1 pikë në 2 ndeshje, s’ka vend për panik

Në 2006-’07 Mançini doli nga grupi pas 2 humbjeve të para

Pavarësisht thesarit të vogël të regjistruar në dy ndeshjet e para, në ambientet zikaltër ka vend për qetësi. E thonë klasifikimi dhe kalenderi. Por, edhe precedentët. Njëri në veçanti, ose dy nëse merret në konsideratë edhe edicioni 2009-’10, sezon i kurorëzuar me tripletën zikaltër pavarësisht startit të ngadaltë në grupe, me tri barazime radhazi kundër Barcelonës, Rubin Kazanit dhe Dinamos së Kievit. Si të thuash: nëse mposht Borusian në “San Siro” më 23 tetor, ky Inter pas tri ndeshjesh do kishte një nisje më pozitive se ajo e Zhoze Murinjos. Megjithatë, më shpresëdhënës është sezoni 2006-’07, ai me Roberto Mançinin në pankinë: i vetmi nga 12 paraqitjet e Interit që kur Liga e Kampionëve ka marrë vendin e Kupës së Kampionëve (ose më saktë sezoni 1992-’93) kur u regjistrua starti më i dobët.

KUOTA ZERO - Zero pikë në dy ndeshjet e para, por në fund Interi u kualifikua si i dyti i grupit. Rënia e parë ndodhi në Lisbonë me Sportingun (10), e dyta në shtëpi kundër Bajernit të Mynihut, më pas tri fitore radhazi (dy kundër Spartakut të Moskës dhe më pas në “San Siro” me portugezët) dhe në Bavari barazimi mjaftoi: 11 me gola të Patrik Vierasë që përmbysi avantazhin e Roi Makait. Në atë pikë shorti i vendosi zikaltrit përballë Valencias (për t’u kujtua edhe zënka e madhe në “Mestalla”).

NËSE TË NISËSH MIRË NUK MJAFTON – Pra, një start i mirë është pozitiv, por edhe një nisje e dobët nuk do të thotë patjetër eliminim. Por, mbi të gjitha: as një paraqitje e denjë nuk garanton 1/8-at. Ndodhi kështu në edicionin 2004-’05 (dy fitore kundër Verder Bremenit dhe Anderlehtit)

dhe 2005-’06 (gjashtë pikë mes Artmedias dhe Rejnxhërsit). Nuk ndodhi kështu dy herë të tjera. E para në edicionin 2003-’04, kur Interi asfaltoi në transfertë Arsenalin 3-0 dhe mposhti në shtëpi Dinamon e Kievit, përpara një frenimi të gjatë me dy pikë në katër

ndeshje, me disfatë finale rezultatin 1-5 në “San Siro” kundër londinezëve.

ILUZIONI I SPALETIT – E dyta është një kujtim shumë i freskët, ai i sezonit të kaluar. Dy buzëqeshje të Spaletit kundër Totenhemit dhe PSV Eindhovenit, më pas rënia: dy

pikë në katër ndeshje, me epilog dramatik barazimin 1-1 në Itali kundër holandezëve. Këtë herë të fundit në shtëpi Interi do e luajë kundër Barcelonës, më 10 dhjetor: nëse bën detyrën në sfidën e dyfishtë kundër Borusias së Dortmundit (mes 23 tetorit në “San

Siro” dhe 5 nëntorit në Gjermani) dhe në Pragë (27 nëntor; një sfidë e cila me siguri do karakterizohet nga temperaturat e ulëta), një pikë mund t’i mjaftojë edhe Kontes. Për të harruar inatin dhe zhgënjimin e “Camp Nou”-t.

ME SYTË NGA BARÇA - E vështirë po, por jo e pamundur. Pasi ndjesitë e mira të ngjallura nga formacioni i Kontes kundër atij të Valverdes (për një orë Interi ishte në zotërim total të fushës, jo vetëm në aspektin teknik) lë të hapur shpresën për të arritur kualifikimin. Gjithçka me shpresën edhe Barcelona të mos bëjë shaka dhe t’i rezervojë Dortmundit, në “Camp Nou”, të njëjtin trajtim me zikaltrit. Pjesa tjetër do jetë në dorën e interistëve. Në Spanjë këta të fundit treguan jo vetëm se janë konkurrues në nivel takti, por mbi të gjitha luajtën me autoritet dhe personalitet. Stefano Sensi dhe Nikolo Barela u shfaqën përsëri si vlerë e shtuar dhe Lautaro Martinez, me golin e parë të regjistruar në Champions, tregoi njëkohësisht se është një zëvendësues i vlefshëm i Romelu Lukakut. Nuk do duhet të ulet niveli dhe gjatë 20 ditëve të ardhshme do duhet të vazhdojë procesi i pjekurisë.