"Çfarë kujtoj nga bisedat me Mehmet Shehun"

"Takimi i fundit pak javë para aktit misterioz të vetëvrasjes"

Këlcyrë. Në ditën e dytë dhe të tretë mësymja do të vazhdonte në drejtim të goditjes kryesore: Tepelenë- GjirokastërKakavijë. Sa vendosëm këtë shkova në Tiranë, për të marrë miratimin e Mehmet Shehut. Sa ia shpjegova idenë dhe e njoha me dokumentat përkatëse, ai ra dakort dhe aty për aty më tha të fillonim menjëherë nga zbatimi i planit të përcaktuar. U riktheva te kolegët, duke u ngjitur te kodra e "Duçe Musolinit", në majën jugore të tri Argatit për të organizuar e drejtuar veprime luftarake të Korpusit në Qafa e Kiçokut- Këlcyrë. Nisëm menjëherë zbatimin e plan idesë dhe të them të drejtën gjithçka shkoi mrekullisht. Në konkluzionet që bëri Mehmet Shehu u shpreh me fjalët më të mira. Aty pata rastin të njihesha më afër me të.

Keni qëndruar gati 10 vite në divizionin e Gjirokastrës, padyshim keni kujtime të shumta…

Kujtoj së pari komunitetin e oficerëve të talentuar e të përkushtuar si rrallëkush për detyrën. Ata e bënë këtë njësi me emër në gjithë ushtrinë. Po sakaq, nuk mund të rri pa përmendur emrat e atyre kuadrove, që dhanë një kontribut të jashtëzakonshëm në "Korpusin e Egër", si gjeneral Muhamet Prodani, që e kryqëzuan padrejtësisht për shëpërdorime të ndryshme duke e stigmatizuan "Pashai i Jugut" apo të famshmin Nikollaq Sallabanda, një ushtarak virtuoz e i përpiktë, Petrit Çobani, Teki Dako, Rexhep Zun, Qamil Kaso, Jaho Stepa, Jaçe Lula, Nihat Badra, Shaqir Vukaj e shumë të tjerë

Ndërkohë, për 10 vite keni qënë dhe qytetar i Gjirokastrës…

Gjirokastra është një qytet i rrallë, po duhet të jetosh aty tia njohësh vlerat. Para se të shkoja kisha dëgjuar se gjirokastritët janë kurnacë si I thonë në zhargionin vendas. Po ishte krejt e kundërta. Gjirokastritët janë shumë të fismë e bujarë, sidomos me mysafirët. Edhe pas kaq vitesh që jam larguar nga Gjirokastra, më kujtojnë e i kujtoj shumë shok e miq nga ky qytet me tradita. Bile më kanë ndjekur për të mira e gëzime deri në Tropojë.

Dhe nga Gjirokastra u trasferuat në Tropojë, në një tjetër zonë, tashmë në Veri të vendit, me të tjera tradita…

Pas Gjirokastrës jam trasferuar në Pukë. Puka një qytet malor, alpin. Gjatë dimrit mbretëronte dëbora e madhe, ku akullit e acarit, i vinte fundi në qershor. Pukjanët për mua kanë qenë burim frymëzimi, të urtë, të ndershëm, punëtor, miqësor e të përzemërt. Nga bjeshkët e Tërbunit e deri në Iballë më ka qëlluar të pi kafe e të ndajë bukën me këta malsor fisnik e të besës. Periudha kur shërbeva aty 19781981 ka qenë e ngjeshur me tensione dhe përplasje ushtarake në kufirin Kosovë- Serbi dhe atë të Malit të Zi. Korpusi i 5- të i Pukës shtrihej nga Kalaja e Dodës deri në Alpet e Tropojës. Mbi 90 për qind e reparteve ishin vendosur dhe ishin në gatishmëri të përhershme në majat e larta malore si Shishtaveci, Mali i Pushtrikut - Has Stoberdë - Mali Dobrejt, Alpet e Tropojës dhe Qafa e Malit - Iballë. Me riorganizimin e ushtrisë, ku korpuset u kthyen në divizione u emërova Komandant i Divizionit 17- të me emrin "Bajram Curri". Ka qënë kjo një tjetër detyrë me rëndësi në një kohë kritike për kufijtë veriorë, që e kam përmbushur me sukses. Qysh në fillim priortitet i detyrës time riorganizimi i Brigadës së Krumës dhe të Fushë Arrëzit, që paramendohej një drejtim kryesor në rast agesioni nga ushtria serbe. Me të njëtën kujdes punuam dhe për brigadën e Tropojës. Në një kohë rekord bëmë kompletimin e tyre dhe vendosëm në gatishmëri të pandërprerë të gjitha strukturat dhe asetet luftarake të tyre. Me siguri nuk do kisha harritur në këtë sukses pa përkushtimin dhe mbështetjen e palodhur të komandantëve të këtyre njësive Behar Xheka, Veri Koçi, Zaho Muçi, Fejzo Haxhiaj, Gëzim Çela Sabri Hazizi, Ksenofon Çoni dhe Gramos Backa. Edhe pse larg familjeve e vendlindjeve të tyre, ata ishin miqësuar me vendasit dhe kontribonin çdo ditë për rritjen e treguesëve të gatishmërisë. Nga periudha kur kam shërbyer në Pukë e Tropojë desha të veçoja përkujdesjen e veçatë të Mehmet Shehut që pyeste me detaje për çdo elemetë të gatishërisë duke filluar nga gjëndja në kufi e deri te situate e amëve roje që kishim në brezin e parë…

