Cenimi i Sovranitetit të Parlamentit nga Kryeministri
Shqipëria ndodhet në një kaos social, politik institucional dhe askush...
nga faktorët vendimmarrës nuk ndjen përgjegjësi për pasigurinë, që përjetojnë qytetarët e këtij vendi. Ndërhyrja e opozitës, me përkrahjen paralele të organeve ligjzbatuese ndërkombëtare, nga muaji shtator 2018, çoi në çmontimin e gjithë skemë... kriminale, që përdori Kryeministri socialist me një rrjet të tërë organizatash të gangsterëve për marrjen dhe mbajtjen e pushtetit në vitin 2017. Kur maska po hiqej nga fytyra në agoni e Rilindjes, Edi Rama e kuptoi se ministri Xhafaj po i bindej më shumë se duhej ndërkombëtarëve, po tejkalonte kufizat dhe po rrezikonte bazën e pushtetit të maxhorancës. Ndaj ai menjëherë e shkarkoi, duke i mbyllur gojën përgjithmonë ushtarit të tij të dalë prej vathëve të vëllazërisë së Partisë.
Për një muaj me radhë nga dorëheqja e ministrit Xhafa, në vend që të ecej mbi bazën e arsyes, që imponon Kushtetuta ( kishim një krizë politike të shkaktuar nga zbulimi i skandalit të blerjes së zgjedhjeve) për dorëheqje të Kryeministrit uzurpator, shoqëria politike u fut në diskutime të pafrytshme kinse institucionale, duke shpërqendruar vëmendjen e opinionit publik nga problemi në tërësi te një pjesëz, që i interesonte në fakt vetëm një njeriu: kreut të ekzekutivit.
Dhe sikurse ndodh rëndom në Shqipërinë e paemancipuar, “makineria” institucionale, mediatike dhe propagandistike, eci lehtësisht mbi skemat e lojës politike të kastës uzurpuese të sferës publike, që gjithmonë hedh topin në fushën e lojës bastarde, ndërkohë që hajdutëria rrjep shtetin, gangsterët zhvillojnë trafiqet, “avokatët” e horrave rindërtojnë skemat shfajësuese ligjore dhe pushtetarët fitojnë kohën e nevojshme për të fshehur gjurmët e krimit elektoral.
Para plasjes së krizës së tetorit kam kërkuar një ndërhyrje institucionale për ndaljen e verbërisë së pushtetit dhe plasjen mënjanë të hajdutëve, që donin dhe nxisnin rrëmujë. Ka në fakt 13 muaj që vendi rrokulliset sipas mendjes së një njeriu të vetëm, i cili ka uzurpuar të gjitha pushtetet, të gjitha institucionet e pavarura dhe po punon si Kryeministër i elektoratit socialist, si kujdestar i zonave të preferencës së tij politike dhe krahinore, duke shfrytëzuar deri në palcë pjesën tjetër të vendit, ata që ai dhe orta e tij komuniste i quan shpellorë, të gjitha për llogari të konsorciumit të klientëve qeveritarë.
Ka ardhur koha, që loja e tij tanimë të ndalet me çdo mjet dhe me çdo metodë që parashikon Kushtetuta. Në historinë politike të pluralizmit shqiptar ky nuk është rasti i parë i uzurpimit arbitrar. Klikat në këtë vend, në mënyrë ciklike kanë uzurpuar pushtet dhe vështirësisht janë shkulur. Duke lënë mënjanë shkuljet e dhunshme, ekzistojnë disa përvoja ndërhyrjesh të anëtarëve të kreut kolektiv të shtetit, në vitet 1920- 1924, që janë shpërbashkuar nga fajtorët dhe kanë mundësuar pikasjen e subjekteve të uzurpimit të pushtetit. Pyetja që bëhet është kjo: A mund të merren si shembuj kuraje qëndrimet e burrave të hershëm të shtetit shqiptar për ndërhyrjen e sotme çmontuese ndaj sjelljes institucionale të diktatorit të 2018- s?
