“Më bënë Fletë Rrufe, pastaj shënova tre gola dhe u penduan”
"Të fiksuar pas futbollit italian, ja çfarë bënim me
Ishte i gjatë 172 cm, përdorues i të dyja këmbëve, teknikë e lartë, nuhatës goli, lojtar tip "Inzagi ose P. Rosi apo Sorensen", sepse kështu e thërrisnin kur luante. E njihte mirë zonën, i pagabueshëm, shumë pozicional, alternim i shpejtësisë me saktësinë.
Keni qenë pjesë e 17 Nëntorit të Lym Allës...
Nuk isha as 15 vjeç asokohe, isha kalama... Ka qenë një ndeshje Kupe për një përvjetor të Skënderbeut. Më njoftuan dhe me një palë këpucë të mbështjella me letër, aq sa më vinte turp, u paraqita. Mendoni pak, në skuadër ishin Frashëri, Kasmi, Mema, Dhales etj., dhe unë kam zëvendësuar Skënder Hykën. Pastaj, në një takim ndaj Dinamos po në Kupë, përballë Çirakut, Çeços. Lymi thoshte "e dua këtë çunin e Metit", as emrin nuk ma përmendte, por "o muzikant, eja ti që i bie veglës", kështu më thërriste...
Ishit me Shkëndijën kur Zyber Konçi iu mori te Mjeshtëria, apo jo?
Ishte viti 1971, sezoni shkollor ku lind edhe karriera ime shkëndiase. Ishte Zyber Konçi i interesuar që më mori te Mjeshtëria, pa provim dhe teste, pasi shkolla kishte muaj që kishte nisur. Te Shkëndija ishin dy skuadra me të rinj, e para që luante Kat I. të rinj, dhe tjetra në Kat. e dytë të asaj moshe. Fillova vitin e parë, por vitin e Politeknikumit nuk ma njohën. Trajneri Ishka më aktivizoi menjëherë në formacion. Luaja sulmues krahu me numrin 7, ndonëse dëshirën e kisha për 14-n, nga pasioni për Krujfin, por nuk lejohej. Dallohesha edhe si shënues.
Përfunduat te gazeta "Sporti", por edhe një Fletë Rrufe ku ju kritikonin. Pse?
Ishte viti 1973, për rezultate të dobëta në mësim të futbollistëve, në qendër të Tiranës u vendos një Fletë Rrufe dhe në gazetën "Sporti" u botua një shkrim. Për këtë arsye, drejtori Kiço Karaguni me stafin e mësuesve morën një vendim që në Berat, ku Shkëndija me trajner M. Ndinin do të luante takimin vendimtar për titullin kampion, të mos shkojnë nxënësit e dobët, me motivin se më parë duhet të mësojnë, pastaj të jenë futbollistë. Por si përfundim na dërguan dhe ne fituam 4-0. 3 gola i shënova unë... Ndërkohë, ishin ankuar disa prindër dhe në "Sporti" u bë një shkrim i dytë ku na lavdëronim, madje edhe drejtoria e shkollës reagoi "se me këta futbollistë, jemi krenarë". U zhvillua turneu i Kinës dhe ishit shënuesi më i mirë. Çfarë mbresash keni nga ai aktivitet?
Viti 1974. Ka qenë një turne i paharruar me skuadrën përfaqësuese të të rinjve, me trajnerë R. Resmen e Th. Jançen. Një muaj ndeshje miqësore dhe i fituam të gjitha. Kujtoj se në Kinë nuk erdhi Gon Balluku dhe shoqërues kishim Sadik Mërhorin, njeri i mrekullueshëm, i cili një kupë që ia kishin dhuruar, ma dha mua si shënuesi më i mirë i turneut. Aty realizova tetë gola. Një ndeshje nuk luajta. Ishte vapë, po pinim një birrë, Resmja na pa dhe si dënim, nuk më futi.
