Pse e urren qeveria sportin shqiptar?

Në fakt, të gjitha qeveritë. Për fat të keq edhe aktualja, që erdhi me premtimin për ta rilindur sportin...

, por edhe pas tetë vitesh në vetëdijen e secilit pjesëtar të komunitetit të sportit, për shkak të problemeve pa fund që hasin në aktivitetin e tyre, vërtitet ende dilema hamletiane “të rrosh a të mos rrosh”! Jemi në kohën më të bukur të një viti elektoral. Partitë politike kanë dalë në takime me qytetarë dhe grupe ku çdo ditë i premtohen taksa më të ulëta, buxhete më të mëdha për sektorë të ndryshëm, përkujdesje më e madhe sociale. Në programet e tyre të faqosura bukur gjejmë gjithmonë edhe disa faqe për sportin.

Fatkeqësisht, koha ka treguar se ato janë vetëm disa faqe premtime, që ngelen aty dhe e nesërmja qeverisëse i harron në rastin më të mirë dhe i trajton me shpërfillje në rastin më të keq, siç ka ndodhur vitet e fundit ku u dallua fare qartë nga driblimi publik i Kryeministrit ndaj disa prej çështjeve thelbësore që shqetësojnë sportin tonë prej vitesh, duke injektuar keqardhje te të gjithë ata që kanë në memorien e tyre të kaluarën e Kryeministrit Rama si një ish-basketbollist i ekipit kombëtar…

Në studio televizive, fjalime parlamentare, editoriale në shtypin e shkruar dëgjojmë gjithmonë se në sportin shqiptar, vitet e fundit është investuar sa totali i 30 viteve tranzicion. Kur dëgjon të tilla deklarata, surprizohesh dhe mund të të krijohen dyshime përballë realitetit, që një njeri i sportit prek çdo ditë, çdo muaj dhe çdo vit në palestra, pallate sporti apo stadiume. Sportistët që fitojnë tituj kampionë Europe dhe garojnë me paratë e tyre, sepse federatat nuk kanë buxhete, trajnerë që deklarojnë se nuk kanë as minimumin e bazës materiale për të justifikuar sukseset e sportistëve të tyre apo sporte që po shkojnë drejt zhdukjes përtej traditës së mirë që kanë pasur në këtë vend. Të gjithë bashkohen në një zë: nuk kemi buxhete! Kosova dhe Maqedonia Veriut i takojnë një planeti tjetër përballë realitetit tonë.

Po, po! Kosova që ka një buxhet afro 2.5 miliardë Euro, ka planifikuar për sportin një fond prej 11.5 milionë eurosh dhe një Ligj Sponsorizimi që i jep mundësi biznesit që 30% të Tatimit mbi Fitimin ta alokojë në sport, duke legjitimuar zërin e trajnerëve dhe sportistëve të këtej kufirit që janë në mjerim dhe Kosova i duket Amerikë. Shqipëria, vendi amë, për këtë vit ka menduar të shpenzojë vetëm 1.1 milionë euro për sportin, të cilat sipas vendimit për Ndarjen e fondit për Federatat Shqiptare Sportive Olimpike, KOKSH dhe Organizatën Kombëtare Antidoping do t’i përfitojnë 19 institucione, nga basketbolli te volejbolli, për të përfunduar te KOKSH dhe Antidopingu që do të marrë vetëm 2 milionë lekë, në një vit ku do të zhvillohet edhe Olimpiada e Tokios. Ndërsa futbolli, sporti që ngre peshë shqiptarët kudo që ndodhen, shpërblehet me një ZERO të madhe meqenëse qenka sport antiqeveritar, konfirmuar së fundmi me refuzimin për të bashkëfinancuar ndërtimin e 100 fushave të reja në të gjitha bashkitë e vendit, në të cilat mungesa e terreneve sportive, tanimë është një emergjencë.

Por edhe shifrat e mësipërme nuk mbulojnë dot as një grumbullim të vetëm për një skuadër apo sportist që përfaqësohet në gara ndërkombëtare, jo më të pretendojmë rezultate, sukses dhe cilësi sportive apo masivizim. Si mundet të rritet cilësia sportive dhe të masivizohet sporti me 1.1 milionë euro?

Duhet të ndalemi pak te kriteret e ndarjes së këtij “fondi gjigant”, se aty ka gjenialitete, që vetëm një ministri që nuk funksionon prej vitesh, mund t’i shkruajë dhe t’i përkthejë në atë ndarje buxheti. Masiviteti, gjithëpërfshirja, popullariteti i sportit dhe pjesëmarrja e rezultatet e arritura në aktivitetet ndërkombëtare. Kritere që nuk i plotëson futbolli sipas Ministrisë, sepse nuk është masiv, nuk është popullor dhe nuk ka rezultate në aktivitetet ndërkombëtare, ashtu si edhe peshëngritja që do duhet të konkurrojë në Olimpiadë me Kinën që numëron 5 milionë peshëngritës me vetëm 117 mijë euro… apo mundja që kërkon Olimpiadën me vetëm 85 mijë euro buxhet vjetor. Dhe për këtë realitet, të gjithë politikanët, të cilët premtuan miliona dhe ligje favorizuese për sportin, duhet të ndihen të turpëruar.

Milionat nuk u shfaqën kurrë, ligjet nuk u arritën kurrë të realizohen nga 2016-ta kur Shqipëria e Futbollit na mrekulloi në Europian dhe politikanët nxitonin të merrnin merita për atë sukses që u arrit, si gjithmonë, me ZERO mbështetje nga buxhetet e “Afrikës” së Ballkanit.

Komuniteti sportiv në vend prej vitesh kërkon buxhete, vëmendje dhe ligje së paku si vendet fqinje: Kosova, Maqedonia Veriut apo Mali Zi. Politika është përgjigjur gjithmonë me premtime dhe batuta se është pak të kërkosh sa rajoni, sepse ne duhet të marrim modelet gjermane apo hungareze. Përfundimi i njëjtë: vendi me buxhetin e shtetit më të vogël në rajon për sportin, asnjë ligj që ndihmon investitorët për të hyrë në sport dhe zero dëshirë për ta parë sportin si një e mirë publike që do t’i shërbejë shoqërisë në nivel kapilar.

Më 25 prill, shqiptarët janë thirrur të votojnë për qeverinë e re. Dhe deri atëherë komuniteti i sportit do të duhet të dëgjojë jo thjesht premtime bajate, si ato të bëra në 30 vite, por angazhime konkrete që t’i japin mbështetjen e merituar sportit, për t’i dhënë fund këtij tranzicioni të stërzgjatur dhe për të hapur një epokë të re, ku mbështetja financiare të jetë minimalisht e përafërt me vendet e rajonit, një kuadër ligjor që krijon lehtësi për të thithur investime nga biznesi dhe investime të infrastrukturë në çdo bashki, që do të zgjerojë bazën e një mase shumë më të madhe të rinjsh për t’u marrë dhe edukuar me sport, si dhe të krijojë mundësi për secilin profesionist për të ndërtuar një karrierë, për të përfituar financiarisht dhe për tu bërë një model frymëzimi për bashkëkombësit e tij.

Të gjitha këto, që në vigjilje të zgjedhjeje të ardhshme, kurdo që ato të zhvillohen, të mos jemi të detyruar të shtrojmë pyetjen: kur do të mbarojë urrejtja e qeverisë ndaj sportit shqiptar?