“Dy atentatet kundër Enverit, kush i ndërmori”
“Atë e kanë mbajtur në këmbë që kur ish relativisht mirë me shëndet e deri sa ai iu rrënua, fuqitë e mëdha të kohës, dy superfuqitë”
alizuar ose të zbuluar nga vetë Zogu apo besnikët e tij. Kur në 1957, Ministria e Brendshme, me propozim të këshilltarëve sovjetikë, planifikoi vrasjen e mbretit në mërgim në Paris, Enver Hoxha e ndaloi vendosmërisht.
Por as Hoxha nuk qe frikacak, ishte trim i padyshimtë. Askush nuk ia del dot për t’u bërë i pari i vendit pa mos iu tulatur qerpiku. Kush trembet në këtë rivalitetet të tërbuar, del matanë.
Gjithsesi, ndryshe nga Ahmet Zogu, Enver Hoxha ishte edhe më shumë konspirator, ndoshta më i madhi që kemi pasur. Duke qenë një tiran i shkathët për ta siguruar jetën e tij jo aq nëpërmjet truprojave, disa brezave të mbrojtjes personale, vetë sistemit diktatorial të shtrirë gjithkund, përveç Sigurimit të Shtetit edhe me Sigurim Partie, po ashtu edhe lidhje informative vetjake, por nëpërmjet ndërtimit të raporteve të tilla me rrethana dhe fuqi ndërkombëtare, të cilat nuk e dëshironin, për interesat e tyre të çastit, vdekjen e parakohshme të tij.
Gjatë luftës, kur qe ende njëri prej komunistëve të parë dhe në shtabin e tyre udhëheqës jo shefi i tyre, italianët kërkonin më shumë të kapnin Qemal Stafën. Deri tani nuk dokumentohet se e kishin në kërkim me përparësi. Kur u bë drejtues i PKSH- së dhe i krahut të saj të armatosur, Ushtrisë Nacionalçlirimtare, u strehua në vende malore dhe sidomos në zona të çliruara. Bashkë me të tjerë bashkëpunëtorë, përfshi edhe jugosllavë apo anglezë, zotëronin një njësit të madh për siguri fizike.
Sidoqoftë, dy herë u rrezikua: njëherë prej një të shtëne të qëllimshme, e cila në vend të vriste atë, plagosi misionarin ushtarak amerikan, Tom Stefani, dhe kur, gjatë fillimdimrit 1944, me dhelpërinë e kërkesës së një dërgate gjermane për një kompromis me partizanët, pararoja e një njësiti special diversionist të tyre ( një oficer i mirëarmatosur) mbërriti deri në paradhomë të Shtabit të Përgjithshëm, por u neutralizua menjëherë.
Pas lufte, Enver Hoxha nuk ka treguar në libër- kujtimet e tij ndonjë episod atentati. Propaganda thjesht ka bërë zhurmë për plane të tilla të Koçi Xoxes, të sovjetikëve gjatë ditëve të Mbledhjes së Moskës, prej Mehmet Shehut dhe CIA- s ( vrasje me helmim), nga grupi i Xhevdet Mustafës apo prej të arratisurit Abdyl Banushi. Të gjitha këto kanë qenë sajime false, bërë për arsye politike.
Enver Hoxha u shpëtoi të gjithëve sepse e bëri veten dhe bashkë me të Shqipërinë, sidomos pas 1960- ës, qendër të një ekuilibri për të mos e trazuar. Ai nuk u anësua as me sovjetikët dhe as me anglo- amerikanët, edhe pse rrezik real konsideroi deri sa ndërroi jetë të parët. Përveç Shtëpisë së Bardhë, edhe Moska pëlqente më shumë të mos e lëvizte këtë lojtar të shkathët diplomatikisht që, edhe pse vetë nuk ia doli të hyjë në vendin shumë strategjik të shqiptarëve dhe prej andej të kontrollonte Mesdheun dhe tërë pjesën jugore të Europës Perëndimore, nuk vendosej aty NATO.
Enver Hoxhën, na pëlqen apo jo, e kanë mbajtur në këmbë, që kur ish relativisht mirë me shëndet e deri sa ai iu rrënua, fuqitë e mëdha të kohës, dy superfuqitë.
Nuk e donin, por u nevojitej.
Dy herë u rrezikua: njëherë prej një të shtëne të qëllimshme, e cila në vend të vriste atë, plagosi misionarin ushtarak amerikan, Tom Stefani, dhe kur, gjatë fillimdimrit 1944, me dhelpërinë e kërkesës së një dërgate gjermane për një kompromis me partizanët, pararoja e një njësiti special diversionist të tyre ( një oficer i mirëarmatosur) mbërriti deri në paradhomë të Shtabit të Përgjithshëm, por u neutralizua menjëherë
( Titulli i autorit: A E VRANË DOT ENVER HOXHËN? Politikanët tanë si spiunë të huaj)