Në procesin e Abdyl Këllezit dhe Koço Theodhosit nuk u përmend fare emri i Mehmet Shehut
Nëse nuk gaboj, gjyqi ka proceduar me vendim te formës së prerë diku nga mesi i muajit maj. Aty nga fundi i majit është bërë dhe ekzekutimi i vendimit. Me sa më kujtohet, përgjigjja nga Presidiumi i Kuvendit Popullor ka ardhur rreth dy javë pas përfundimit të gjyqit. Brenda ditës pastaj ka dalë urdhri i ministrit të Brendshëm që caktonte vendin dhe orën e ekzekutimit bashkë me personat përgjegjës që do ta ndiqnin çështjen…
Iemëruar rishtas në krye të organit të akuzës, Rrapi Mino niste detyrën e re me firmën për pushkatimin e Abdyl Këllezit dhe Koço Theodhosit. Ishin këta dy anëtarët e parë të Byrosë Politike, që "bekuan" me fatkeqësinë e tyre karrierën e Prokurorit të ri të Përgjithshëm, që kaloi para skuadrës së ekzekutimit pjesën më të madhe të byroistëve, përjashtuar Hoxhën, Ramiz Alinë dhe ndonjë tjetër të pensionuar para kohe. Procesi i bujshëm i të ashtuquajturit "Grup Armiqësor në Ekonomi", vinte menjëherë pas atij të "Puçistëve" në Ushtri. Njerëzit, që kishte vënë në shënjestër këtë radhë Partia dhe lideri i saj, ishin drejtuesit kryesorë të strukturave ekonomike të shtetit dhe shënjoheshin nga këta të fundit si shkaktarët kryesorë të krizës së rëndë, që kishte pllakosur ekonominë e vendit. Pavarësisht distancës në kohë, Rrapi Mino, prokurori i këtij procesi, e ka ende të kthjellët historinë e asaj përballjeje të jashtëzakonshme, që iu desh ta finalizonte me vendimin fatal: dënim me vdekje, pushkatim për dy prej figurave më të shquara të ekonomisë shqiptare për kohën. Në vijim të rrëfimit për "Panorama", ai tregon për herë të parë rrethanat si e ushtroi rolin e prokurorit në këtë proces kompleks e të vështirë, duke zbuluar shumë nga aspektet e panjohura të raporteve të tij me grupin e hetueseve, ish- zyrtarë të lartë të Sigurimit të Shtetit, që i drejtonte nga afër Kadri Hazbiu, asokohe ministër i Brendshëm dhe të pandehurit ish- funksionarë të lartë të Partisë dhe të shtetit.
Ju keni drejtuar procesin ndaj Abdyl Këllezit, Kiço Ngjelës, Koço Theodhosit dhe pjesëtarëve të tjerë të të ashtuquajturit "grup armiqësor në ekonomi". Përse u akuzuan ata dhe në çfarë rrethanash u zhvillua procesi ndaj tyre ?
Abdyl Këllezi, ish- anëtar i Byrosë Politike dhe kryetar i Komisionit të Planit të Shtetit dhe Koço Theodhosi, ish- anëtar i Byrosë Politike dhe ish- ministër i Industrisë së Rëndë dhe Minierave, fillimisht u goditën në plenumin e shtatë të KQ- së, që u mbajt në maj të vitit 1975. Aty u përjashtuan nga KQ- ja dhe të gjitha funksionet shtetërore, duke u cilësuar armiq e sabotatorë në organizimin shtetëror dhe në ekonomi. Në këtë plenum u kritikua ashpër edhe Kiço Ngjela e Vasil Kati, respektivisht ish- ministri dhe zëvendësministri i Tregtisë së Jashtme për cenim të politikës së Partisë në sektorët që drejtonin dhe veprime të dëmshme në ushtrimin e funksioneve. Ky ishte momenti bazik nga nisi procesi penal, që zgjati disa muaj me radhë… Po grupin e hetimit, kush e drejtonte ? Hetimi udhëhiqej drejtpërdrejt nga ministri i Brendshëm dhe zëvendësi i tij. Pra, nga Kadri Hazbiu dhe Feçorr Shehu. Ata miratonin planin hetimor në përgjithësi si grup, e në veçanti, për çdo të pandehur, ndiqnin hap pas hapi dinamikën e hetimeve dhe orientonin përpunimin e të dhënave. Kjo praktikë fillimisht ishte përdorur në procesin e Beqir Ballukut.
