A duhej arrestuar Tahiri?

Shteti, drejtësia dhe media po dëshmojnë realitetin e vërtetë të gjendjes problematike të respektimit të parimeve kushtetuese të tre pushteteve: legjislativ, ekzekutiv e gjyqësor; të përgjegjësive të drejtuesve të lartë të institucioneve shtetërore, medias me orientime e interesa të njëanshme politike, si dhe masave ligjore që është e domosdoshme të merren për ta bërë Shqipërinë ashtu si...

e duam dhe si e meriton populli dhe kombi shqiptar. Çështja “Tahiri” sjell në vëmendje metodën e zbatuar edhe më parë në çështjen “Fullani”, ku u reagua me nxitim, fluturimthi për arrestimin e tij të zhurmshëm para ndërtesës së Bankës së Shtetit, për shpërdorime në qëndrimet e mbajtura në vjedhjen prej afro 7 miliardë lekëve nga thesari i shtetit, ndërsa në përfundim u deklarua i pafajshëm dhe shteti u detyrua t’i kthejë 50 paga mujore në vlerë afro gjysmë miliard lekë.

Media reagoi menjëherë dhe drejt për publikimin e të dhënave për çështjen “Habilaj”, si dhe akuzat politike e më pas ligjore nga prokuroria për çështjen “Tahiri”.

Ndërsa opinionet, analizat dhe qëndrimet në median audiovizive dhe shkrimet në shtypin e përditshëm u dyzuan nga fokusimi te qëndrimet e njëanshme politike dhe më pak te specialistët me përvojë nga prokuroria, gjykata, avokatët, pedagogët e të drejtës penale dhe asaj proceduriale.

Media ishte e domosdoshme të përqendrohej në publikimin e paanshëm të së vërtetës, dyshimeve, akuzave dhe pretendimeve të personave që mendohen se janë fajtorë, të vlerësimeve të partive politike, të veprimeve ligjore të prokurorisë. Partitë politike japin opinionin e tyre. Nuk gjykojnë as partitë politike, as deputetët, as Komisioni i Mandateve, as Kuvendi i Shqipërisë. Çështja është në hetim. Prokuroria e Krimeve të Rënda, prokurori i çështjes, organi i akuzës dhe personi kompetent që ka të drejtë të bëjë hetime dhe të kryejë të gjitha veprimet proceduriale të parashikuar nga ligji penal. Gjykon vetëm gjykata, e cila nuk ka marrë akoma çështjen për gjykim.

Opinioni publik ishte e domosdoshme të orientohej e të sensibilizohej te parimet e Kushtetutës, Kodi i Procedurës Penale, Karta e të Drejtave të Njeriut, ku parashikohen kriteret që mbrojnë e garantojnë qytetarët të gjithë njëlloj. Shtetasit vihen para përgjegjësisë penale në bazë të kritereve ligjore proceduriale, duke u mbrojtur fuqimisht edhe nga mundësia e arbitraritetit e paligjshmëria e qëllimshme.

Në këtë barazi, bëhen përjashtime për shkak të funksioneve shtetërore deputetët, anëtarët e Gjykatës Kushtetuese e të Gjykatës së Lartë, që detyrojnë prokurorinë të parashtrojë kërkesën për arrestim të mbështetur me prova konkrete.

Mosrespektimi i kërkesave ligjore për një ish- ministër, me të drejtë shtron shqetësimin se si veprohet për një njeri të thjeshtë, pa njohuri ligjore, pa mbështetje të mundshme të drejtë nga politika apo opinioni publik!

Pa prova ligjore, pa vendime konkrete nga prokuroria dhe gjykata e Shqipërisë, apo të Italisë nga e cila u morën përgjimet e paverifikuara në procedurën e domosdoshme ligjore nga Prokuroria e Krimeve të Rënda, u vu në plan të parë slogani politik se deputeti dhe ish- ministri i Brendshëm mbështetet nga kreu i bandës së trafikut të drogës të drejtuar nga kryeministri, nga narkomaxhoranca, nga shteti i krimit etj.

Detyra kushtetuese e Komisionit të Mandateve është zbatimi i kërkesave për arrestimin e deputetit, kontrollin personal e të banesës të bazuara në prova.

