Përbindëshat
Dikur,në rininë time pa suniversitare, kam parë një film amerikan – fshehurazi, ta pret mendja, – në të cilin bëhej fjalë për një...
Nëse skenari i flluskës financiare shqiptare që po përgatitet nga çifti Rama- Veliaj realizohet, vërtet që kullat e përbindshme, që me gjasë nuk mund t’i shembë ndonjë tërmet i fuqishëm në Tiranë, rrezikojnë t’i rezervojnë popullit tonë të urtë, shumë të urtë, madje më tepër sesa duhet, surpriza fort të pakëndshme, madje edhe dramatike, për të mos thënë tragjike. Së fundi, ka fort të ngjarë që kjo dramë apo tragjedi të mos luhet në teatrin e ri modern që Qeveria dhe Bashkia ngulmojnë të ndërtojë në vend të të vjetrit, por në gjithë Tiranën tonë fatkeqe
dyndje pemësh gjigante që i ishin vërsulur njerëzimit për ta... zhdukur atë. Ishin pemë të përbindshme, të cilat, edhe kur njerëzit i asgjësonin, ringjalleshin e tregoheshin më mizore me ata; gjithsesi, në fund të filmit – deus ex machina – njerëzimi arrinte të shpëtonte prej atyre krejt rastësisht falë ujit të kripur të deteve, i cili i shpërbënte përfundimisht përbindëshat.
Lexueset e lexuesit e mi besnikë të përhershëm, por edhe ata besnikë të herëpashershëm, ndoshta e marrin me mend se ku dua të dal me këtë fillim të shkrimit tim; sidoqoftë, për ato dhe ata që ende nuk po e kuptojnë, do të përpiqem të hyj drejt e në temë: Shumë fjalë po vërshojnë e shumë bojë po derdhet lidhur me kullat e përbindshme që do të ndërtohen jo vetëm në qendër të Tiranës, por edhe rreth e rrotull asaj. Sigurisht, në megapolet me shumë milionë banorë secili ka prej disa dekadash producentë kinematografikë, që realizojnë filma me temë katastrofat natyrore – tërmete, shpërthime vullkanesh, përmbytje etj., etj., – që kërcënojnë mbarë njerëzimin, veçse, me sa di unë të paktën, ende nuk është realizuar ndonjë film ku njerëzimi, në veçanti ai i llojit
homo albanicus, të sulmohet pikërisht nga përbindësha të një tipi të paparë deri më sot – le t’i quajmë si të duam: grataçiela, rrokaqiej, qiellgërvishtës apo qiellkruarës – të cilave Bashkia e Tiranës dhe qeveria e Edi Ramës po u thonë “Welcome to Albania!”
Meqenëse shoqëria civile, opinioni publik dhe, në njëfarë mënyre, thuajse tërë pop- ulli ynë i urtë, tepër i urtë, si qengj i tulatur i cili nuk guxon as të blegërijë ( që nuk pi dot jo më dy, por asnjë gjysmë nëne), apo si pulë koteci, e cila nuk guxon as të kakarisë ( së cilës pronari gopçar edhe mund t’ia fusë gishtin në prapanicë për të parë nëse do të bëjë së shpejti ndonjë vezë jo më me dy, por as edhe me gjysmë të kuqe), janë të paaftë të mblidhen e të kundërshtojnë masivisht përmes protestash paqësore të pareshtura betonimin edhe në lartësi të kryeqytetit shqiptar, Bashkisë dhe Qeverisë nuk i mbetet veçse të organizojnë një konkurs ndërkombëtar për producentin më të mirë që do të realizojë, sigurisht me bashkëpunimin e superfirmave të ndërtimit, vendase e të hua- ja, një film ku kullat e përbindshme, sipas një strategjie të ideuar e të përpunuar nga Edi Rama dhe të zbatuar taktikisht nga Erion Veliaj, do të nisen nga Shqipëria jonë shtazërisht e shterpësisht demokratike për të sulmuar gjithë qytetet e kryeqytetet jo vetëm të rruzullit tokësor, por edhe të ndonjë planeti apo ekzoplaneti të vendosur në galaktikat më të largëta.
Sidoqoftë, në mënyrë krejt modeste, do t’i sugjeroja Bashkisë dhe Qeverisë sonë t’i kthehej paksa historisë të së ashtuquajturës flluskë imobiliare që nga vitet 1920 në Florida, 1980 në Japoni, 1990 në Irlandë e në Francë dhe deri në vitet 2000 në SHBA, Angli, Australi, Zelandë të Re, Irlandë, Spanjë, Afrikë të Jugut, Indi, Kinë e Francë. Me të drejtë, lexueset dhe lexuesit e mi mund të pyesin se çfarë është flluska imobiliare; përgjigjen ata mund dhe duhet t’ua kërkojnë Edi Ramës dhe Erion Veliajt, por mund ta gjejnë edhe në internet, sipas të cilit flluska imobiliare shpjegohet me raportin e rritjes së shumëfishtë të çmimit të apartamenteve të reja, ndër të tjera, në krahasim me inflacionin që matet me nivelin e pagave dhe me çmimet e konsumit të përditshëm; falë kësaj flluske, vërtet blerësit e ardhshëm kanë shumë lehtësira për të marrë kredi, por, mjerisht, ata bëhen pre e mbërritjes së spekulatorëve të jashtëm në tregun imobiliar dhe, pashmangësisht, siç e ka provuar përvoja në vendet e lartpërmendura, ata papritmas e shohin veten të pafuqishëm për të larë kredinë sepse në tregun imobiliar vlera e apartamenteve rritet me shpejtësi dhe çmimet arrijnë në lartësi marramendëse, si edhe sepse, në fund të fundit, spekulimi imobiliar, kur bëhet me kredi, gjeneron rreziqe si për kreditorët ashtu edhe për huamarrësit, pra, për debitorët. Nëse skenari i flluskës financiare shqiptare që po përgatitet nga çifti Rama- Veliaj realizohet, vërtet që kullat e përbindshme, që me gjasë nuk mund t’i shembë ndonjë tërmet i fuqishëm në Tiranë, rrezikojnë t’i rezervojnë popullit tonë të urtë, shumë të urtë, madje më tepër sesa duhet, surpriza fort të pakëndshme, madje edhe dramatike, për të mos thënë tragjike. Së fundi, ka fort të ngjarë që kjo dramë apo tragjedi të mos luhet në teatrin e ri modern që Qeveria dhe Bashkia ngulmojnë të ndërtojë në vend të të vjetrit, por në gjithë Tiranën tonë fatkeqe.