Për të mos pasur më stadiume të mbyllura

5 ndeshje nga 25 të luaj tura në fillimin e këtij kampionati janë zhvilluar pa praninë e tifozëve. Kukësi dhe Kastrioti për shkak të problemeve në stadiumet e tyre janë të detyruar t'i luajnë ndeshjet në impiante të tjera, ku sigurisht ndiejnë mungesën e mbështetësve të tyre...

5

ndeshje nga 25 të luajtura në fillimin e këtij kampionati janë zhvilluar pa praninë e tifozëve. Kukësi dhe Kastrioti për shkak të problemeve në stadiumet e tyre janë të detyruar t’i luajnë ndeshjet në impiante të tjera, ku sigurisht ndiejnë mungesën e mbështetësve të tyre. 3 nga 10 ekipet pjesëmarrëse në këtë edicion po përballen me dënime të dhëna nga Komisionet e Disiplinës dhe Apelit, Skënderbeu me 5 ndeshje, Partizani dhe Kamza me nga 4 ndeshje të stadiumeve të mbyllura. Një bilanc i tillë krijon bindjen se futbolli ynë luhet në efektin e një “gjendjeje të jashtëzakonshme”, por realisht jemi krejtësisht në normalitet dhe mungesa e harmonizimit të shumë institucioneve po bën që të gjitha faturat t’i paguajë futbolli, sepse siç të gjithë e dinë, një ndeshje luhet për tifozët dhe në mungesë të tyre asgjë nuk është më e njëjtë.

Kjo panoramë e këtij fillimkampionati duhet të shkojë fillimisht si një pyetje për të gjithë ndjekësit e rregullt të futbollit, në cilin nga kampionatet e tjera të kontinentit ndodh e njëjta situatë? Askund! Dhe kjo jo vetëm në ligat më të mira, që janë edhe më të monitoruara lehtësisht nga të gjithë, por edhe në ligat e vendeve të tjera. Në secilën prej tyre mund të ketë problematika të çdo lloji, por në çdo vend, asnjëherë nuk mbyllen dyert e stadiumeve me kaq lehtësi. Dhe në këtë pikë është e rëndësishme të nënvizohet fakti se dhuna në stadiume nuk është një ekskluzivitet i shqiptarëve, madje në shumë vende është shfaqur deri në kufijtë e çnjerëzores, por sërish masat nuk kanë qenë kaq ekstreme sa te ne. Shembujt për këtë janë të shumtë, duke filluar nga më e ndjeshmja për të gjithë ne SerbiShqipëri, ku dihet nga të gjithë pezullimi minimal që morën serbët pas akteve të dhunës, që vunë në rrezik jetën e shumë personave.

Por, për këto diferencime do të duhet të saktësojmë se dënimet e ashpra të dhëna për rastet e dhunës në futbollin tonë nuk janë të bazuara mbi vullnetin dhe dëshirën e dikujt, por thjesht dhe vetëm në Kodin e Disiplinës Sportive. Një dokument që mbetet një ekskluzivitet i organit më të lartë vendimmarrës në FSHF, Asamblesë! Praktikisht janë anëtarët e saj, përfaqësuesit e çdo klubi, që symbyllur kanë miratuar çdo nen të Kodit të Disiplinës Sportive dhe rrjedhimisht… edhe dënimet e tyre! Përfshirë edhe ato financiare!

Në këtë pikë, nevojitet një reflektim i fortë nga të gjithë faktorët, për t’i bërë rregulloret më në favor të vlerave dhe misionit të kësaj loje, duke evituar në maksimum dënimet kolektive. Nëse klubet do të detyroheshin që, minimalisht, të vendosnin kamera sigurie në të gjitha ambientet e stadiumeve tona ( një standard që tanimë e ndesh pothuajse kudo, duke filluar nga marketet në skutat e çdo qyteti), atëherë në bashkëpunim edhe me forcat e rendit dhe “security”-t të gjitha problematikat do të adresoheshin në tribuna të caktuara apo edhe thjesht te disa tifozë në mënyrë individuale.

Futbolli luhet për tifozët. Një parim i tillë duhet të udhëheqë çdonjërin në punën dhe vendimmarrjet e tij. Jo rastësisht ndeshjet më të mira të kampionatit tonë janë ato ku prezenca e tifozëve ka qenë në shkallën më të lartë dhe një trend i tillë duhet mbrojtur dhe simuluar në të gjitha mënyrat, duke filluar nga korrigjimet në KDS për të minimizuar në maksimum dënimet kolektive dhe për të mbrojtur tifozët e vërtetë të futbollit.