AnisaMarkarianzbulonsekretin, do ketë një episod të dytë?
Bashkim Hoxha: Propozova të krijonim personazhin e Fotaqit, të cilit i vumë në gojë sugjerimet absurde të Këshillit Artistik
ANISA: Uhh... M’i mbushe sytë me lot, Baçi. Viktori nuk i kursente kurrë përgëzimet dhe kjo veçori e tij ishte shumë frymëzuese për mua. Çdo fjalë të mirë të tij e merrja si një sfidë për të tejkaluar veten në dublin apo në skenën e ardhshme.
Y. DEMNERI: Më kujtohet shprehja e fytyrës së Viktorit gjatë xhirimit të skenës në minierë ku Zana i thotë Lekës: filmi mbaroi, tani jemi në jetë. Ishte i mahnitur nga ajo dritë dhe siguri që çlironte portreti i Anisës.
ANISA: Hera e parë që një femër zbriste në galeritë e nëntokës, sepse e ndalonte Kodi i Punës. Për mendimin tim, iu mëshua ca si tepër anës “burrërore” të personazhit të Zanës. Në një skenë tjetër, për shembull, bëj qitje me kundërajror. Hahaa!
B. HOXHA: Viktori Gjika ju vëzhgonte gjatë gjithë kohës me shumë vëmendje. Frymëzohej nga personaliteti, bisedat dhe ndërveprimet tuaja me njëri-tjetrin për të përshtatur dialogët e personazheve dhe mizanskenat.
CERGA: Duke dalë nga studio pas shfaqjes së parë të filmit të montuar, Viktori më futi krahun e, me gjysmë të qeshure, më tha: S’e kisha menduar, por Leka më doli personazh kryesor; punë dreqi!
ANISA: Buçi, ç’udhëzime të dha Viktori për filmimin e marrëdhënies Zana-Bardhyli?
PËLLUMB KALLFA: Viktorit i pëlqente shumë muzgu. Drita e tij natyrale zgjat pak, prandaj kompozimi i kuadrit, provat me ndriçimin dhe aktorët bëheshin shumë orë përpara, në mënyrë që gjithçka të ishte gati për xhirimet në muzg. Një tjetër element filmik ishin planet e afërta. Dialogët më të bukura të Zanës me Bardhylin janë xhiruar pothuajse të gjitha në plan portret. Disa prej tyre i kam filmuar me kamera në sup. Dua t’ua përkëdhelësh portretet me kamerën tënde, më udhëzonte Viktori. Veçoj sidomos skenën te kolonat e Muzeut Arkeologjik në Durrës, bisedën përgjatë rrjetës së volejbollit dhe portretet te shkallët e Instituti Bujqësor ku Zana këndon ta-ra-ra-ri-ra-ra, ndërsa Bardhyli fishkëllen melodinë që luante me violonçel.
ANISA: Profesor, si ju erdhi ftesa për të kompozuar muzikën e filmit “Në çdo stinë?”.
ALEKSANDËR PEÇI: Bashkëpunimi i parë me Viktor Gjikën ishte në vitin 1977 për muzikën e filmit “Gjeneral Gramafoni”. Mbaj mend që pata krijuar një vijë melodike për skenën e dritares, ku klarinetisti Halit Berati takohet me të vluarën e tij, por nuk e përdora. Në pranverë të ‘80-ës, gjatë një takimi të rastësishëm, Viktori më pyeti nëse ia kisha premtuar ndokujt atë melodi. Jo, i thashë. “Do të jetë lajtmotivi i filmit të ri që ka në qendër dashurinë e një violonçelisti me një volejbolliste”, m’u përgjigj.
Fakti që njëri nga dy rolet kryesore të filmit ishte muzikant, më joshi përnjëherë. Kur kompozoj muzikë filmash, partiturën e konceptoj si një personazh më vete e jo thjesht si një element lidhës. Muzika u jep hapësirë skenave (sidomos atyre të xhiruara në natyrë) dhe nxjerr në pah dialogët mes aktorëve duke u krijuar një sfond të bukur. Në rastin e personazheve muzikantë, kolona zanore mundëson të shprehurit me anë të gjuhës, timbrit dhe dramatikes së instrumentit.
Për kompozimin e muzikës ndihmojnë shumë bisedat me regjisorin, leximi i skenarit dhe imazhet e xhiruara. Kur pashë në moviolë skenat e para të filmit, mbeta i magjepsur. Më goditi sidomos skena e detit ku Zana i kthen shpatullat Bardhylit e zemëruar, ndërkohë që Leka hidhet në ujë “për të shpëtuar violonçelin”. Këto elemente më frymëzuan për të kompozuar atë muzikë që e njohin të gjithë, tashmë.
