“Miq apo të dashuruar”, Isuf Kalo zbulon lidhjen e Nexhmije Hoxhës me Qemal Stafën gjatë Luftës
MJEKU PERSONAL I ENVER HOXHES FLET PER MARREDHENIET E NEXHMIJES ME QEMALIN: FLIRT KALIMTAR, DASHURI APO SIMPATI?
Çfarë mund të ishte ajo marrëdhënie e supozuar: ndjenjë e vërtetë, flirt kalimtar, dashuri platonike, simpati vajzërore e adoleshencës, apo miqësi puritane romantike, pa qëllim të "keq". E parë sot, asnjëra nuk përbën çudi, as blasfemi, kur flitet për një vajzë që atëherë ishte vetëm 17 vjeçe.
Pjesa në vijim e rrëfimit të Isuf Kalos, mjekut personal të Enver Hoxhës, marrë nga libri "Blloku", botim i UET PRESS, ka në fokus profilin e Nexhmije Hoxhës, bashkëshortes dhe bashkëpunëtores më të afërt të diktatorit, të cilën me të drejtë e quan bashkëqeverisëse. Përtej rrethanave të njohjes së tyre në vitet e Luftës, Kalo qëndron jo pak në një episod të përfolur gjatë, sidomos në vitet e fundit, për lidhjet e Nexhnmije Hoxhës me Qemal Stafën para njohjes me Enverin. Në dilemat pa fund për ndjenjë të vërtetë, flirt kalimtar, dashuri platonike apo simpati vajzërore për të, asnjëra nuk përbën çudi, as blasfemi, sidomos kur flitet për një vajzë, që atëherë ishte vetëm 17 vjeç. Një tjetër enigmë që zbardh Kalo te "Blloku", janë martesat misterioze të pjesës më të madhe të liderëve komunistë në vitet e luftës. Jo rastësisht, ai konkludon në rolin e fshehtë të misionarëve të Titos në bekimin e këtyre lidhjeve. Në këtë optikë shikon martesën e Mehmet Shehut me Fiqirete Sanxhaktarin, divorcin e panjohur të Hysni Kapos me gruan e parë dhe lidhjen me Vito Kapon, si dhe një mori çiftëzimesh mes liderëve të lëvizjes komuniste… NEXHMIJA "BASHKËQEVERISËSE"
Figura, veprimtaria dhe karakteri i Ramiz Alisë janë vështirë të ndahen nga ndikimi i rrethanave të fatit që e sollën atë, që gjatë viteve të Luftës, në kontakt të ngushtë dhe që e mbajtën në miqësi të gjatë me Nexhmije Hoxhën. Ishte miqësi që nga fillimi deri në fund nga ana e të dyve, e pastër, puritane, kameradeske prej militantësh. Ndonëse pata fatin t'i njoh të dy nga afër, e kam të pamundur të them se cili nga ata ndikoi më shumë për të formuar te secili sjellje, qëndrime, taktika dhe karaktere të ngjashme. Nexhmija, ndoshta më parë e më saktë sesa Ramizi, njohu dhe kuptoi "gjuhën e Bllokut" dhe "preferencat e pathëna të Enverit". Dhe pastaj me kohë ndryshoi, duke u ambientuar e duke përshtatur sjelljen, objektivat dhe karakterin e saj me to. Njohja e saj me Ramizin ndodhi gjatë luftës, në Konferencën e Rinisë Komuniste Antifashiste, që u zhvillua në Helmës të Skraparit. Ramizi ishte një ndër organizatorët lokalë të saj. Pas takimit të parë aty, do të fillonte një bashkëpunim i ngushtë e i gjatë i të dyve në sektorin e rinisë e të ideologjisë. Bashkëpunim miqësor, moralisht korrekt, thjesht si dy kolegë në një front pune të përbashkët. Veprimtarinë me rininë komuniste, Nexhmija e pati filluar që në bankat e shkollës së mesme. Në ato vite të adoleshencës, të viteve shkollore dhe të rinisë së hershme, ajo kishte qenë "vajzë e mbarë", e moralshme, thuajse "engjëllore". Por, kur u përfshi në rezistencën antifashiste të komunistëve në ilegalitet dhe u njoh, fshihej e lëviznin të dy në muzg, mbi të njëjtën biçikletë me Enver Hoxhën dhe flinin në shtëpi simpatizantësh. Vështruar retrospektivisht, në sytë e opinionit tradicional konservator, Nexhmija i theu tabutë e sjelljeve të vajzave të "ndershme" të asaj kohe. Pas rënies së regjimit komunist është përfolur herë si aludim i hamendësuar e herë i shprehur me tendenciozitet ( pa fakte apo dëshmi të verifikueshme) një "lidhje shpirtërore" apo diçka më tepër se aq e Nexhmijes në rininë e hershme të saj me Qemal Stafën. Ky aludim bëhej gjithsesi për kohën para lidhjes së saj definitive me Enverin. Askush nuk është shprehur qartë e i sigurt se çfarë mund të ishte ajo marrëdhënie e supozuar: ndjenjë e vërtetë, flirt kalimtar, dashuri platonike, simpati vajzërore e