Shëmtia e mungesës së respektit ndaj shtetit

Nukka një rast tjetër kaq të shëmtuar sa ky i Shqipërisë, kur kundërshtitë a kundërvëniet e Kryeministrit ndaj Kryetarit të Shtetit e anasjelltas, të jenë shfaqur në trajtën e një armiqësie primitive e paradoksalisht të turpshme. Mbi çdo gjë, gjithë sa na ofrohet, dëshmon më së pari mungesë respekti për shtetin. Por dëshmon po...

aq edhe mungesë vetëdijeje prej shtetari, mungesë etike dhe edukate, çka, në fakt, na vjen e shfaqet edhe si kuintesencë e një qasjeje të turpshme të dëshmuar edhe më herët ndër ne, në raportet njerëzore më së pari e mandej edhe në ato publike, politike e zyrtare mes funksionarësh të lartë të shtetit.

Nuk ka, ndërkaq, asnjë vend tjetër rreth e rrotull nesh, ndër vendet fqinje, se më tej jo e jo e as që mund të mendohet, ku Presidenti i Republikës, pra, Kryetari i Shtetit, të jetë sulmuar, të jetë fyer e poshtëruar, anatemuar, stigmatizuar dhe denigruar si në Shqipëri. Jo vetëm sot, por edhe më parë. Dhe vetëm prej dy njerëzve, në fakt; prej Sali Berishës kur ishte Kryeministër dhe prej Edi Ramës si Kryeministër, me rekordin e këtij të dytit, që qasjen e paedukatë e shndërroi edhe në nismë institucionale, ligjërisht të pambështetur, për shkarkimin e Presidentit të Republikës nga detyra!

Dhe si të mos mjaftojë e gjithë tirada e shfaqjes së Kryeministrit në një prej dukjeve të veta më të shëmtuara teksa sulmon e fyen Presidentin e Republikës, në të njëjtën cilësi mungese respekti dhe edukate, renditen përkrah tij edhe disa ministra e deputetë. Natyrisht, nuk përbën ndonjë çudi kjo përqasje a ngjashmëri edhe në këtë anë të karakterit mes Kryeministrit dhe togës së kurtizanërisë së tij politike, që vjen si rezultat i rekrutimit enkas për t’u përdorur në kësi rastesh.

Nuk dua të referoj këtu dekretin e Presidentit të Republikës që anuloi zgjedhjet e parashikuara nga një dekret i mëparshëm i tij për më 30 qershor, sepse dekreti në vetvete është instrumenti kushtetues, që ligji themeltar i shtetit i njeh si prerogativë vetëm Presidentit të Republikës, pasi unë mendoj se nuk është ai dekret shkaku i armiqësisë së kryetarit të qeverisë ndaj Kryetarit të Shtetit.

Dekreti, në fakt, u përdor, shërbeu si pretekst, por arsyet e vërteta lidhen me qëndresën e Presidentit të Republikës për të mos lejuar kapjen e të gjithë shtetit dhe degradimin e tij përmes bjerrjes së vlerave demokratike, rezistencë e demonstruar edhe më parë prej Kryetarit të Shtetit, përmes qëndrimesh institucionale në kundërshtimin e një morie aktesh ligjore, që shprehnin apo synonin të mbronin interesa korruptive më e pakta, si fjala vjen ligji për Teatrin Kombëtar, shumë nisma për koncesione të dyshimta e korruptive e plot akte të tjera, për të mbërritur me qëndrimin e prerë e pa asnjë ekuivok të Presidentin të Republikës, kundër pazarit të ndryshimit të kufijve mes Kosovës dhe Serbisë përmes shkëmbimit të territoreve, si dhe kundër projektmarrëveshjes së qeverisë për kufirin detar mes Shqipërisë dhe Greqisë.

Aktualisht, me mungesën e Gjykatës Kushtetuese, Presidenti i Republikës është i vetmi institucion kushtetues në vend që ka detyrimin si Kryetar i Shtetit dhe si perfaqesues i unitetit të popullit ( neni 86, pika 1 e Kushtetutës), të mbrojë Kushtetutën!

Veçanërisht kur mungon arbitri, siç është në rastin konkret mungesa e Gjykatës Kushtetuese, dhe askush nuk mund të jetë i sigurt se e drejta është në anën e tij, Kryetari i Shtetit nuk cenohet.

Duke e sulmuar dhe me kanosjen përmes procedurës së shkarkimit, në fakt, synohet të realizohet kapja e të gjithë shtetit dhe vënia e tij në shërbim të pushtetit të një klike uzurpatore, që se ka për gjë të kundërvërë një pjesë të shtetit kundër pjesës tjetër, një polici kundër një policie tjetër, ministrinë kundër bashkisë, policinë kundër qytetarëve e kështu me radhë.

Kur në vendin fqinj, në Maqedoninë e Veriut, fitoi zgjedhjet dhe u bë Kryeministër zoti Zoran Zaev, ish- Presidenti i Republikës, zoti Gjorge Ivanov, kundërshtoi dhe refuzoi një mori nismash me rëndësi fondamentale për vetë ekzistencën e Maqedonisë së Veriut dhe të ardhmen europiane të saj, siç ishte ligji për gjuhët zyrtare, çështja e ndryshimit të emrit dhe marrëveshja me Greqinë.

Edhe atje pati kundërshti, kundërshti të mëdha, madje, pati polemika e përplasje, por askush nuk e denigroi, askush nuk e fyeu dhe as nuk e poshtëroi Presidentin e Republikës, sepse qasja apo qëndrimi ndaj Presidentit të Republikës është shenjë qëndrimi ndaj vetë shtetit. Askush nuk inicioi procedurë për shkarkimin e tij, edhe pse ajo që refuzoi të bënte Presidenti Ivanov ishte hapur në dëm të interesave të Maqedonisë së Veriut dhe qytetarëve të saj!

E solla këtë shembull vetëm si referencë krahasimi për të kuptuar se çfarë diferencash kemi, qoftë edhe me një shtet që ende nuk i ka mbushur 30 vjet prej shpalljes së pavarësisë së vet. Por, mund të rendisja këtu edhe plot shembuj të tjerë, prej SHBA- së me rastin e Presidentit Nikson, që dha dorëheqjen pas zbulimit të skandalit Watergate apo të hetimit ndaj Presidentit Klinton pas akuzave të ngritura kundër tij në lidhje me çështjen Levinski, ku askush nuk cenoi apo denigroi integritetin e tyre si presidentë të SHBA.

E duke u rikthyer në realitetin tonë, nuk është fjala aspak tek Ilir Meta, sepse qytetari apo njeriu politik Ilir Meta, di t’i dalë zot e ta mbrojë veten shumë mirë pa pasur nevojë për ndokënd.

Unë e kam fjalën për Presidentin e Republikës së Shqipërisë, për Kryetarin e Shtetit, i cili gjithkund në botën demokratike është referenca më e lartë përfaqësuese e shtetit, është shenjë dinjiteti dhe uniteti. E qëndrimi ndaj Presidentit të Republikës është dëshmi standardi qytetarie, është shenjë respekti ndaj shtetit, por edhe shenjë respekti për veten si qytetarë të këtij vendi apo shtetas të Republikës