Lamtumira e Korabit të Peshkopisë...
Të shtunën, mbas humbjes së tij në "Elbasan Arena" 0-4 me Luftëtarin dhe mbas fitores 2-0 të Flamurtarit ndaj Vllaznisë, plot 6 javë para mbarimit, matematikisht skuadra e Korabit të Peshkopisë ka rënë nga Kategoria. Pra, ka rënë në Kategorinë e Dytë, në atë që shpërdoruesit e historisë së emërtimeve të Kampionateve Kombëtare të Shqipërisë "me banim" në Federatën Shqiptare të Futbollit, e quajnë kundërhistorikisht "Kategori e Parë".
Them se kjo është ngjarja e Javës 30 të Kampionatit Kombëtar të Shqipërisë 2016-2017. Duket si e pabesueshme përballë ngjarjeve që prodhuan shifrën rekord të 23 golave të shënuar, apo dhe të fitoreve "europiane" (për ironi të fatit) 5-1 të Skënderbeut në Laç, 4-1 të KF Kukësit me SK Tiranën dhe 5-1 të Partizanit me Teutën. Mirëpo, sesi po më shkon më për shtat t'i injorojë këto tri fitore të thella të kryesuesve përballë ikjes para kohe të Korabit të Peshkopisë prej Kampionatit Kombëtar të Shqipërisë. Ai, tek i cili, si gazetar i vjetër, kurrë nuk kam për të pranuar emërtimin pompoz "Superligë", kur me përjashtim të shpërdorimit të kësaj "super" prej telekronistëve shqiptarë, ky kampionat nuk ka pra asgjë "super".
Mirëpo, papritmas shoh se çuditërisht paska një "super".
Kjo "super" është "dënimi" para kohe i Korabit të Peshkopisë, i cili po ikën duke vendosur një rekord europian e ndoshta botëror: ikën pa zhvilluar asnjë ndeshje në fushën e qytetit të tij, para spektatorëve të tij, në stadiumin e tij, pranë shpirtit sportiv të tij, për aq sa ai është në këtë zonë, që futbolli e flaku tej prej "gjeografisë" së tij, duke mos e lënë të shkelë në tokën e tij. Kjo mosluajtje e Korabit të Peshkopisë në qytetin e tij përbën pra "superngjarjen" e kampionatit të Shqipërisë. E dyta, në një kah tjetër, do të kishte për të qenë fitimi i titullit kampion për herë të parë të një fqinji të tij: KF Kukësit, i cili edhe ai nga ana e tij, mund të na rezervojë pra një "super" të dytë a të tretë, duke u bërë Kampion i Shqipërisë pa pasur asnjë (ndoshta vetëm 1) lojtar të futbollit të tokës së tij.
Kësisoj, them se "kriza" e kampionatit të Shqipërisë përforcohet tejet edhe me "superdukurinë" e Korabit të Peshkopisë, i cili nuk luajti asnjë ndeshje në qytetin e tij. Kjo është një ngjarje, që më shumë se vetë futbollit, të duket se i takon sociologjisë, jetës civile e qytetare të futbollit shqiptar, në të vërtetë "antijetës" sportive. Mosluajtja e njërës prej 10 skuadrave në fushën e saj për gjithë kampionatin, duam apo s'duam, vetvetiu e falsifikon atë. Kjo ngaqë kështu nuk u respektua kahu i fushës në 18 javë ndeshje, çka e çlegjitimon Kampionatin e Shqipërisë 2016-2017, duke i damkosur atij një "njollë" që sapo hyri në histori me gjithë trysninë e pamëshirshme të së errtës së saj. Korabi i Peshkopisë ka qenë edhe një herë tjetër të vetme në Kategorinë e Parë (atë që sot ia denatyruan emrin tradicional e historik, duke e quajtur, përveç të tjerave joshqip, "Superligë"). Kjo ka ndodhur 55 vjet më parë, më 1962-'63. Është renditur po i fundit, i 12-ti. Mirëpo, i ka luajtur të gjitha ndeshjet simbas kalendarit në fushën e tij, në Peshkopi, para njerëzve të tij. Dhe ndodhi që mbas 55 vjetëve ia hoqën të drejtën për ta bërë një gjë të tillë.
Ajo ka qenë një skuadër vërtet e çuditshme, duke pasur shpirtin e vet dibran, sidomos te një figurë e madhe e sportit në Shqipëri: i pashlyeshmi Taxhedin Shehu, përveçse futbollist - një sportist universal - krenari e sportit dibran, një xhentëlmen i vërtetë. Pranë të cilit qëndronte edhe një emër i shquar "i rrëmbyer" prej futbollit të Durrësit e Kavajës: Nazmi Maxhuni, po aq i pashlyeshëm. E vërteta është se ai ka qenë një Korab disi edhe i pafat, një skuadër pra edhe me të tjerë, bie fjala, të mirënjohurit Piku e Rexha po të Kavajës. Po midis tyre qenë dhe emra të tjerë autoktonë si A.Shehu, Muça, Rama, Lala, Manjani... Do të mbahen mend barazimet 0-0 në Vlorë e në Peshkopi me Flamurtarin; apo 1-1 në Lushnjë. Mbi të gjithë 1-1 me 17 nëntorin e asokohe e 2-2 me Vllazninë. Vetëm kaq! Mirëpo, ai ishte një Korab i cili luajti në fushën e vet, para spektatorëve të vet, duke i dhënë një nxitje të bukur futbollit të qytetit të tij.
Tash, mbas 55 vjetëve, nuk e di se çfarë nxitje i është dhënë futbollit të Peshkopisë të vitit 2017, teksa një organizim i papranueshëm i Kampionatit të Shqipërisë, nuk e lejoi Korabin e saj të luante në qytetin e vet e para spektatorëve të vet. Sot, Korabi i ka lënë parakohe lamtumirën Kampionatit të Shqipërisë, madje edhe nëse i fiton 6 ndeshjet e fundit e merr 18 pikë! Flet vetë kompozicioni i rreptë i tabelës së renditjes. Me sa duket, Kampionati mbetet "i bukur" edha pa rolin e tij të dëshiruar. "Bukuria" qëndron te ditët e errëta të një Flamurtari të Vlorës, të një Teute të Durrësit, të një Sportklub Tiranë, të cilat kthejnë shikimin kah Korabi dhe teksa e shohin duke u larguar para kohe, për çast pyesin veten: "Mos po ikim edhe ne"?...
E nëse ikja e tyre e mundshme është vërtet një "bukuri" me të cilën duan të krenohen shërbestarët e Federatës Shqiptare të Futbollit - autore kjo e kampionatit me vetëm 10 skuadra, që hap mbas hapi po përjashton prej tij qytetet tradicionale, atëherë Shqipërisë së futbollit do t'i duhet të gjejë një kuptim tjetër të "bukurisë"...
Tiranë, mbrëmje e 23 prillit 2017