adoleshencës, apo miqësi puritane romantike, pa qëllim të "keq", siç predikonin asokohe militantët e parë komunistë. Cilado prej tyre të ketë qenë e vërtetë, e parë sot, qoftë edhe me syrin e moralistit më fanatik, asnjëra nuk përbën çudi, as blasfemi, kur flitet për një vajzë që atëherë ishte vetëm 17 vjeç. Interesi për atë marrëdhënie u zgjua në kushtet kur u përhap një mjegullnajë në periudhën postkomuniste, e cila, nisur nga mllefi, mbështolli tërë bëmat, fajet duke mbjellë mallkim për regjimin e mëparshëm, e veçanërisht për Enverin. Në këtë kontekst u përhap edhe akuza intriguese sikur vrasja dhe eliminimi i Qemalit nga skena partiake e politike nuk ishte spontane, por një akt i fshehtë pabesie, i organizuar prej Enverit, për arsye rivaliteti në karrierën politike, por dhe prej "xhelozisë mashkullore" ndaj tij. Vetë Nexhmija i ka hedhur poshtë publikisht me vendosmëri të tilla aludime. Ajo ka folur e shkruar hapur, pa komplekse për miqësinë e simpatinë, si dhe vlerësimet e larta, superlative, të saj për Qemalin. Dhe e ka shprehur versionin e vërtetë që ajo beson si shkak të vrasjes së tij, si dhe për dhembjen që ndjeu dhe ndau natyrshëm, bashkë me Enverin, pasi mësuan të dy lajmin e kobshëm të humbjes së këtij shoku e miku të mirë e të shtrenjtë të tyre. Duke e shpallur më vonë datën 5 maj 1942, ditën e vrasjes së Qemalit ( dhe jo atë të Vojo Kushit, që ishte shumë më heroike me gjoksin mbi tank!) si ditën përkujtimore për të gjithë dëshmorët, ata të dy mbase deshën të dëshmonin vlerësimin e tyre të veçantë për të. Qemali, siç e përshkruan Nexhmija dhe ata që e patën njohur, ishte djalosh i ri përparimtar, pa paragjykime, me kulturë të gjerë, organizator dinamik, orator e letrar i talentuar dhe me karakter të çiltër e të vendosur. Ai pat besuar thellësisht në ideologjinë komuniste. "Po. Jam komunist dhe jam krenar për këtë. Sepse vetëm komunizmi do ta shpëtojë botën nga mjerimi i sotëm", ishte shprehur haptas e trimërisht ai në gjyqin e grupit komunist të Shkodrës, përpara se të themelohej Partia jonë Komuniste, teksa i kishte duart të mbërthyera në pranga. Natyrisht, është e pamundur dhe pa ndonjë vlerë të madhe "zbulimi" pas kaq shumë kohësh i ndjenjave që patën apo fshehën në zemrat e tyre për njëri- tjetrin, pas njohjes së tyre të parë, dy të rinjtë Qemal dhe Nexhmije. Por nuk është krejt e pamundur dhe e pajustifikuar të përfytyrohet një romancë idealistike apo platonike "rozë", e përjetuar heshtazi mes tyre. Aq më tepër që kjo thuhej se kish ndodhur përpara se Nexhmija të njihej e të lidhej me Enverin. Janë disa elemente të rrëfyera nga vetë Nexhmija që marrin domethënie në këtë kontekst. Qemali ishte, siç është pohuar edhe nga Nexhmija, i pari që e zbuloi dhe e tërhoqi atë si militante në radhët e të rinjve që besonin në ideologjinë komuniste e revolucionare që në vitin 1937, kur ajo ishte nxënëse në moshën 16vjeçare. Kjo ndodhi 4- 5 vite para themelimit të Partisë Komuniste dhe njohjes së saj me Enverin. Në "Celulën e shoqeve" që Qemali, si anëtar i Grupit komunist të Shkodrës, pat krijuar në Institutin Pedagogjik Femëror të Tiranës, ku bënin pjesë Liri Gega, Fiqirete Sanxhaktari ( Shehu), Drita Kosturi dhe Nexhmija, ishte pikërisht kjo e fundit që Qemali veçoi dhe zgjodhi për ta aktivizuar dhe informuar më hollësisht. Përse vallë? Sepse ishte më e vendosura e më inteligjentja? Apo më tërheqëse, më e pashme e më e ëmbël sesa të tjerat? Mundet edhe për brishtësinë e saj, për të cilën Qemali vetë do ta quante më pas "Delikatja"!! Takimi i parë mes tyre, siç është i përshkruar në kujtimet e Nexhmijes, u krye në fshehtësi në verën e vitit 1937, katër vite para themelimit të Partisë Komuniste, në një vilë private të Tiranës, në rrugën që tani mban emrin "Qemal Stafa". Portën ia hapi vetë Qemali. Nuk kishte njerëz të tjerë aty. Të zotët e shtëpisë, rastësisht a qëllimisht, kishin ikur atë ditë. Qemali ishte atë vit 17 vjeç. Djalosh i gjallë, i