëve të tyre, po shtyheshin, shtrëngoheshin e shtypeshin si sardele stoike në kuti, për t’i pajisur ata me libra shkollorë, pra me dije! Dhe fill pas këtij mendimi, më erdhi, po aq papritmas, një tjetër: Po sikur ta gjeja të zhytur në punë mes shkresash nën flladin freskues të kondicionerit? Ah, në këtë rast, patjetër që, me dashamirësinë më të sinqertë apo me sinqeritetin më dashamirës, do t’i lutesha, përgjërohesha e përshpirtesha që ta shua- nte atë kondicioner qesëndisës e të mbante jo një minutë heshtje, por një minutë vapë në shenjë solidariteti me prindërit librablerës! Të merremi vesh mirë, të shtrenjta lexuese e lexues të dashur të kësaj rubrike të përjavshme: një minutë vapë serioze, domethënë, një minutë vapë për çdo libër të shitur në atë dyqan- qymez, ku mushti i gushtit po i sfiliste prindërit e gjorë. Ndërsa unë, në shenjë solidariteti me solidaritetin e zonjës ministre të Arsimit, do t’i telefonoja urgjentisht sime shoqeje të më sillte rrobat më të trasha të dimrit që t’i vishja për të mbajtur, edhe unë, një minutë vapë, sigurisht, jo për çdo libër, por për gjithë ata ministra e zëvendësministra të Qeverisë së re, madje edhe për vetë zotin Kryeministër, që do të ndiqnin së bashku, pa asnjë ngurrim shtetëror e shpirtëror, shembullin e ministres së Arsimit, duke shuar kondicionerët shpotitës të zyrave të tyre hijerënda që u kanë aq hije ofiqarëve përkatës.

Ah, në këtë rast, patjetër që, me dashamirësinë më të sinqertë apo me sinqeritetin më dashamirës, do t’i lutesha, përgjërohesha e përshpirtesha që ta shuante atë kondicioner qesëndisës e të mbante jo një minutë heshtje, por një minutë vapë në shenjë solidariteti me prindërit librablerës! Të merremi vesh mirë, të shtrenjta lexuese e lexues të dashur të kësaj rubrike të përjavshme: një minutë vapë serioze, domethënë, një minutë vapë për çdo libër të shitur në atë dyqan- qymez, ku mushti i gushtit po i sfiliste prindërit e gjorë