A ishte e ligjshme shmangia e Prokurorisë nga procesi i hetimeve? E ligjshme, e paligjshme, kjo ishte praktika… Që do të thotë, se ligjvënësi nuk kishte besim tek organi i akuzës…
Ishte koha kur Sigurimi i Shtetit gëzonte besim absolut. Kjo ishte arsyeja që me hetimin e zyrtarëve të rëndësishëm merreshin oficerët e lartë të tij. Bile, një periudhë u bënë përpjekje të jashtëzakonshme për ta kthyer dhe Prokurorinë e Përgjithshme në vartësi të Ministrisë së Brendshme. Një gabim fatal ky, që do t'i kushtonte shumë rëndë shoqërisë…
Në rastin e Abdyl Këllezit dhe Koço Theodhosit, kush ishin oficerët e Sigurimit që realizuan procesin e hetimit ?
Përsa i përket çështjes në fjalë, u caktuan dy grupe hetimi. Njëri drejtohej nga Elham Gjika dhe tjetri nga Kristofor Mërtiro, dy oficerë të lartë këta të Sigurimit të Shtetit, që më parë kishin kryesuar hetimin e grupit të Beqir Ballukut dhe puçistëve në Ushtri. Në përfundim të hetimeve, ne u njohëm me rezultatet e tyre dhe përgatitëm aktakuzën… Cila ishte akuza… "Për veprimtari armiqësore e sabotuese në organizimin shtetëror dhe në ekonomi, në bashkëpunim me armiq të jashtëm".
Cili ishte reagimi i Abdyl Këllezit dhe Koço Theodhosit, kur i njohët me akuzën?
Fillimisht, ata e kundërshtuan në mënyrë të prerë. Çdonjëri prej tyre pranonte se kishte bërë gabime në punë, por në asnjë mënyrë për qëllime armiqësore dhe sabotimi. Për çfarë akuzoheshin Abdyl Këllezi e Koço Theodhosi? Abdyl Këllezi, Koço Theodhosi, Kiço Ngjela e Vasil Kati akuzoheshin për veprimtari armiqësore në lidhje me agjenturat e huaja për sabotim në fushën e ekonomisë dhe të vijës së Partisë në marrëdhëniet me Jugosllavinë, me vendet perëndimore, me firmat e Shteteve të Bashkuara të Amerikës, për futjen e metodave decentralizuese- vetadministruese në ekonomi etj.. Pak a shumë, këto ishin drejtimet kryesore të akuzës ndaj tyre. Tregti me SHBA në atë kohë?!... Me sa më kujtohet, materiali i paraqitur nga grupi i hetimit, që mbështetej në përfundimet e Kontrollit të Shtetit në ndërmarrjet e Tregtisë së Jashtme, i penalizonte të pandehurit për tregti me Jugosllavinë në kundërshtim me orientimet e qeverisë, por edhe me disa firma perëndimore, ku përmendej edhe biznesi amerikan. Me sa mbaj mend, bëhej fjalë për eksportim të sherbelës në SHBA, që më vonë rieksportohej në shtetin e Izraelit..
Çfarë përgjegjësie kishte për këtë Abdyl Këllezi, që ishte zëvendëskryeministër dhe Koço Theodhosi, që drejtonte Ministrinë e Energjetikës ?
Abdyli dhe Koçoja nuk kishin përgjegjësi të drejtpërdrejtë, por si pjesë e "grupit sabotues në ekonomi". Përgjegjësia kryesore binte mbi Kiço Ngjelën dhe Vasil Katin, i pari ministër i Tregtisë dhe i dyti zëvendës i tij.
Si reagoi Kiço Ngjela dhe Vasil Kati përballë këtyre akuzave?
Ata e pranuan në thelb akuzën, por u shprehën se ishin veçoritë e zhvillimit ekonomik të vendit që i kishin detyruar për të zhvilluar këto marrëdhënie, që binin ndesh me politikën zyrtare të shtetit. Nuk pati asnjë tentativë prej tyre për t'iu shmangur përgjegjësisë. Veçanërisht Kiço Ngjela u ndal gjatë në justifikimin e zgjerimit të tregtisë me Jugosllavinë. Në shpjegimet e tij, rritja e eksporteve me Jugosllavinë, kishte të bënte me leverdinë ekonomike, sidomos përsa i përkiste eksportit të kromit të zonës së Tropojës, për të cilin në atë kohë nuk kishte treg. Një tjetër argument për këtë servirej prej ish- ministrit përfitimi që kishte Kosova nga shkëmbimi i mallrave midis dy vendeve.
