Saki i shkruan Milanit dhe Piolit: Kthehuni sa më shpejt në origjinë

“Mbrojtja me tre nuk është zgjidhje, takticienët pa lavdi”

Parantezë e nevojshme: sezonin e kaluar Mi lani i mahniti të gjithë duke fituar me meritë titullin pavarësisht se kishte investuar më pak se klubet e tjera. E bëri me elementë të rinj pak të njohur dhe me të tjerë më “të sprovuar” që mundën të jepnin entuziazëm përmes lojës, duke propozuar një futboll argëtues dhe modern, sipas standardeve aktuale ndërkombëtare.

SINDROMA — Më pas ndodhi diçka që nuk ishte e vështirë të parashikohej: sindroma e suksesit bllokoi ekipin. Ata djem nuk ishin mësuar të fitonin. Dhe Pioli gjithashtu filloi të frikësohej dhe, për të korrigjuar e ndalur “hemorragjinë” e pikëve, u mbështet në taktika. Kështu pamë mbrojtjen me tre lojtarë, e cila në realitet është me pesë lojtarë, sepse dy anësorët kthehen gjithmonë për të luajtur si mbrojtës krahu. Në këtë mënyrë, një lojtar, kur nuk janë dy, u jepet kundërshtarëve dhe është e vështirë të propozosh lojë. Taktika, në Itali, ende shpërblehet, por mbani mend se një taktikë gjithmonë humbet përballë një strategu. Pioli ishte bërë strateg, tani do të më vinte keq ta gjeja në radhët e takticienëve. Le t’i bëjmë vetes një pyetje të thjeshtë: Cila skuadër italiane ka fituar më shumë Champions-e? Milani, sepse pothuajse gjithmonë ka luajtur futboll strategjik.

STRATEG - Ekziston edhe një çështje tjetër për t’u trajtuar: trajneri strateg në qendër të projektit vendos gjithmonë lojën. Loja, jo vetëm që nuk dëmtohet kurrë, por është edhe falas. Nga ana tjetër, taktika ka nevojë për kampionë të mëdhenj, të cilët me paraqitjet e tyre duhet të kompensojnë mungesën e organizimit të përgjithshëm, por kampionët e mëdhenj kushtojnë shumë dhe kështu buxhetet e klubeve shkojnë në rënie. Milani ishte në rrugën e duhur sepse po ndiqte synimin për të dominuar në fushë, për të sulmuar kundërshtarin përmes presingut dhe më pas iu rikthyen së shkuarës. E kam fjalën për të kaluarën e futbollit italian. Etërit themelues të këtij sporti kishin menduar për një sport ofensiv dhe ekipor. Këtu kemi humbur këto karakteristika origjinale, duke e shndërruar atë në një sport mbrojtës dhe individual. Por kjo nuk është rruga që duhet ndjekur për të mahnitur publikun. Pioli ishte arkitekti që projektoi krijesën e shkëlqyer të sezonit të

Të hënën tërhoqi çmimin “Pankina e Artë”, një trofe që në Itali i jepet një trajneri nga kolegët. Stefano Pioli ka dashur ta ndajë me skuadrën kënaqësinë dhe meritat e për këtë e ka marrë trofeun në “Milanello”. Ai ua ka kushtuar futbollistëve, të cilëve u ka mbajtur edhe një fjalim, teksa më pas ka gjetur kohë për një intervistë në televizionin e klubit.

Një trofe që thekson edhe një herë madhështinë e punës suaj në titullin e sezonit të kaluar apo jo?

Ishte një sukses i arritur me meritë pas aq shumë sakrificash. Ecuria e fundit ishte e veçantë, një energji e madhe u krijua rreth ekipit. Ishte vazhdimësia që gjetëm e na la të fitonim ‘Scudetton’.

Cila ishte ndeshja më e mirë, sipas jush?

Skuadra e vitit të kaluar luajti shumë ndeshje të shkëlqyera. E vështirë për të zgjedhur njërën prej tyre, edhe sepse fituam titullin me dy pikë diferencë nga Interi, kështu që çdo ndeshje ishte vendimtare, edhe ajo që dukej më banale.

Sa ndikon përvoja në fitoren e një trofeu?

Përvoja të jep më shumë ndërgjegjësim në gjithçka, në atë që dëshiron t’u përcjellësh lojtarëve dhe në marrëdhënien që dëshiron të krijosh me ta. Pastaj ka shumë gjëra që mund të bëhen më mirë. E di që mund të përmirësohem ende shumë dhe përditë studioj në përpjekje për të vënë në dispozicion përmbajtje të re për stafin dhe lojtarët e mi.

I pranoni me vështirësi apo pa

kaluar dhe ishte në gjendje të fitonte përmes inteligjencës dhe ideve, bujarisë dhe guximit. Milani i tij gjithmonë luante me njëmbëdhjetë lojtarë në pozicion aktiv, siç bën aktualisht Napoli. Ndaj, shpresoj që të kthehet në atë rrugë dhe këtë mund ta bëjë vetëm nëse beson

problem kritikat?

Në botën tonë është e lehtë të japësh etiketa dhe gjykime. Gjëja më e mirë për mua ishte të stërvitja në një ekip të madh për disa vite. Po kam sukses dhe vazhdimi i punës këtu është një burim i madh krenarie.

E kujtoni ndonjëherë festën e titullit?

Kur u kthyem nga Sasuolo, piva një puro dhe aty kuptova se çfarë

fort në idetë e veta.

APEL — Stefano, mos harro kurrë se munde të ndërtoje një ekip nga e para, që shumë nga lojtarët e tu u vërshëllyen nga turma, se të tjerët ishin të panjohur dhe kishte mosbesim. Megjithatë, me punë, përkushtim, sakrificë dhe ide,

kishim bërë. Nëse do të kisha akoma dyshime do të m’i kishte fshirë festa një ditë pas titullit nëpër Milano me autobus të hapur.

Vërtetë e ndienit që në fillim të sezonit se do të fitonit titullin? Gjithmonë e kam thënë se kur hyra në “Milanello” më ditën e parë të grumbullimit të sezonit të kaluar ndjeva një emocion të veçantë. Kështu që shpresoja për të arritur diçka

bëre një kryevepër. Tani mos e shtrembëro krijesën tënde, mos lejo që të joshesh nga taktika të lehta sepse në planin afatgjatë ato nuk shpërblehen kurrë. Dija nuk të mungon dhe te Milani ke pasur mundësinë ta shtosh, sepse është një mjedis që e transmeton, tani mbetet

të madhe.

Cili është objektivi për këtë pjesë të mbetur të sezonit aktual?

Humbëm finalen e Superkupës dhe u eliminuam nga Kupa e Italisë. Jemi në 1/8-at e Champions-it dhe synojmë të shkojmë sa më larg. Gjithashtu mendojmë për kampionatin sepse duam ta mbyllim mes katër të parave me çdo kusht.

vetëm ta zbatosh në praktikë: Në këtë mënyrë ka risi dhe guxim. Lënia e lojës në dorë të kundërshtarëve, veçanërisht nëse ata kanë cilësi të jashtëzakonshme individuale, është një lloj vetëvrasjeje. Ndoshta në Itali mund t’ia dalësh, por ndërkombëtarisht është e vështirë.