Nuk dua dhe nuk kam pse votoj

Medaulle dhe me fizar monika, edhe kur ishim në gjumë, na zgjonin ...

... anëtarët e devotshëm të frontit për të votuar. Lufta bëhej kush i mbaronte votimet i pari. E kuptueshme që fitonte i vetmi në listë me 99.99% të votave. Kjo, për shkak se një veteran i nderuar kishte vdekur ditën e votimit. Atëherë nuk kishte dhoma të fshehta, ku njerëzit të mund të vendosnin preferencën e vet për deputetin, sepse ai ishte vetëm një. Historia vazhdoi dhe ne bëmë disa zgjedhje me disa kandidatë. Megjithëse kishte dhoma të fshehta, fituesi ishte i paracaktuar. Në kohën që votonim me detyrim, thjesht donim apo nuk donim, bënim detyrimin që na kërkonte partia. Tani nuk jemi të detyruar të votojmë. Gjithsekush ka të drejtën absolute edhe të mos votojë. Problemi për mendimin tim qëndron tek ata që votojnë. Nuk kam parasysh këtu se për kë e hedhin votën. Kam parasysh faktin që përpara se të marrin nga komisionet përkatëse fletën e votimit, atyre iu duhet që të njollosen me bojë në gishtin e madh. Boja, si pas të dhënave, sado ta lash, reziston rreth një javë. Pra, të damkosurit votues ose votuesit e damkosur e mbajnë këtë shenjë në gisht për të treguar se ata kanë votuar. Lind pyetja: Pse damkosen këta njerëz?! Pse mendohet që këta mundet të votojnë edhe në një qendër votimi tjetër?! Paragjykohet një armatë e tërë votuesish në emër të zgjedhjeve të lira dhe të ndershme. Unë për vete nuk votoj. Nuk dua të damkosem. Nuk dua të paragjykohem se mos unë mbase mund ta hedh votën në ndonjë vend tjetër. E them këtë, se vetiu më lind pyetja: "Kush je ti mor bir kurve, që dyshon dhe vë në pikëpyetje personin tim, individualitetin tim, emrin tim që kam kaq vite që e ndërtoj?" Ti mund të jesh një kriminel, një hajdut ordiner, një i pashkollë, një trafikant i gjithëfarësoj. Unë nuk votoj, sepse nuk dua të damkosem.