Kushtetuta aktuale ka disa parashikime që lejojnë ndërhyrjen e dalëzotësit të shtetit. Është koha, që institucioni i Presidentit të Republikës të kryejë të gjitha ndërhyrjet e nevojshme ndërmjetësuese dhe të tërheqjes së vëmendjes, që parashikojnë garantimin e funksionimit të institucioneve të pavarura të shtetit dhe ndaljen e komplotit antikushtetues të Klikës, që ka uzurpuar shtetin shqiptar sot. Pavarësisht zhveshjes se pushteteve të Presidentit nga deformimet konstitucionale të versionit të Statutit të vitit 1998, ekzistojnë ende tagra të mjaftueshme që kreu i shtetit të kërkojë respektimin e Kushtetutës, ndarjen e plotë mes pushteteve, plotësimin e vakumeve të krijua- ra qëllimisht nga mosveprimet e maxhorancës, etj.. Ndërhyrja në rastin e Ligjit mbi Teatrin ishte veç një shembull pozitiv, veç një hap i parë, që mund të plotësohet me veprime të tjera më të mprehta, që duhet të fokusohen tanimë në ndaljen e dorës gjakatare të qeverisë ndaj banorëve, që prej më shumë se një çerekshekulli jetojnë në Unazën e Madhe të Tiranës, apo ndaj banorëve të Shqipërisë së Veriut, që po përjeton edhe me projektbuxhetin e vitit 2019 mbylljen e plotë të rubineteve financiarë të investimeve. Kjo, sepse shteti ndodhet në rrethanat e ndërlikimit dhe ngatërrimit të mëtejshëm të konfliktit politik e social dhe të shkatërrimit të kornizës së institucioneve demokratike, për të cilat Shqipëria, si subjekt i së drejtës ndërkombëtare, ka marrë edhe një angazhim me perëndimin, që në kohën e agimit të pluralizmit.
Deri kur uzurpuesi i pushtetit në Tiranë do të mbijetojë në zyrën ekzekutive, në kundërshtim me rregullat e një qeverisjeje me mbizotërim parlamentar?
Çdo ditë ne e ndjejnë pasigurinë për jetën e familjes, shkërmoqjen e Kushtetutës, të parlamentarizmit, të rregullave procedurale të ndërtimit të legjislacionit, përgjegjshmërisë dhe ndershmërisë në qeverisje, një kthim mbrapa në aspektin e qeverimit, të lirisë dhe demokracisë në kohën e fasadës së ndërtuar nga Ramiz Alia në dhjetorin 1990.
Kryeministri i vendit do të mbahet mend si i pari në tranzicion, që nuk iu përgjigj shumë gjatë instrumenteve rregullues të jetës parlamentare në rastet e krizave, që parashikojnë zgjidhje adekuate të konflikteve dhe absurdeve të krijuara nga përplasjet politike. Ai është i pari që përmbysi raportin në funk- sionimin të ekzekutivit, që ka për detyrë vetëm implementimin e drejtimit politik, zbatimin e legjislacionit, ruajtjen e rendit dhe sigurisë, promovimin e mirëqenies sociale dhe ekonomike, administrimin e shërbimit publik dhe udhëheqjen e marrëdhënieve me jashtë, që ka përcaktuar Parlamenti.
Në fakt, ai po bën të kundërtën: ai po përcakton axhendën e Parlamentit në nxjerrjen e rregullave të përgjithshme, po punon përkundër sigurisë publike dhe paqes sociale, po ndjek një politikë të nxjerrjes jashtë të të gjithë sektorëve opozitarë të shoqërisë. I ndihmuar me heshtje dhe me zhurma shpërqendruese, shefi i ekzekutivit po përpiqet të shtyjë kohën dhe të lërë në harresë çmontimin që ndodhi para një muaji nga agjencitë ligjzbatuese italiane, belge dhe gjermane i të gjithë strukturës kriminale që solli dhe mbajti në pushtet ekipin rilindas të PS- së. Me veprimet dhe mosveprimet e tij, Kryeministri i vendit i është kundërvënë në të gjithë veprimtarinë e tij formatit të ndarjes së pushteteve në shtet, të përcaktuar nga Kushtetuta. Ai në fillim shkatërroi sistemin e kalbur të drejtësisë, nën parimin e reformimit, i cili po ndodh vështirësisht dhe në mënyrë të tejzgjatur për shkak të ndërlikimit të krijuar dhe sabotimit sistematik nga ana e atij vet. Sot, në kushtet e një sistemi drejtësie që nuk rikrijohet dot, një tjetër ndarje pushtetare është kolapsuar në përmasa të frikshme nga mendja e tij dhunuese dhe arrogante: ajo në mes të Parlamentit si organ sovran dhe ekzekutivit. Ai, me arrogancën e tij ka ndryshuar rolet, duke nxjerrë në plan të parë vendimmarrjen që vjen nga zyra e tij, që konstitucionalisht është një karakter mbetës në udhëheqjen e gjerë poli- tike, udhëheqje që teorikisht duhet të formohet në aulën parlamentare me pjesëmarrjen e të gjithë faktorëve politikë. Dhe aula sovrane, pas arrogancës dhe verbërisë së ushtarëve të tij, është prej muajsh pa opozitën, duke u shndërruar në një Parlament të cunguar të pilotëve socialistë.