Po për tregtinë me kompanitë amerikane, çfarë tha Kiço Ngjela?
Ai pranoi se ishte në dijeni për disa marrëveshje tregtare për blerje mallrash me disa nga këto firma. Po, tha haptas ai, kam dijeni për shitjen e sherbelës një firme amerikane, e cila e rieksporton në shtetin e Izraelit, por këtë e dinë të gjitha instancat e shtetit. Mbaj mend që në këto shpjegime Kiçoja pranoi se nga një firmë amerikane në Zvicër ishin blerë aparatura e pajisje për televizorin shqiptar….
A e dinte këtë aktivitet të paligjshëm Mehmet Shehu, që kryesonte qeverinë?
E dinte apo jo Kryeministri këtë tregti të paligjshme, kjo ishte jashtë formatit të procesit. Ne shqyrtuam një për një provat që përmbante dosja në ngarkim të të pandehurve, e përgatitur nga hetuesit e Ministrisë së Brendshme. Përtej tyre nuk mund të hamendësonim për fajtorë të tjerë. Ca më tepër, kur bëhej fjalë për një personazh shumë të rëndësishëm si Mehmet Shehu. Nuk u përmend fare emri i Mehmet Shehut në atë proces? Nuk e di a është përmendur apo jo emri i tij gjatë hetimeve, por në procesin gjyqësor që drejtoja unë, me sa më kujtohet, është prekur shkarazi në një apo dy episode. Çfarë lidhje kishin me çështjen ato raste? Me sa më kujtohet, në një rast emri i Mehmet Shehut është përmendur nga Kiço Ngjela, i cili pretendonte se për çështjen e marrëdhënieve tregtare me Jugosllavinë dhe biznesin amerikan kishte dijeni edhe Kryeministri, madje edhe organet e larta të Partisë. U vlerësua kjo atëherë si një përpjekje për justifikim, prandaj dhe nuk iu kushtua vëmendje. Historia e Mehmet Shehut është zbuluar më vonë në procesin pas vetëvrasjes së tij.
Si mund të mbetej jashtë përgjegjësisë Kryeministri i kohës, kur gjysma e kabinetit penalizohej për krimin e sabotimit me pasoja të jashtëzakonshme në ekonomi?
Në dosjet e siguruara nga grupet e hetimit, që drejtoheshin nga Kadri Hazbiu dhe Feçorr Shehu, nuk përmendej asgjëkund emri i Mehmet Shehut. Mehmet Shehu në atë kohë ishte figura numër dy e regjimit pas Enverit.
Gjatë procesit jeni përballur disa herë me të pandehurit e "grupit të ekonomisë", ruani ndonjë mbresë të veçantë nga takimet me ta?
Jam takuar dhjetëra herë me çdo njërin prej tyre, ditën dhe natën. Kam në sy sidomos gjendjen e tyre të rënduar psikologjike, e shprehur së fundi me një lloj padurimi për verdiktin e dënimit. Me sytë e buavitur nga pagjumësia sikur thoshin "Jepni, ç'prisni!"
Ata u pushkatuan në Linzë, trupat ua çuan për kadavër Pas ekzekutimit, Koçon dhe Abdylin nuk i groposën aty, por sipas udhëzimeve që ishin marrë më parë, i hipën në një makinë të mbyllur dhe i çuan në spital për eksperiment shkencor
Kur e keni takuar për herë të fundit Abdyl Këllezin?
Takimi i fundit kanë qenë në çastet e pushkatimit, me atë procedurën rutinë për rase të tilla. Në kujtesë ruaj sidomos takimin e zhvilluar me të një ditë para fillimit të procesit gjyqësor. Ishte një bisedë vetëm për vetëm. I çova dosjen që do shqyrtohej të nesërmen në seancë në Gjykatën e Lartë, sipas praktikës së zakonshme që parakuptonte porositë për sjelljet e të pandehurit gjatë procesit në vijim. Kjo është dosja juaj, i thashë, duke ia zgjatur për ta lexuar, por duhet të dini se Gjykata do mbajë parasysh edhe qëndrimin që ju do të mbani para saj. Prandaj bëni kujdes, me qetësi çdo gjë… Si reagoi Abdyl Këllezi në këtë bisedë, u mirëkuptuat, apo ju thjesht bëtë detyrën dhe u larguat?
