Kur manifestimi kthehet në front

Pasdisa ditësh bllokimi të rrugës, banorët e një pjese të qytetit të Tiranës, e cila...

do të preket nga një investim publik, e vazhduan grumbullimin e tyre këtë radhë para Parlamentit. Më pas situata u tensionua, duke shënuar një përplasje të dhunshme ndërmjet forcave të rendit dhe banorëve manifestues. Nga të dy anët pati të plagosur. Nga njoftimet e medias u raportuan 12 punonjës policie të lënduar dhe 11 manifestues të arrestuar. Skena e përplasjes u paraqit nga mbarë media e vendit dhe si zakonisht, aktorët socialë të shoqërisë sonë u pozicionuan duke krijuar një front anti dhe pro protestës. Rreshtimi i forcave politike në të dy anët e barrikadës nuk do të befasonte askënd. Sepse kjo gjë nuk është as e re dhe as e jashtëzakonshme. Nuk ka pasur ndonjëherë në Shqipëri apo edhe kudo në botë ndonjë rast që një konflikt ndërmjet institucioneve dhe grupeve sociale të interesit të mos përkrahen nga aktorët politikë. Nëse kryetari i Bashkisë së Tiranës, për rastin konkret, përdori gjithë arsenalin e oratorisë së tij për të stigmatizuar manifestuesit dhe opozitën, kjo është plotësisht në përputhje me qëndrimin e tij lidhur me çështjen. Pa folur për Kryeministrin që nuk mungon të nxjerrë përfitimet maksimale politike. Dhe natyrshëm nuk mund të pritet tjetër gjë prej tyre. E njëjta pamje edhe me pozicionimin e disa aktorëve politikë të opozitës me akuzat e tyre lidhur me aferat që fshihen pas projektit, duke dalë në mbrojtje të banorëve që preken. Secili me argumentet e tij dhe këto të bëra publikisht. Në këto kushte përplasjesh, askush në opinionin e gjerë politik nuk është në gjendje të krijojë një mendim të saktë për ligjshmërinë ose jo të kërkesave të protestuesve, duke u bazuar nga deklarimet publike. Duke marrë këtu parasysh edhe faktin që ka edhe media, të cilat rreshtohen në dy anët e barrikadës. Nëse institucionet e ngarkuara me ligj do të mbanin një qëndrim të paanshëm, neutral në zgjidhjen e përplasjes së mësipërme, vetë konflikti do të fashitej. Por ende nuk jemi këtu.

Sepse në këtë front përplasjeje konstatohet se institucionet e ngarkuara me ligj, në vend të qëndrojnë të paanshme siç e parashikon ligji, rreshtohen në anën e pushtetit dhe nuk gjykojnë njëlloj të dyja palët. Dhe këtu çështja kthehet në padrejtësi therëse. Për të arritur në konkluzionin e njëanshmërisë së institucioneve nuk ka nevojë për gazetari investigative. As për bashkëpunëtorë nga brenda tyre. Mjafton të ndjekësh median dhe të shohësh me vëmendje deklarimet e institucioneve në fjalë të bëra publike prej tyre në emër të transparencës. Në bazë të komunikimeve të bëra nga media, në prononcimin e saj publik, Policia e Shtetit dha me detaje numrin e punonjësve të saj të plagosur, të cilët kanë edhe solidaritetin tim duke u uruar shërim të shpejtë. Po kështu, Policia raportoi me detaje personat e arrestuar prej saj dhe akuzat e ngritura kundër tyre. Por nuk pati profesionalizmin e duhur ligjor të njoftonte publikun se sa të plagosur kishte pasur edhe nga ana e manifestuesve, të cilët po ashtu kanë edhe solidaritetin tim për shërim sa më të shpejtë. Në këtë rast, Policia është edhe viktimë dhe përgjegjëse për jetën e viktimave që shkakton vetë. Qëndrimi i lidershipit të saj nuk është as human, as ligjor, as institucional.

Me po aq shpejtësi, në media raportohet se ministri i Brendshëm shkoi në spitalin ku ishin shtruar edhe policët e plagosur nga dhuna, edhe manifestues viktima po ashtu të dhunës. Për një moment, kjo sjellje të jep një shembull të dukshëm qytetarie. Por për fat të keq, ngeli në kufijtë e një veprimi vetëm me qëllim propagandistik. Sepse më pas mediat raportuan se ministri deklaroi që persona të papërgjegjshëm kishin lënduar punonjësit e Policisë. Kjo gjë u cilësua prej tij e papranueshme sepse Policia është në shërbim të publikut. Plotësisht korrekte. Por, vetëm pak sekonda më parë, ministri vetë kishte deklaruar se kishte vizituar edhe një manifestues të plagosur. Dhe nuk u shpreh se do të mbante qëndrim edhe ndaj punonjësve të Policisë, të cilët kishin ushtruar dhunë ndaj personave që sapo kishte vizituar. Institucioni i varur drejtpërdrejt prej tij, SHÇBAja, duhet urgjentisht të fillojë hetimin të paktën administrativ për kapërcim në ushtrimin e dhunës ndaj qytetarëve. Po duket qartë se kjo gjë as që i shkon ndërmend. Dhe kjo nuk është e mirë. Në manifestimin e ndodhur vite më parë në Bolonja të Italisë, u shkarkuan 167 drejtues të lartë policie vetëm për kapërcim të përdorimit të dhunës ndaj manifestuesve. Të gjithë në bazë të një procedimi të brendshëm disiplinor.

Ende pa u zhdukur tekstet që njoftonin deklarimet e ministrit, nuk vonoi dhe në ekran u shfaq njoftimi tjetër. Në të u raportua se sapo ishte krijuar edhe një grup pune nga ana e organit të Prokurorisë për të hetuar lidhur me manifestimin në fjalë. Me shpejtësi, grupi i prokurorëve kishte shkuar në spital për të marrë kontakt me policët e plagosur. Normale. Por edhe në këtë rast, ekzaktësisht si më sipër, media nuk raportoi po ashtu nëse grupi i prokurorëve kishte shkuar apo jo të merrte kontakt edhe me qytetarët e plagosur. Të paktën atë që kishte vizituar edhe vetë ministri. Në mos prova, indicie për të filluar procedim penal do të gjendeshin.

Duke ndjekur me pak vëmendje vetëm deklarimet publike të institucioneve, të cilat ligji i ngarkon me detyra për të dhënë drejtësi edhe në rastet e përplasjes së qytetarëve me strukturat e shtetit, me apo pa të drejtë, do të konstatohet shumë thjesht që ata nuk kanë as refleksin më të vogël për të qenë të paanshëm. Dhe këtë e bëjnë në emër të transparencës. Në asnjë njoftim, nga ato të cituara më sipër, nuk ka ndonjë shenjë që dikush të merret me ata që e tejkaluan dhunën. Edhe në këtë rast, peshorja e drejtësisë duket qartë sesa nga do të anojë.

Thuajse në rresht me këto institucione, në një kuadër të përgjithshëm, edhe media e bombardoi publikun me shifra të ofruara nga njëra anë e frontit. Gjatë gjithë kohës ajo raportoi për 12 punonjës policie të plagosur dhe 11 qytetarë të arrestuar. Kurse aktualisht publiku nuk ka akoma një shifër të saktë se sa qytetarë janë plagosur.