U ka qëlluar ta takoni nga afër Mehmet Shehun?

Jam takuar disa herë me të. Për herë të parë, e kam takuar në zyrën e tij në Ministrinë e Mbrojtjes. Ka qënë periudha pas dënimit të grupit të Beqir Ballukut, kur ribënim planizimin luftarak të çdo korpusi. Ishte një detyrë sekrete. Prej ditësh të tëra të gjithë komandantët e njësive ishin mbledhur në Tiranë dhe çdo njëri prej tyre duhej të miratonte te ministri planin luftarak të njësisë që drejtonte. Mua që kisha ardhur nga korpusi i Gjirokastrës, më qëlloi të paraqitesha nga të parët në zyrën e Mehmetit. Shkova aty dhe me hartën e përgatitur me detajet përkatëse bëra një paraqitje të hollësishme para tij. Më befasoi aftësia e Mehmetit për t'u orientuar e për të precizuar me saktësi çdo detyrë që fillonte nga komanda e korpusit, ato të brigadave dhe përfundonte te arma roje. Në fund më falenderoi dhe aty për aty kumtoi disa tipare të luftarve moderne dhe shkallën e rrezikut që paraqesnin qarqet voro- epiriote. Ky ishte takimi i parë. Takimi tjetër ka qënë në Mezhgoran në fund të viteve ' 70 kur bënim provat e rezistencës së bunkierëve të prodhuar rishtaz. Jam takuar sakaq dhe në vizitën e fundit që bëri në Gjirokastër ku erdhi te shkolla e instuksonit. Në mbrëmje kemi darkuar bashkë. Pimë dhe nga një gotë raki. Ishte burrë i veçantë. Ai që dukej i ashpër në detyrë, ishte tejet njerzor në biseda të lira. Më ka mbetur peng që nuk më ka ngelur asnjë fotografi nga takimet me të….

E keni takuar disa herë dhe nuk keni asnjë foto me Mehmetin?

Më zure paksa gafil me këtë pyetje, por do të them të vërtetën. Lajmin për vetvrasjen e Mehmet Shehut e kam marrë vesh në Tropojë. Jam tronditur shumë dhe nuk dija çfarë të bëja. E parandjeja që një furtunë tjetër po vinte. Ato çaste më erdhi në zyrë një nga vartësit dhe në kofidencë më tha diçka që binte ndesh me lajmin për vetvrasje. Ç'thua, i thashë, mos e konsumo me tjetër njeri, vetvrasje ka thënë partia dhe pikë. Si urdhëron më tha dhe iku. Sigurimi ndërkohë kishte filluar gjuetinë e atyre që shpreheshin se Mehmet Shehun e kanë vrarë. Në këtë stuhi të paimagjinueshme, të them të drejtën u ndeva keq për të mos thënë i frikësuar. Në këto rrethana time shoqe i dha zgjidhje çështjes së fotografive me Mehmetin dhe nuk kisha pak. Ç'të të them peng e kam, por ajo kohë atë bulmet kishte.