Paolo dhe Françeska? Të rrezikshëm pa kritikë
Bonetti ( Amnesty): Telashet që vijnë nga mitet pa shpjegime Përurimi i ekspozitës "Gruaja, Jeta, Liria", Irani dhe gjendja femërore mes Lindjes dhe Perëndimit, projekt i kuruar nga Emanuela Dyrmishi
Përurimi i ekspozitës "Gruaja, Jeta, Liria", Irani dhe gjendja femërore mes Lindjes dhe Perëndimit, projekt i kuruar nga Emanuela Dyrmishi, analiste në gjeopolitikë dhe inteligjencë, si dhe specialiste për marrëdhëniet ndërkulturore, migracionin dhe terrorizmin, u mbështetet fuqishëm nga Partia Demokratike, në konferencën e Grave të Provincës Varese.
Ngjarja sponsorizohet bull i shkëlqyer edhe për ne nga Bashkia e Vareses dhe në këtë moment historik dhe sheh bashkëpunimin e janë një mundësi për të refleshumë shoqatave të ndryktuar edhe mbi gratë në shme lokale. Dy artistë iraniPerëndim. Ka pasur gjithanë do të ekspozojnë veprat e monë protesta të grave në tyre fotografike dhe skulpturIran, edhe pse tema është ore përkatësisht: Reza Khatir veçanërisht e nxehtë tani. Ne dhe Paria Shahrabi. Reza zgjodhëm ta titullojmë "GruKhatir, i lindur në Teheran në aja, Jeta, Liria", si lëvizja me vitin 1951 është një fotoreporttë njëjtin emër dhe për të er me famë botërore, i vlerënderuar vdekjen e Mahsa suar me çmime, i cili ka punuAmini, e cila ndodhi me proar në Lindjen e Mesme në testat e vitit 2022. Zgjedhja emër të agjencive dhe rera mbi dy artiste iraniane që vistave të rëndësishme. Nga ndajnë jo vetëm luftën për liri viti 1979 e deri më sot ai ka dhe rebelimin, por edhe zhekspozuar në galeri dhe gënjimin e shumë revolumuzetë ndërkombëtare, duke cioneve që nuk ia dolën kryer kërkimet e tij personmbanë në qëllimin e tyre. Po ale. Paria Shahrabi, e lindur i referohem atij të vitit 1979, në Teheran në vitin 1979, për shembull. Një vit zhgënështë skulptore, e diplomuar jimi sepse kishte shpresë për në Dizajn Grafik dhe Komunjë Iran më të lirë. Nuk është nikim Vizual. Ajo ishte drejrastësi, në fakt, që Emanuela tore artistike për disa vite e Dyrmishi shpjegon se artisti muzeve të rëndësishme iraReza e ka quajtur serinë e niane. Por inaugurimi do të veprave të tij "Hënat e Saturjetë edhe një mundësi për nit": ku Saturn do të thotë një debat, falë pranisë jo vetëm Iran rreth të cilit rrotullohen të dy artistëve, por edhe të shumë hëna ( refugjatët poliAlba Bonetti, presidente e tikë që nuk kthehen dot). Në "Amnesty Italia", Rossella vend të kësaj, Paria Shahrabi Dimaggio, këshilltare e serinë e saj të veprave e titBashkisë Varese dhe Helin ulloi "Io", në të cilën gruaja Yildiz, këshilltare e qytetit. është protagoniste e padiskuModeruar nga drejtoresha tueshme së bashku me artistike e ekspozitës Emannatyrën, me të cilën ndan uela Dyrmishi, analiste në forcën dhe lirinë e shprehjes. Gjeopolitikë dhe Inteligjencë dhe Specialiste në marrëdhëniet ndërkulturore, migracionin dhe terrorizmin.
Synimi i ekspozitës është i lavdërueshëm dhe më i nevojshëm se kurrë: të tregojë përmes artit, gjendjen femërore në Iran, por në të njëjtën kohë të sjellë vëmendje dhe reflektim për atë të vendit tonë.
Doktoresha Dyrmishi, pse është e rëndësishme kjo ekspozitë jo vetëm për gratë e Lindjes së Mesme, por edhe për gratë perëndimore?