Jemi në një situatë ku, pavarësisht se Kushtetuta ka përcaktuar mbizotërimin e Parlamentit të vendosur në epiqendër të sistemit prej javës së parë të muajit korrik 2018, organi sovran nuk është aspak funksional. Veprimet dhe mosveprimet e kreut të ekzekutivit, ndihmuar arbitrarisht nga kryeparlamentari i instaluar nga ai, kanë përmbysur de facto raportin e shkruar në Kushtetutë, duke vendosur në krye të punëve, të dhënies së drejtësisë dhe të orientimit të masave legjislative Edi Ramën vetë.
Vendi po përjeton një “erozion” të sovranitetit të Parlamentit, përderisa jeta parlamentare ka shkuar drejt zeros, vendimmarrja e Parlamentit është përqendruar në direktivat e Kryeministrit, që përdor një grup burrash dhe grash të telekomanduar dhe pa merita të caktuara në shërbimin publik dhe në shkollim, për objektiva, që veç ai i ka të shkruar dikund me bllokun e tij të fshehtë të shërbimit me organizatat jolegjitime. Në asnjë pjesë të legjislacionit të shtetit nuk është shkruar se ndonjë institucion, qoftë ky Kryeministri i vendit, Presidenti, apo kryetari i Parlamentit, kanë të drejtë të zëvendësojnë, të mbivendosen, ose të vendosin mënjanë Parlamentin, e kuptuar si një trupë e përbërë nga pozita dhe opozita dhe nga një sistem i tërë procedural, që përcakton se si bëhet legjislacioni. Duke përfituar nga asgjësimi i Gjykatës Kushtetuese, Edi Rama po kryen një operacion të çliruar nga të gjitha pengesat e arsyetimit ligjor, të veprimit ekzekutiv. Ai operon ndërkohë që gjykatat, të cilat kanë detyrë të tyre të shqyrtojnë vlefshmërinë dhe kushtetutshmërinë procedurale dhe faktike të akteve të Parlamentit të cunguar, janë të paralizuara dhe nën kërcënim të nxjerrjes në dritë të korrupsionit të tyre të kahershëm sistematik. Askush nuk i jep përgjigje pyetjes se cili organ përkufizon ligjshmërinë e procedurave dhe produkteve legjislative të dala nga Parlamenti monist në këto katër muaj dhe askush përveç opozitës këto ditë nuk ndjehet: as Presidenti i Republikës ( që shpenzon kohë me qëndrime absurde të paragjykuara kulturalisht), as Prokuroria, së cilës nuk i bën përshtypje se në këtë vend po ndodh në tejzgjatje, me veprime dhe mosveprime, një krim politik, një grusht shteti ndaj kornizës legale të përcaktuar në Kushtetutë, një dhunim i pronës private të qytetarëve, që e kanë parashkruar prej dekadash të drejtën e tyre.
Injorimi politik i mbizotërimit të Parlamentit, i funksionalitetit të plotë procedural të tij, përbën një gabim të rëndë politik, që nis me të gjithë ata që identifikojnë veten me vullnetin e maxhorancës dhe të elektoratit. Faji i tyre rritet dhe shkon deri në përgjegjësi, më shumë se politike, pas zbulimit nga ana e agjencive ligjzbatuese i përfshirjes së deputetëve, anëtarëve të qeverisë, kryebashkiakëve, në bashkëpunim me disa organizata të mirënjohura kriminale vendase, që janë marrë me fiksimin e rezultatit të datës 26 qershor të vitit 2017.
Vendi nuk mund të ecë më me një Kryeministër që sillet si monark, që kërcënon popullin me heshtje ose me rrënim të jetës, që nuk pyet për kaosin ku e ka shpënë vendin, as për deformimin që i ka bërë ligjit dhe Kushtetutës. Kryeministri është autori kryesor i ngatërresave që kanë infiltruar në sistemin politik dhe i rrëmujës, në të cilin e ka hedhur rendin publik dhe juridik. Por dikush dhe shumëkush duhet ta ndalë dhe ta detyrojë atë të dorëhiqet sa nuk është vonë. Ai, që i është caktuar detyra të mbrojë Kushtetutën, nuk mund të strehohet më në heshtje, në dhomën e caktuar për t’i dalë zot shtetit dhe qytetarit.
Vendi nuk mund të ecë më me një Kryeministër që sillet si monark, që kërcënon popullin me heshtje ose me rrënim të jetës, që nuk pyet për kaosin ku e ka shpënë vendin, as për deformimin që i ka bërë ligjit dhe Kushtetutës. Kryeministri është autori kryesor i ngatërresave që kanë infiltruar në sistemin politik dhe i rrëmujës, në të cilin e ka hedhur rendin publik dhe juridik. Por dikush dhe shumëkush duhet ta ndalë dhe ta detyrojë atë të dorëhiqet sa nuk është vonë. Ai, që i është caktuar detyra të mbrojë Kushtetutën, nuk mund të strehohet më në heshtje, në dhomën e caktuar për t’i dalë zot shtetit dhe qytetarit