Në krijimtarinë e tij, Dritëroi ndoshta ka shkruar më shumë se kushdo mbi vdekjen, ka biseduar me të, pasi kanë pirë raki me të dhe më ka thënë që e ka sfiduar vdekjen. Njerëzit e ditur e kanë të ndërgjegjësuar paktin jetësor që vdekja është e pashmangshm

ndjeshme, vizitat mjekësore mund të ishin shumë të rralla dhe gjendja shëndetësore nuk do të ndiqej aq mirë.

Pasi e bindëm të bënim një bilanc tërësor të shëndetit të tij, u kryen ekzaminimet dhe analizat për të gjithë organet. Në fund të ekzaminimeve u kënaqa që tri organet jetësore të prekshme nga alkooli ( dihej që Dritëroi prej vitesh konsumonte alkool) nuk ishin prekur, ndërkaq që organi më i dëmtuar ishte mushkëria, si pasojë e duhanpirjes së shumtë dhe shumëvjeçare.

Kur më pyeti Dritëroi për gjendjen, i thashë me siguri që: “Ke pasur qeliza cerebrale, disa miliarda mbi normë, që megjithëse alkooli ka dëmtuar shumë prej tyre, juve ju kanë mbetur miliarda që ju lejojnë jetë cerebrale normale, madje krijuese. Të njëjtin arsyetim do të thosha për mëlçinë dhe zemrën”.

Natyrisht që e di mirë, por ky konkluzion që i thashë pati efekt jo të mirë, pasi e shfrytëzoi si argument që të rrallonte ekzaminimet mjekësore.

Në krijimtarinë e tij, Dritëroi ndoshta ka shkruar më shumë se kushdo mbi vdekjen, ka biseduar me të, pasi kanë pirë raki me të dhe më ka thënë që e ka sfiduar vdekjen. Njerëzit e ditur e kanë të ndërgjegjësuar paktin jetësor që vdekja është e pashmangshme. Kjo i bën ata, dhe Dritëroi është midis tyre, që mos të kenë fobi për të. Por njëkohësisht edhe të mos ankohen për sëmundjen ose të përballojnë dhe shqetësimet që për njerëzit e zakonshëm janë të frikshme dhe të padurueshme. Për këtë arsye, ekzaminimet mjekësore kërkoheshin dhe lidheshin vetëm me pretendimet dhe shqetësimet që konstatonte “doktori i shtëpisë, Sadija”.

Me rëndimin e gjendjes kërkohej edhe trajtimi në kushte spitalore, por Dritëroi kundërshtonte përherë. Ai mund ta pranonte sëmundjen, por asnjëherë psikozën e të sëmurit. Ndaj ankesat e tij ishin të pakta, ngaqë përpiqej t’i përballonte. Madje, kohët e fundit, megjithëse ai duhej të merrte oksigjen dhe vështirësia në frymëmarrje ishte e dukshme, ai nuk ankohej për frymëmarrjen e vështirë, por për bezdinë që i krijonin tubat e vegjël të oksigjenit në hundë. Edhe në këtë periudhë shumë të vështirë të jetës, kur shumica, për të mos thënë të gjithë të sëmurët, e kalojnë me ankth e me shumë ankesa, ai edhe momentin e vizitës mjekësore e kalonte pothuajse si një takim të zakonshëm jomjekësor, ku biseda zhvendosej shpejt nga sëmundja në probleme të tjera shoqërore, politike, me shqetësimin e njeriut të vërtetë, që gjithë jetën vëmendjen dhe shqetësimin e pati për popullin dhe vendin e tij. Në mijëra e mijëra njerëz që kam njohur unë, ashtu siç ai ishte i veçantë në kurajën dhe guximin e tij si personalitet publik e politik, ashtu ai ishte ndër më të rrallët, në kurajën dhe përballimin e sëmundjes së tij.