Nuk bëhej fjalë për një bisedë shokësh, por për një takim të rëndomtë procedural të prokurorit me të pandehurin. Unë nuk shkoja aty për të gjetur mirëkuptim me atë që propozoja për ta pushkatuar. Ishte diçka që e donte rregulli i detyrës… Diçka formale me një fjalë… Jo, nuk ishte një rit formal, por dëgjesë e rëndësishme që mund të prodhonte të dhëna të tjera me interes për procesin… A mund të ofrojë të dhëna të tjera i dënuari në këto rrethana?
Ka pasur mjaft raste që nga dëgjesa të tilla janë përftuar informata shumë të dobishme. Se janë çastet kur i pandehuri njihet me vendimin që e pret dhe nuk ka çfarë të rezervojë tjetër. Sidoqoftë, në rastin e Abdylit nuk pati ndonjë gjë për t'u shënuar… Megjithatë, ka qenë një takim mbresëlënës, siç pohoni ju… Ka qenë i tillë, më së shumti, për gjendjen si m'u shfaq para syve Abdyl Këllezi ato çaste… I shpërfytyruar padyshim, si çdokush që pret momentin e pushkatimit…
Përtej kësaj gjendjeje, Abdyl Këllezi, nga mënyra si fliste ato momente, dukej jashtë realitetit dhe shqiptonte gjëra që nuk i kishte përmendur në proces. Unë u ndava me Partinë thoshte, se mendova një rrugë tjetër për ta shpëtuar ekonominë nga fundosja. Një rrugë jashtë direktivave të Partisë. Ajo fliste për ekonominë e qendërzuar, unë mendoja për një ekonomi tjetër, më të lirshme e më të pavarur nga qendra. Kjo rezultoi e huaj e revizioniste dhe si e tillë më kushtoi. Se do më kushtonte patjetër. Partia bëri mirë që më dënoi. Rroftë Partia!… Me një fjalë, ju konstatuat se ai ndjehej i penduar...
Këtë nuk mund ta pohoj plotësisht, por ajo që më ra në sy ishte sinqeriteti që shfaqte ato çaste Këllezi. Ai me sa dukej kishte prekur thelbin e akuzës, të cilën e shprehte në një mënyrë tjetër... Po Kiço Ngjela çfarë ju tha në takimin e fundit?
Çuditërisht, ai dukej më i qetë. U kryqëzova, tha, se më akuzuan për tregti me SHBA dhe ca gjëra të tjera. Tregti sherebeli bëra, jo tregti parimesh. Ca më tepër që ishin në dijeni të gjithë. Shkelje e rëndë u tha në proces, shkelje tha Partia. Shkelje, që donte ndëshkim. Thellë- thellë ma thotë shpirti, shtoi, se po shkojmë koka turku nga rënia ekonomike dhe bllokada e jashtëzakonshme. Megjithatë, koha ka për ta treguar. Dhe koha i dha të drejtë, apo jo… Ta vlerësosh me realitetin e sotëm, po. Po flasim për dy kohë të ndryshme, për dy filozofi e ligjshmëri të ndryshme.
dyl Si Këllezi e pritën e Koço pretencën, Theodhosi? që u komunikuat në sallën gjyqit Ab
Në një farë mënyre, në fund të atij procesi maratonë, ata ishin bindur për dënimet që do finalizonte ai. Nuk pati ndonjë reagim të veçantë prej tyre. Pas leximit që i bëra unë pretencës së prokurorit, ata ulën kokën dhe qëndruan si të ngrirë në heshtje. Kështu edhe kur dëgjuan vendimin e formës së prerë të trupit gjykues. Nuk më kujtohet ndonjë detaj i veçantë, përveç solemnitetit të seancës dhe heshtjes së tyre… Pastaj erdhi ekzekutimi i tyre…
Për të shkuar deri këtu u deshën disa ditë. Sipas ligjit, atyre u lejohej ti bënin kërkesë për faljen e jetës Presidiumit të Kuvendit Popullor, të cilën e konsumuan, por nuk përfituan. Që këtej pastaj nisi praktika e zbatimit të vendimit të Gjykatës së Lartë. Me një urdhër të veçantë të ministrit të Brendshëm përcaktohej vendi, data dhe skuadra që do të bënte ekzekutimin e të dënuarve… Në ekzekutimin e tyre keni marrë pjesë edhe ju, apo jo?