ANISA: Shumë herë, kur flitet për filmin, artdashësit fishkëllejnë muzikën e tij në vend që të kujtojnë ndonjë batutë.
A. PEÇI: Në violonçel interpreton i madhi Gëzim Laro, shoqëruar nga orkestra simfonike e RTV Shqiptar me dirigjent Mjeshtrin Eno Koço. Ndryshe nga filmi që përjetësohet në celulozë dhe s’ndryshon më, muzika pasurohet e ripërtërihet çdo herë që luhet. Koncertistë të rinj e marrin veprën dhe i japin një jetë të dytë, të tretë, të katërt duke e interpretuar me një frymë të re ose duke e përshtatur për instrumente të tjerë. Një rrugëtim të tillë pati e vazhdon të ketë edhe muzika e filmit “Në çdo stinë”.
B. HOXHA: Një nga kolonat zanore më të bukura të kinematografisë shqiptare.
ANISA: Profesor, përfitoj nga rasti për t’ju propozuar të kompozoni edhe muzikën e “Në çdo stinë 2”, skenari i të cilit është në proces pune. Ideja që filmi të kishte një vazhdim është e Viktor Gjikës. Mendonte të na bashkonte pas 10 vjetësh. Pra, bëhej fjalë për vitet ‘90. Veçse gjërat rrodhën ndryshe dhe nuk arriti ta realizonte kurrë. Në skenarin e ri, personazhet takohen pas 40 vjetësh në një Tiranë që pothuajse nuk e njohin më. Kaq. Nuk them asnjë fjalë më tepër.
A. PEÇI: Pranoj me kënaqësinë më të madhe. Më keni në dispozicion!
K. SHENA: Filmi i dytë do të rrëfejë epokën që po jetojmë. Bashkë me ndryshimet e vendit, kanë ndryshuar edhe personazhet. Janë më të thellë e më të vërtetë.
ANISA: Çfarë e kushtëzoi vendimin e Viktorit për të xhiruar me ekran të gjerë?
P. KALLFA: Fryma poetike e filmit. Zgjedhjen artistike të formatit të gjerë Viktori e kishte bërë që në shkrim të skenarit, për të theksuar lirizmin e tij.
ANISA: Poo! Më kujtohet çiklisti akrobat. Ishte i trupës së Cirkut. E përsëriti koreografinë dy-tri herë, aq sa mendova se do të qëndronte me ne, në mes të sheshit. Kur Viktori i tregoi pikën se ku do të shkonte, m’u duk se po tallej. Sa herë që e shoh atë skenë, sytë më shkojnë vetiu te çiklisti që lëviz në thellësi. Ç’mizanskenë e saktë!
P. KALLFA: Nga puna me Viktorin mësoje shumë dhe frymëzoheshe. Njihte në mënyrë të përsosur kuadrin dhe teknikat e xhirimit e të ndriçimit.
ANISA: Për planet në portret, na këshillonte të përdornim sa më pak mimikë. Ekrani i gjerë të tradhton, thoshte. Me një fjalë, po t’u mëshoje shprehjeve të fytyrës, në ekran do të dukeshin si ngërdheshje. Portretin e Zanës që reciton nën zë duke dëgjuar vargjet e Elës e ka filmuar Viktori. Udhëzimet ishin tejet të qarta: murmurit mes buzëve veç fillimin e fjalës; vazhdimin dhe fundin i shqipton syri i spektatorit falë ekranit të gjerë. Është një nga kujtimet më të vyera që kam nga filmi.
A. IMAMI: Viktori ishte, mbi të gjitha, regjisor i imazhit. Kishte instinktin e strukturës filmike. Punonte me vrull, siç kishte karakterin, dhe ishte një organizator i shkëlqyer.
Y. DEMNERI: Për mendimin tim, tipari kryesor i tij ishte pasioni artistik. Krijonte një atmosferë të bukur pune ku përfshiheshin të gjithë. Që nga aktorët kryesorë gjer te ndihmësteknikët. Kur pikaste shkëndija pasioni në lojën tonë, entuziazmohej.
K. SHENA: Respektonte shumë personalitetin e aktorëve. I vinte në kushte psikologjike optimale, në mënyrë që të arrinin aty ku dëshironte Viktori nëpërmjet rrugëve dhe formave që u vinin për mbarë aktorëve. Dy vjet përpara se të vdiste, pata fatin të haja një darkë me të, në Athinë. Mjeshtërinë e aktorit ma ka mësuar Sandër Prosi, më tregoi. Se kur studioja për operator, i jepja rëndësi vetëm kompozimit të kuadrit.
Vijon...