sigurt. Ajo 16. Vajzë adoleshente ëndërrimtare, kurioze dhe e turpshme. Në dhomën ku qëndruan, ajo u ul në një minder. Qemali në një karrige përballë saj. Si dy pëllumba që këqyrnin njëritjetrin. "Pëllumbi me syze" nisi gugatjen. Jo për paqen, por për luftën. Tjetra dëgjonte e ndrojtur. Kështu filloi edukimi teorik marksist i Nexhmije Xhuglinit. Mundet që seanca e asaj dite gushti të vitit 1937 të ketë qenë e para dhe më e veçanta për edukimin marksist që do të zhvillohej në Shqipëri. "Mësuesi" dhe nxënësja e vetme në atë "klasë" kishin vetëm një vit diferencë moshore! Macja e shtëpisë, e mbetur pa të zotët, kurioze për çiftin, kërceu dhe u ul në prehrin e vajzës. Ajo instinktivisht e përkëdheli. Por "mësuesi marksist" përballë i tërhoqi rreptë vërejtje nxënëses, duke nënkuptuar që ta linte macen dhe të vazhdonte të dëgjonte teorinë, sloganet dhe instruksionet komuniste për transformimin revolucionar të botës. Në fund të bisedës, Nexhmije Xhuglini do të quhej tashmë "shoqe e re e edukuar komuniste". Më pas, ndonëse banore e Tiranës, ajo do të anëtarësohej, pa e ditur as ajo vetë pse, jo në Grupin komunist të Tiranës, por në atë të Shkodrës, ku një ndër militantët kryesorë ishte pikërisht Qemali. Më 8 nëntor 1941, siç dihet, u formua ilegalisht në Tiranë Partia Komuniste Shqiptare. Dy javë pas saj, më 23 nëntor 1941, në një rrugicë tiranase, në shtëpinë e kosovares Bije Vokshi, u themelua
edhe Organizata e Rinisë Antifashiste Shqiptare. Falë propozimit të Qemalit, Nexhmija ishte e para dhe e vetmja vajzë apo "shoqe militante", mes 14 delegatëve burra, si bashkëthemeluese e kësaj organizate rinore. Ajo u zgjodh edhe në kryesinë e saj, si përfaqësuese e të gjitha të rejave dhe grave shqiptare. Aty Nexhmije Xhuglini pa dhe u takua për herë të parë edhe me Enver Hoxhën. Ai kishte ardhur si i deleguar i Partisë Komuniste Shqiptare. Që nga ajo ditë, fati i Nexhmijes do të ndryshonte e do të merrte përgjithmonë rrugë tjetër. Marrëdhënia e saj me Enverin, imponues nga imazhi, oratoria dhe pamja fizike, u zhvillua në mënyrë të vrullshme e të pandalshme. Ndërkohë, miqësia e saj me Qemalin vazhdoi, në dukje po aq korrekte shoqërore si më parë, por rrethanat ndryshuan. Qemali u fejua me Drita Kosturin, njërën nga ish- shoqet e saj të celulës së shkollës. A ishte dhe a mbeti gjithë kohën miqësia mes Qemalit dhe Nexhmijes vetëm miqësi? "Miqësia, shkruan Gregoire Delacourt në librin ' Lista e dëshirave të mia', mund të shndërrohet në dashuri. Por dashuria kurrsesi jo në miqësi". Ndoshta për këtë nuk arritën ta dinin të vërtetën as ata vetë. Por në librin e kujtimeve të Nexhmijes për atë periudhë, mes rreshtave ndihet me takt të hollë një farë zhgënjimi si pengmbetje, një dhembje, keqardhje shpirtërore miqësore ( apo një lloj xhelozie femërore a shoqërore?) për zgjedhjen, sipas saj jo të qëlluar që bëri Qemali në fejesën e tij. Ajo fejesë ndodhi pasi ai vajti për studime në Itali, ku, siç shkruan ajo, "iu ngjit nga pas" edhe Drita Kosturi. Nexhmija vetë, zakonisht mjaft e rezervuar në fjalorin e saj, e cilëson ish- shoqen e saj të shkollës dhe të celulës me tone jo admiruese, madje disi të ashpra, si "revolucionare anarkiste". "E çiltër, por jo aq e ekuilibruar". "E parregullt në mbajtjen e vetes". E thënë më haptazi, "jo e denjë për Qemalin". Për ta mbështetur edhe më tej pakënaqësinë e saj, ajo citon fjalët që i paska thënë Qemalit Bije Vokshi: "Mor bir, ç't'u desh me u përzi me atë çikë?".
ENIGMA E SHKUESIVE
Ka pak interes për të ditur nëse pati apo jo nuanca rozë në miqësinë e hershme mes Nexhmijes e Qemalit. Sido të ketë qenë, ajo nuk e cenoi aspak integritetin moral, as sinqeritetin dhe korrektësinë e saj në dashurinë e jetës së saj, atë me Enverin. Diçka tjetër, që mund të ketë më tepër interes, është ajo që Nexhmija ka evidencuar si pa dashur në rrëfimet e saj për fejesën e Qemalit. Ajo ka të bëjë me mënyrën sesi stiseshin fejesat dhe martesat mes militantëve