Është e dënueshme penalisht arrestimi, kontrolli personal dhe ai i banesës, pa prova ligjore, pa i bazuar dyshimet në prova ligjore konkrete, pa pyetur më parë personin e dyshuar apo akuzuar. Kjo praktikë krimina- le e kohës së mëparshme nuk duhet të përsëritet për interesa të ngushta politike në kushtet e shtetit të së drejtës dhe funksionimit të drejtësisë mbi parimet e zbatimit të rreptë e të barabartë të ligjit dhe mbrojtjes e garantimit të të drejtave dhe lirive të njeriut në procesin penal.

Procedura Penale parashikon ndalimin, kontrollin personal e të banesës në kushtet e krimeve të rënda të kryera në flagrancë. Në çështjen “Tahiri” nuk kanë qenë kushtet e flagrancës. Policia dhe prokuroria në Itali kishin ndjekur dhe hetuar gjatë katër vjetëve. Edhe prokuroria shqiptare kishte të gjitha mundësitë të hetonte, të verifikonte e të mblidhte provat, të këqyrte vendet dhe ambientet e dyshuara, të merrte e të vinte para përgjegjësisë të dyshuarit, duke filluar nga personat konkretë: 12 punonjësit e policisë në Vlorë e deri në Drejtorinë e Policisë. Ministri i Brendshëm nuk ka të drejtë të ndërhyjë e të urdhërojë drejtorin e përgjithshëm të Policisë së Shtetit.

Po të administroheshin prova, prokuror- ia nuk kufizohej për të kërkuar arrestimin nga Kuvendi, ose të drejtohej direkt në gjykatë, në rastin e korrupsionit pasiv.

Kërkesa për arrestimin e deputetit, ishministrit, në Kuvend kishte edhe rrezikun e publikimit të çështjes, njohjes publike të akuzave, të cilat do të sillnin pasojën, si ndodhi edhe konkretisht, të dekonspirimit nga vetë deputetët e Komisionit të Mandateve, të dëshmitares së marrë në mbrojtje nga prokuroria etj.

Prokuroria ka të drejtë të fillojë me iniciativë çështjen penale nga njoftimet në media. Prokuroria e Krimeve të Rënda zbatonte detyrën e saj kushtetuese dhe proceduriale për fillimin e çështjes penale për përgjimet e marra nga Gjykata e Katanjës.

Po kështu, është e drejtë dhe detyrë e prokurorisë të hetojë, të administratojë prova, të pyesë të dyshuarin, të ndaluarin, personat që kanë në dijeni për veprën penale etj., dhe, në bazë të tyre ligjit e të provave ligjore, të kërkojë arrestimin nga gjykata, ose më parë miratimin nga Kuvendi kur i dyshuari është deputet. Prokuroria kishte të drejtë dhe për detyrë të kërkonte, të shkonte Prokurori në Katanjë, ose të zhvilloheshin veprime hetimore të përbashkëta midis prokurorisë shqiptare dhe asaj italiane. Dokumentin që mori brenda disa orëve Saimir Tahiri nga Prokuroria e Katanjës, se nuk kishte çështje në ngarkim të tij, duhet ta kishte marrë më parë prokuroria shqiptare.

Në praktikën e hetuesisë ka çështje që heton edhe brenda 24 orëve dhe dërgohen në gjykatë të pandehurit, të ndaluarit, por gjithmonë me prova.

Është e dënueshme të arrestosh një person vetëm mbi bazën e dyshimeve dhe bindjes së brendshme të prokurorit dhe pas arrestimit të gjenden provat.

Me këtë këndvështrim ndihmohemi të kuptojmë e reagojmë ndaj shqetësimeve të media për gazetarët që e ndiejnë veten të ofenduar nga përgjigjet e kryeministrit, pas mbledhjes së Kuvendit ku nuk u miratua kërkesa e prokurorisë për dhënien e miratimit për arrestimin e deputetit Saimir Tahiri.

Reagimi emocional, kundërvënia e menjëhershme dhe krahasimet me figura letrare të kryeministrit janë të kritikueshme. Vetë ai tregoi reflektim në sqarimet në komunikimin në rrjetin social.

Mbështesim opinionin që vlerëson shqetësimin te gazetarët që ndihen të ofenduar.