Prania e prokurorit të çështjes, ishte kërkesë eksplicite e ligjit. Që do të thoshte, se në mungesë të tij, nuk mund të kryhej ekzekutimi i vendimit të Gjykatës. Pra, ekzekutimi i të dënuarve me vdekje, pushkatim… Sa ditë pas shpalljes së vendimit të gjyqit u bë ekzekutimi i Abdyl Këllezit dhe Koço Theodhosit?
Nëse nuk gaboj, gjyqi ka proceduar me vendim të formës së prerë diku nga mesi i muajit maj. Aty nga fundi i majit është bërë dhe ekzekutimi i vendimit. Me sa më kujtohet, përgjigjja nga Presidiumi i Kuvendit Popullor ka ardhur rreth dy javë pas përfundimit të gjyqit. Brenda ditës pastaj ka dalë urdhri i ministrit të Brendshëm, që caktonte vendin dhe orën e ekzekutimit bashkë me personat përgjegjës që do ta ndiqnin çështjen… Vetëm kaq parashikonte urdhri i ministrit të Brendshëm?
Kaq dhe asgjë tjetër. Në fund mbyllej me një detaj që ishte shabllon për këto raste. Ministri porosiste që para ekzekutimit që dënuarve t'u merrej fjala e fundit dhe të dokumentohej në një procesverbal të veçantë… Kujt i adresohej ky urdhër?
Urdhri i drejtohej Ministrisë së Brendshme dhe Drejtorisë së Hetuesisë, që ishte pjesë e kësaj ministrie. Njëherazi, ai erdhi edhe në adresën time me cilësimin për njoftim. Pra, ministri i Brendshëm urdhëronte Prokurorin e Përgjithshëm, që do të thotë se ky i fundit ishte vartësi i tij? Kjo ishte një procedurë standarde. Ndryshe nga vartësit e tij, urdhri për mua, siç të shpjegova, vinte me siglën për njoftim. Formalisht për njoftim, se në përmbajtje ju detyronte të ishit pjesë e grupit, që do të bënit ekzekutimin e të dënuarve…
Pjesëmarrja e prokurorit në ekzekutimin e vendimit të Gjykatës, ishte e rregulluar me ligj. Në këtë rast, ministri i Brendshëm vetëm sa na vinte në dijeni për rrethanat e rastit. Unë isha pjesë e grupit, që realizoi ekzekutimin e vendimit të Gjykatës, jo në cilësinë e Prokurorit të Përgjithshëm, por me përgjegjësinë e prokurorit të çështjes. Si operuat kur u njohët me urdhrin e ministrit të Brendshëm për ekzekutimin e Abdyl Këllezit dhe Koço Theodhosit?
Në fakt, në të njëjtën ditë, më erdhën në zyrë të dy dokumentet. Fillimisht shkresa me njoftimin e Presidiumit të Kuvendit Popullor që konfirmonte faktin se atyre nuk u ishte marrë parasysh kërkesa
për t'u falur jeta. Vetëm pak orë më vonë mora urdhrin e ministrit të Brendshëm për zbatimin e vendimit të Gjykatës së Lartë për ekzekutimin e të dënuarve Abdyl Këllezi dhe Koço Theodhosi. Në urdhër, siç e thashë, ishin precizuar me detaje të gjitha veprimet që do bënim… Dhe po atë ditë i ekzekutuat… Patjetër atë ditë, siç e parashikonte urdhri i ministrit të Brendshëm… Në mesnatë, si gjithnjë në këto raste… Jo natën, po diku në mesditë, siç e saktësonte urdhri i ministrit… Ku i ekzekutuat? Diku në rrethinat e zonës së Linzës… Kush mori pjesë në ekzekutimin e tyre? Unë, mjeku i Ministrisë së Brendshme dhe një efektiv policie, që ishte pushkatar. Çfarë komunikuat në çastet e fundit me të dënuarit? Me ta komunikova vetëm unë, siç e parashikonte ligji dhe udhëzimet e ministrit të Brendshëm… Cili ishte dialogu i fundit me ta?