Pantallona moderne, me copë "blu jeans" të blerë atje... na tregoni pak për atë rast!
Ditët e fundit, kur i kishim mbaruar ndeshjet, ndodheshim në Pekin. Na çuan në një supermarket vetëm për të huaj dhe mbaj mend se disa shitëse njohën Mond Gëzdarin, aktor në filmin "Guximtarët". Krahas filxhanëve, aty blemë copë blu xhins. Unë, Starova, Agolli dhe pantallonat i kam qepur te Lul Tela. Ishte eveniment i madh të kishe një palë pantallona të tilla në Tiranë në atë kohë.
Jeta shkëndijase, si e kujtoni?
Te Shkëndija është një periudhë e artë, me të rinj dhe ekipin e parë. Miq në fushë e jashtë saj. Shumë nostalgji për të gjithë, lojtarë, trajnerë, drejtues, mësues, deri edhe kremin me biskota, mensën, ata pak tifozë. Si një kombëtare e vogël ishim, plot talente. Kujtoj udhëtimet me tren, autobusin Robur të Studentit, kthimet të shtunave pas ndeshjeve dhe me vrap për të kërcyer në mbrëmjet te Pallati i Kulturës. Pastaj daljet në xhiro, njiheshim kudo si lojtarë të Shkëndijës, visheshim bukur e ndryshe nga të tjerët. Të luaje në atë moshë me një skuadër të elitës, ishte privilegj i madh.
Thuhet se i humbitnit ndeshjen, se e kishit mendjen diku tjetër...
Kështu flitej në ato vite... Thoshin se Shkëndija i humbet ndeshjet sidomos kur ato transmetoheshin në TVSH, pasi futbollistët nuk përqendrohen se e kanë mendjen t'i shohin gjimnazistet. Diçka ka të vërtetë, pasi lojtarët, ne pra, u thoshim admirueseve tona të na ndiqnin në televizion se sot e jep ndeshjen televizori. Normale për kohën dhe moshën, apo edhe për famën që na rrethonte. Femrat në ato vite nuk vinin në stadium.
Në fushë, por me veshët te Seria "A", apo jo?
Kemi qenë shumë tifozë të Interit, Juventusit dhe Milanit në ato vite. Kujtoj se gjatë grumbullimeve te Hotel "Donika", hoteli i sportistëve, improvizonim emisionin italian "Tutto il calcio" dhe në një magnetofon të Mond Gëzdarit regjistronin, dikush imitonte Bortolucin, Starova Amerin, Gëzdari Ciotin. Një kasetë që humbi. Por edhe duke luajtur, kur ndeshja e Shkëndijës ishte në të njëjtin orar me Serinë "A", nga shkallët e sektorit përballë, miqtë, ato pak tifozë, na informonin për rezultatet, të cilat i dëgjonin me radio dore. Kam një foto të vitit 1975, ku kam dalë në Dajt me fanellën e Juventusit, atë më numrin 9 të Anastasit. Nga ai grup kujtoj Bakirin, Harxhin, Maliqin, Arrën, Luarasin, trajnerët Ndini, Ishka, që nuk jetojnë.
Dhe mbërrijmë te 17 Nëntori legjendar. Çfarë ndodhi aty?
Gati dhjetë vite, deri më 1979-n, kur mbarova ILKF-në, kujtoj trajnerët Ishka, Jançe, Ndini, Rreli. Pastaj te "17 Nëntori", gjeta disa ish-shkëndijas, Gëzdarin, Hysenin, Kolën, S. Memën. Një klub autoritar dhe me pretendime. Tjetër psikologji, përgjegjësi, tifozët mungonin te Shkëndija, ndërsa këtu nuk të falnin. Trajnerë kam pasur Frashërin dhe Shehun. Kjo ishte faza e dytë e karrierës, shumë e rëndësishme për mua. Ndërkohë Starovën, Luarasin, S. Gegën, Eksarkon, Bajazitin, Sevën, Saren, Likën, Bifshën, Agollin etj., i kisha kundërshtarë, sepse në kampionat luanin me skuadrat e tjera.
