Stargeflüster
Alsdann,
de Gschicht war a so“, berichtete Herr R. dem Bezirksrichter. „ I war auf Erholung im Burgenland, bei an Bauern, am erstn Tag in der Fruah weckt mi a riesiges Gekreische. Es hat se anghurcht, wia wann a paar Frauen unter mein Fenster streitertn. I bin ausn Bett gsprunga, hab i gsehn, dass des Vögl san, de was an Lärm gmacht habn.
, Machn da jedn Tag de Spatzn so an Wirbl?‘, hab i mein Bauern gfragt.
Mant er: , Des san kane Spatzn, was vur Ihnern Fenster sitzn. Des is a Starbesetzung. De Starln san da! Aber ka Angst, i vertreib Ihnas.‘
Das hat mi gfreut. Nächstn Tag tram i um zirka drei in der Fruah, dass mi der Bauer mit mein Bett nach Wean eine in a U-Bahn- Baustell gführt hat und dass rund um mein Bett lauter Presslufthammer arbeitn. I hab direkt gspürt, wia des Bett zittert. I bin aufgwacht und hab bemerkt, i bin no im Burgenland, und es war ka anzicher Star vor mein Fenster. Nur unter mein Fenster hat der Bauer sein Traktor, a Kreissäge und a ausgramts Moped von sein Buam renna ghabt. , Is heut besser?‘, hat er zu mir auffegschrian. , Warum san S scho auf? Heut hörn S doch ka anzichs Starl!‘
Beim Frühstück hab i eahm gfragt, obs ka andere Methode gibt, de Vogerln zu verjaugn. , Da is scho vül ausprobiert wurdn‘, hat der Bauer gsagt. , Im Nachbardurf haben s in Schülf draußn an Lautsprecher montiert, der tuat in ganzn Tag a Weiberl nachmachn, a jungs Starweiberl, ein Starlet, wia ma sagt. Des lockt de Mandln an. Aber es is halt so, a Zeit lang tretn de Mandln den Lautsprecher, dann gebn s es auf und kumman wieder zruck zu eahnere Weiberln. Weil ein Lautsprecher kann niemals ein echtes weibliches Lebewesen ersetzn, des können S ma glaubn, probiern S es amal mit an Lautsprecher. Dann gibts no a Möglichkeit, und zwar muass ma de Starln mitn kaltn Wasser anschüttn. Dann werdn s hasrich. Und wann a Starl hasrich is, hört man fast nix. Se könnan aa, wenn S wolln, de ganzn Weingärtn pachtn. Dann machn mir kan Lärm, und de Starln machn aa kan Lärm, de fressn dann in aller Ruhe Ihnere Weimberln auf . . .‘
, Bitte‘, hab i gsagt. , Se habn ka Wasserleitung, i trag net häferlweis des Wasser zu mir ins Zimmer, damit i a Vogerl anschüttn kann, i kann ma auch den Ankauf oder die Pacht des Burgenlandes nicht leisten. Ich reise ab!‘ Drauf hat der Bauer fast gwant, er hat gsagt, er wird se was einfalln lassn, damit i ruhig schlafn kann. Nächstn Tag in der Fruah hat se sei Angestellter in mei Zimmer gschlichn, und wia der Lärm angfangt hat, hat er ma an Polster übers Gsicht gelegt. I hab zwar das Starengekreische nur noch als Stargeflüster wahrgenommen, war aber fast derstickt. I hab glaubt, mei letztes Stünderl hat gschlagn. Todesängste hab i ausgstandn.“
Der Angestellte („ Des mitn Polster kann doch net so arg gwest sei.“) entschuldigte sich bei dem Urlauber.