Dëmtimet s’janë alibi, kjo Juve nuk ka personalitet

antazmat e Kardifit dhe dy shimet që në mënyrë të pae vitueshme rilindin... Alibia për mungesat e shumta, siguria që jo, asgjë nuk është humbur, dhe po, kohë ka ende shumë në dispozicion... Por edhe zhgënjimi për disa individë, dëmtimet e shumta, frika se duhet të përballesh me një punë psikologjike, më shumë sesa taktike... Ka pak a shumë nga të gjitha në humbjen e rëndë të Juventusit me Barcelonën. Një grusht, të paktën në term rezultati dhe morali, por edhe të një forme dhe një paraqitjeje, e cila, për shumë arsye, të sjell në mendje fotokopjen e finales së Kardifit, ndaj Realit.

Është një pjesë e parë ku bëhen gjëra të sakta, rikuperim topi, vertikalizime të shpejta dhe kundërsulme të rëndësishme. Plani i studiuar nga Alegri duket ai i duhuri për 44 minuta, ndonëse pa atë gërvishtjen decizive që mund të të ofrojë goli. Dhe nga këtu duhet të rinisë punën e tij trajneri i Juventusit. Ai e di mirë se sezoni luhet nga marsi e në vazhdim, ku çdo kompeticion hyn në fazën e tij finale dhe natyrisht që ai nuk do të prezantohet në fushë me Sturaron si mbrojtës të djathtë emergjent dhe Bentankurin titullar dhe ndoshta as me Benatian në qendër të mbrojtjes. Këto nuk janë dënime, as skarcime të këtyre individëve, por janë pika thelbësore mbi të cilët duhet nisur të studiohet e ardhmja. Duhet menduar mbi të gjitha se cili do të jetë projekti taktik i kësaj skuadre. Më pak se gjashtë muaj më parë, bardhezinjtë keqtrajtonin Barcelonën e fenomenit Mesi, në "Juventus Stadium" dhe dilnin pa plagë nga "Kamp Nou". Një arritje kohë e çuar përpara me 4-2-3-1 dhe me katër "diamantet" e sulmit (Higuain, Dibala, Manxukiç e Kuadrado), por edhe me Pjaniçin e Khedirën përpara mbrojtjes. Të martën në mbrëmje, Alegrit i mungonin tetë titullarë apo lojtarë potencialisht të tillë. Natyrisht që të mendosh se ky duel do të ishte luajtur me Khedirën nga minuta e parë, apo qoftë edhe më Markizion, sigurisht me Kielinin dhe Manxukiçin, apo edhe mundësisht me Hëvedesin e Kuadrados (dhe jo me Sturaron e Kaligarën) do të kishte qenë totalisht një histori tjetër. Alegri po eksperimenton zgjidhje në pritje për të pasur "ushtarët" e tij besnikë për të ripropozuar skemën e tij dhe ndërkohë ka gjetur te Matuidi një tjetër "njeri të hekurt": një mesfushor solid, ndërkombëtar, modern dhe me eksperiencë për të tilla ndeshje. Nuk ka gjetur ndoshta atë lojtar që mund të marrë skuadrën për dore, i vetëm, një lojtar të tipit Iniesta, por ndonjëherë edhe duke bërë grup mund të mbulohen këto limite.

Pastaj ekziston aspekti mendor, ai karakterial dhe ndoshta është pikërisht kjo ajo që më shumë i mungon kësaj skuadre. Juventusi u fundos që në goditjen e parë, pa pasur asnjëherë forcën për t'u ringritur, duke u shkrirë nga goditjet e një njeriu të vetëm, Mesi, njësoj siç e pësoi në Kardif, duke u dorëzuar dhe duke ia dorëzuar pa kushte topin kundërshtarit. Dhe kur ke përballë fenomane si Ronaldo dhe Mesi, me pak dëshirë dhe forcë për të luftuar, rezultati nuk ka sesi të jetë ndryshe... Prandaj, trajneri Alegri është i pari që duhet të marrë në dorë situatën. Të nisë të punojë psikologjikisht me veten dhe më pas me skuadrën, të mendojë ndërrimet e duhura dhe të kompaktoje sa më shumë repartet. Fundja, lojtarë si Higuain, Hëvedes, Dibala apo edhe Duglas Kosta i lakmojnë të gjithë. Dhe, nëse ke armët, tani nevojitet vetëm qetësia dhe forca psikologjike, për t'i vënë në zbatim ato në mënyrën e duhur. Por duhet shpejtuar, sepse Europa nuk të pret...