Asnjë penallti e humbur, vërtetë keni qenë kaq "mjeshtër"?
Nuk kam gabuar asnjë gjatë gjithë karrierës. Preferoja krahun e djathtë lart të portierit. Isha shumë i sigurt. Si te Shkëndija, ekipet kombëtare, askush nuk e merrte përgjegjësinë para meje. As te 17 Nëntori, kur jepej një 11-metrësh, Kola e Minga më linin mua. Në ndeshjen historike Dinamo-17 Nëntori, 5-4, kur janë dhënë 5 penallti, jam aktivizuar në pjesën e dytë. Në Lezhë, ndaj Besëlidhjes, mars i 1982-shit, Kupa e Shqipërisë, siguruam gjysmëfinalen nga penalltitë, ku unë kam realizuar me goditjen "lugë" si Panienka.
Në këtë edicion, Tirana kishte humbur 8 penallti, apo jo?
Ky fakt të jep të kuptosh sa rëndësi ka që në skuadër të kesh një realizues nga pika e bardhë. Sa pikë, madje vendimtare janë humbur. Të gjuash një penallti është një gjë që e dinë vetëm lojtarët që kanë goditur, se sa vështirësi, emocion, përgjegjësi dhe saktësi duhet. Nuk ka ndryshuar kjo gjë, e tillë ka mbetur.
Më folët për një stemë të humbur. Si është e vërteta?
Ishim në Selanik, luhej Kampionati Ballkanik me Shpresat, më 1976-n. Fanellat ishin prej akriliku e në mes kishin stemën e Republikës, që kushtonte 1500 lekë. Kishe një mijë probleme nga mbrapa në rrafshin politik po të mos e dorëzoje. Ndaj Jugosllavisë, në dyluftim me një kundërshtar, ai ma tërhoqi fanellën, nuk e ndjeva që më kishte rënë stema. Në një çast kur loja u ndërpre, shoh që nuk e kisha. Fillova ta kërkoj, ndërsa trajneri Rreli pa kuptuar asgjë më bërtiste nga stoli, "çfarë po bën, vazhdo luaj?!". Pasi e gjeta, i afrova dhe i tregova. Në atë turne, isha shënuesi më mirë me tre gola.
Në të gjitha fotot dilni ulur, pse?
Për një motiv, apo sekret që po e tregoj pas kaq vitesh. Qëndroja ulur se vendosja dy gishta në tokë dhe si unë bënin të gjithë. Ishte shenja "V", ajo e fitores së ndeshjes.
Dhëndër në Vlorë, shënonit gola, por a ju ofendonin?
Flamurtari ka qenë skuadra që i kam shënuar më shumë gola. Si me Shkëndijën, ashtu edhe me 17 Nëntorin. Kujton se një mbrojtës vlonjat ka qenë më i vështiri në markim për mua. Por, jam edhe dhëndër aty. Gruaja është vlonjate dhe sa herë luaja atje, tifozët ishin të rezervuar me mua, "lëreni këtë se e kemi dhëndër", thoshin.
Ju ka kërkuar edhe Dinamo, pse e keni refuzuar?
Ka ndodhur në vitin 1976. Ishim në Vlorë për fazë përgatitore me Shkëndijën. Sapo ishim kthyer nga turneu i Greqisë me Shpresat ku zumë vendin e tretë. Luajta mirë atje. Më njoftuan, ishin disa drejtues të klubit, me ta edhe Meti, babai. "Çun, do vish te Dinamo", më pyetën. Më garantonin Juridikun. Rreli më donte te Shkëndija, familja te 17 Nëntori. "Pastaj gjykatës, - mendoja, - i mirë me një palë, i keq me tjetrën". Jo, i thashë, kështu dështoi ajo tentativë. Isha vetëm 21 vjeç.