Ideja për këtë ekspozitë ka lindur edhe para COVID- it dhe më në fund u realizua. Gratë iraniane janë një shem
Si do të zhvillohet udhëtimi?
Është një ekspozitë e përshtatshme edhe për fëmijët dhe shkollat dhe gjithmonë do të jetë dikush që do ta drejtojë vizitën. Do të ketë gjithashtu broshura për të shpjeguar në detaje punimet. Veprat u zgjodhën për të treguar historinë e Iranit, duke treguar forcën gjeografike të lidhur me gratë. Si mali, për shembull, një metaforë për forcën. Çdo vepër ka një kuptim dhe rrëfen një udhëtim dhimbjeje: nga zhgënjimi në përpunim, nga pranimi në rilindje, në liri. Çdo vepër ka një kuptim dhe rrëfen një udhëtim dhimbjeje: nga zhgënjimi në përpunim, nga pranimi në rilindje, në liri.
Presidente Bonetti, revolucioni dhe arti kanë qenë gjithmonë thellësisht të ndërlidhura. Çfarë rëndësie ka sot arti në mbrojtjen e të drejtave të njeriut?
Arti është një mjet i rëndësishëm dhe efektiv për të mbështetur revolucionin, por për ne që merremi me këto tema, të cilat janë të vështira për t'u komunikuar dhe tretur, ai bëhet një kanal themelor komunikimi. Shpjegon Alba Bonetti, presidente e "Amnesty Italia". Ne flasim për këtë për të tronditur opinionin publik, për të bërë thirrje për veprim. Arti ndihmon në zhvillimin e empatisë me ata që janë të privuar nga të drejtat e tyre dhe rebelohen kundër një regjimi totalitar. Të flasësh për përdhunim ose dhunë mund të jetë e vështirë: është një gjë të shkruash një raport, është tjetër gjë të gjesh një mënyrë për t'ua treguar atë njerëzve, në një mënyrë universale; përmes artit, pikërisht ose një libri, një trillim. Këto mjete ndihmojnë për të bërë një tranzicion mendor pa të cilin indinjata nuk do të lindte. Për sa kohë që ne nuk indinjojmë, nuk mund të ndryshojmë asgjë.
A është Italia mjaft e indinjuar në këtë kuptim?
Nuk më duket se ka zënë rrënjë aftësia për të indinjuar vazhdimisht. As për dramën iraniane, as për të tjerët. As në shtëpinë tonë: Kemi problemin e feminicideve që vazhdon dhe nuk shohim kryengritje apo valë emocionale. Megjithatë, ne nuk heqim dorë nga angazhimi ynë dhe punojmë gjithnjë e më shumë për të gjetur mundësi për të rritur ndërgjegjësimin.
Përveç ndërgjegjësimit për çështjen e dhunës, çfarë duhet të ndryshojë në nivel
arsimor? Çfarë kërkon "Amnesty"?
Në radhë të parë, kërkojmë zbatimin e plotë të Konventës së Stambollit, një kuadër ligjor që synon mbrojtjen e grave nga të gjitha format e dhunës. Italia e ka ratifikuar, por ende nuk e ka zbatuar plotësisht. Është një mjet i plotë, i bazuar në tri shtylla për të luftuar dhunën ndaj grave: parandalimin, mbrojtjen dhe ndëshkimin. Arsimi është i nevojshëm. Është fokusuar shumë te ndëshkimi, por ne kemi mbetur prapa në parandalimin. Duhet të çmontojmë stereotipat dhe të fillojmë sërish me edukimin e të vegjëlve.
Çfarë mund të përmirësohet?
Tema nuk është vrasësit, por fëmijët. Nëse nuk edukojmë djem dhe vajza dhe nuk përfshijmë aktivitete në kurse trajnimi që edukojnë respektin për të tjerët edhe për gjininë, nëse nuk mësojmë një vështrim kritik ndaj artit, nuk do të do të çmontojmë stereotipat. Arti dhe mitologjia klasike, të cilat janë pjesë e kulturës sonë, janë të zhytur në ngjarje në të cilat dhuna është e pranishme. Mendoni vetëm për mitet si ai i Apollonit dhe Dafinës... Historia e artit ose Kënga e V e Ferrit, që përmban historinë e Paolos dhe Françeskës, nuk mund t'u jepet fëmijëve pa përgatitje kritike.