Dialogu i fundit u bë pikërisht te vendi i ekzekutimit. Fola veç me çdonjërin. Në fillim nxora nga makina Abdyl Këllezin e afrova te pozicioni që ishte përcaktuar për ta pushkatuar dhe i komunikova vendimin e Presidiumit të Kuvendit Popullor që nuk e kishte marrë parasysh kërkesën, për t'i falur jetën. Përfundimisht i thashë, mbetet në fuqi vendimi i Gjykatës së Lartë, pra, dënimi me vdekje, pushkatim. Aty për aty i kujtova se, sipas ligji, duhej të thoshte çfarë mendonte para ekzekutimit… Si u shpreh Abdyl Këllezi pas kësaj? Nuk kam gjë, tha, nuk kam gjë… Pas këtij momenti i erdhi radha pushkatarit.. Kjo ishte radha e veprimeve e përshkruar, siç të thashë në detaje… Gjatë këtyre çasteve, çfarë ndodhte me Koço Theodhosin?
Kur unë komunikoja me Abdylin, Koçoja qëndronte në makinë aty pranë, kuptohet nën ruajtjen e Policisë. Radha e tij vinte kur mjeku verifikonte vdekjen e Abdylit… Pra, Koçoja e shikonte nga afër gjithë skenën e Abdylit… Nuk kishte si ndodhte ndryshe. Procedura me të, të thashë fillonte pas ekzekutimit të Abdylit. Diçka e tmerrshme kjo…
Në fakt, gjendja e atij që priste radhën e pushkatimit, ishte më e rënduar se ajo e të dënuarit që pushkatohej. Se i qëllonte që ato çaste të shikonte nga afër tmerrin e shokut që ekzekutohej. Sidoqoftë, ishte ky një moment i paevitueshëm… Mund të evitohej po të bëhej ekzekutimi në grup…
Nuk mund të bëhej ekzekutimi në grup, se nuk e parashikonte procedura ligjore. Kjo për disa arsye të qenësishme. Gjithçka, bëhej nominalisht, një për një. Në fund pastaj bëhej procesverbali përkatës… Dokumenti që konfirmonte vdekjen e të ekzekutuarve… Këtë po e po, por edhe fjalët e fundit që shqiptonin të dënuarit para pushkatimit… Kush e përpiloi procesverbalin? E përpiloja unë dhe e firmosnin të tjerët që ishin të pranishëm. Bashkë me mua e firmoste doktori dhe pushkatari… Po me trupat e të pushkatuarve çfarë bëtë? Për trajtimin e tyre ishte një urdhër tjetër. Ishte një grup tjetër që u mor me to. I groposën aty, apo i çuan në ndonjë vend tjetër? Ato nuk i groposën aty, por, sipas udhëzimeve që ishin marrë më parë, i hipën në një makinë të mbyllur dhe i çuan në spital… Në spital për kadavër? Për interesa shkencore mjekësore, thuhej në udhëzimet e Ministrisë së Brendshme.
Me një fjalë trupat e Abdyl Këllezit dhe Koço Theodhosit nuk janë groposur, por janë marrë për kabinetin e Fakultetit të Mjekësisë.. Kështu ka ndodhur… Kanë pasur dijeni familjarët e tyre për këtë? Unë me këtë histori, si të tregova, jam ndarë qysh atë pasdite maji dhe nuk di gjë tjetër rreth saj. Megjithatë keni dëgjuar që i kërkojnë prej vitesh eshtrat e tyre… Ka dokumente zyrtare për këtë në institucione, të shfletohen ato dhe besoj në një zgjidhje të mundshme.
Në pjesën më të madhe të rasteve të tilla, ekzekutimet janë bërë natën, madje në orën 24, pse për rastin e Këllezit dhe Theodhosit u zgjodh mesdita? Kështu e parashikonte urdhri i Ministrit, unë isha thjesht zbatuesi i tij… Mos ndoshta u zgjodh dita për të ruajtur me kujdes kufomat për interesa mjekësore shkencore? Ndoshta, unë nuk di ç'të them për diçka të tillë.