Triumfon Italia, Meaca ylli i turneut
Uruguai nuk mori pjesë në shenjë proteste ndaj europianëve
Më 1934, kriza e madhe që ka pushtuar botën duket se po fashitet. Megjithatë, në SHBA janë ende 13 milionë të papunë. Ndërkohë, në Gjermani, pas vdekjes së Hindenburgut, vjen në fuqi Hitleri.
Dhe në këtë gjendje të nderë, italianët organizojnë botërorin e dytë të futbollit. Idhulli i tyre është Meaca. Po trajneri Vitorio Poca mbështetet edhe te pjekuria e Guaitës, këmbëngulja e Skiavos, fantazia e Orsit, nën regjinë e Ferrarit në mesfushë. Kjo është bërthama e skuadrës së kaltër me ambicie për të fituar këtë botëror. Kundërshtarët janë më se të respektueshëm: Austria, Hungaria, Çekosllovakia, Zvicra, Spanja dhe natyrisht Argjentina e Brazili. Por mungon Uruguai. I fyer nga mungesa e skuadrave të njohura europiane të katër viteve më parë, nuk merr pjesë.
Çekosllovakia & Austria - Të zotët e shtëpisë, pas një starti spektakolar, duke mundur 7-1 amatorët e SHBA-së, hyjnë të mbushur me frymëzim në takimin me Spanjën. Në portën e stuhive të kuqe, siç quhen spanjollët, është portieri i magjishëm Zamora, pas të cilit hipnotizohet edhe një sulmues i pamëshirshëm si Meaca. Mirëpo italianëve u has sharra në gozhdë dhe mezi e mbyllin me një barazim takimin e parë (1 - 1), me gjithë shtesën e lojës. 11 lojtarë nga të dyja skuadrat, për shkak dëmtimesh, nuk marrin pjesë në takimin e dytë. Midis tyre, Zamora i
dëmtuar. Dhe italianët e kanë më të lehtë, ndonëse spanjollët ankohen se gjyqtari zvicerian nuk u ka dhënë një 11-metërsh. Më pas, Federata Zviceriane e Futbollit e pezullon këtë arbitër, po ndërkohë Italia ka kaluar në turin e dytë. Edhe me Austrinë, italianët i kanë punët pisk. Austriakët
kanë eliminuar Hungarinë dhe futen plot optimizëm në fushë. Përfaqësojnë skuadrën e madhe të quajtur Vundertim ( skuadra çudi), të drejtuar nga trajneri i famshëm Ugo Meisli. Po këtë radhë, Italia e Meacës fiton pa lënë pikëpyetje.
Finalja - Vjen më pas takimi final me Çekosllovakinë në Romë. Në finale të botërorit 1934 merr pjesë dhe Musolini. Siç dëshmon më vonë presidenti FIFA-s, Zhyl Rime që në këtë finale ndodhet pranë tij, Duçja, i cili nuk e njeh shumë futbollin, mbetet si i ngrirë gjatë takimit. Po kur Skiavio shënon golin e fitores, fytyra e tij përndritet. Është një takim i këndshëm, i bukur edhe në aspektin teknik e taktik. Italianët kanë epërsi, po golin ama e shënojnë çekët me anë të Pucit. Mbeten 21 minuta lojë. Pasi kalon disa çaste nervozizmi, skuadra italiane galvanizohet e Monti, me Ferrarin i jep shansin Orsit që me një goditje të rreptë afër zonës, të barazojë rezultatin. Përsëri shtesë loje si ndaj spanjollëve. E pastaj goli historik i Anxhelo Skiavos, pas topit të dhënë nga Guaita. Skiavio rrëzohet përtokë, i mbuluar nga puthjet dhe përqafimet e shokëve. Italianët janë Kampionë të Botës pas 120 minutash lojë.