E vërtetë që trajneri Konçi ruante krevatin për ju?
Kur mbarova të mesmen, për stazhin njëvjeçar pritej transferimi te 17 Nëntori, ku trajner ishte ai. Në grumbullimin e skuadrës në Dajt, e ruante një krevat, "se nga dita në ditë do vijë Metani", thoshte. Por Shkëndija nuk më la, pasi ishte bërë një marrëveshje e Lame Konommit në K. Ekzekutiv me Drejtorinë e Shkollës, që pas ILKF-së të shkoja e të luaja me 17 Nëntorin dhe ashtu u bë.
Në zborr dhe jo kombëtare. Pse?
Me kombëtaren jam thirrur nga trajneri Konçi në një grumbullim, në prag të ndeshjes me Finlandën. Isha duke kryer zborrin 6-mujor pasuniversitar dhe nëse largoheshe, duhej ta bëje vitin tjetër. Unë nuk shkova, ndërsa Gëzdari që vajti, e ka kryer më vonë pjesën e mbetur.
Mund të ishit bërë një atlet?
Luaja shumë mirë basketboll dhe kërceja larg së gjati. Met Spahiu, specialisti i atletikës, më shihte dhe nuk e besonte. Një ditë i thotë pedagogëve se kishte zbuluar një talent, që kërcen mbi 6 metra. "Jo nuk ka mundësi", i thanë ata. "Do t'jua sjell, ta shini", u pat thënë ai. E ndërsa po stërviteshim te Fusha e Aviacionit, më thërrasin. Shkova, aty ishin të gjithë, bashkë me ta edhe F. Dibra. Në të parin kërcim, kalova mbi 6 metra. U habitën, morën metrin dhe e matën.
Shumë i ri jeni ndarë me futbollin. Pse ndodhi kjo?
Ishte sezoni 1979-'82, 17 Nëntori kampion. Isha vetëm 28-vjeç dhe ajo ka qenë një lënie e pakuptimtë. Ndodhi për mosmarrëveshje me klubin. Nuk me linin të shkoja te Dinamo. Nuk kishte transferime dhe kalimi nga një skuadër te një tjetër bëhej me emërim. Tri vitet te 17 Nëntori mbetën të paharrueshme.
Keni luajtur shumë mirë edhe shah. Mund të na thoni ndonjë detaj rreth kësaj?
Luaja me trajnerin Enver Shehu në grumbullime, hotele, apo para ndeshjeve. Ndodhte që të luanim edhe në autobus, duke vazhduar aty lojën e lënë përgjysmë. Në dhomë flija me Vladin. Trokiste, "zgjohu profesor, - kështu më thërriste, - këtë javë nuk je në formacion, eja të luajmë shah".
Çfarë bën sot Metani?
Jemi një familje e madhe futbollistësh. Babai portier, unë sulmues, vëllezërit, Blerimi portier, Agroni, Altini lojtarë. Po kështu edhe djemtë e mi, Erdisi, Mikeli. Bashkëshortja, Engjëllushja, ish-gjimnaste me grupin e talenteve mjeshtre të viteve '80. Jemi njohur në vitin 1977, studentë te Mjeshtëria dhe në ILKF e më 1981 u martuam. Kam përfunduar të gjitha kurset si trajner dhe kam drejtuar disa kombëtare të rinjve të Shqipërisë. Pastaj me klube si Dajti, Tërbuni, Burreli, Turbina edhe Besëlidhjen Superligë etj. Ndjek ndeshjet, por pa shkuar në stadium. Violonçeli, muzikën, bashkë me futbollin, tashmë i kam lënë pas dhe sot. Jap mësim dhe bëj një jetë familjare. Kam mendimin se kjo intervistë nuk duhet të jetë vetëm për mua, por njëkohësisht për të kujtuar brezin e atyre viteve, veçanërisht atë shkëndijas.