ЗНАК РАДАВОДНАЙ ПАМЯЦі ............................... 70

Mалая радзіма ў творчасці Генадзя Пашкова

Mалая радзіма ў творчасці Генадзя Пашкова

Малая радзіма для вядомага паэта Генадзя Пашкова – гэта і вечна юная Прыпяць, якая коціць салаўіную песню, і чысты блакіт, і рэчка Княгінька ля Заслаўя, якая ўся ў каменьчыках пырскае зорнай вадой, апавядаючы з-пад сівых туманоў думу вешчых курганоў, і мілагучная мова беларусаў, багатая на дабрыню.

Генадзь Пашкоў – з пакалення «сямідзясятнікаў». На ягоным творчым рахунку каля двух дзясяткаў зборнікаў вершаў, публіцыстыкі і кніг для дзяцей. Аўтар паэтычных зборнікаў «Кляновік» (1975), «Дыстанцыя небяспекі» (1979), «Красный жаворонок» (Масква, 1977), «Гравюры дарог» (1981), «Зямлю слухаю» (1983), «Маналог на кастрышчы» (1986), «Крокі» (1988), «Люблю, спадзяюся, жыву» (1990), «Журавінавы востраў» (1998), «Тваім святлом благаславёны» (2006), «Маё лета» (2011); кніг мастацкіх нарысаў «Будзень як свята» (1977), «Палескія вандроўнікі» (1998); дзіцячых кніг «Дзяўчынка з блакітным мячыкам» (1986), «Пціч» (1992), «Зорнае поле» (1999) і інш.

Паэзія-берагіня адорвала яго цудатворным уменнем слухаць зямлю, з глыбінных нетраў якой нашэптвалася невытлумачальная любоў да гаючай празрыстай кроплі кляновіку, да гравюр дарог, медунічных вятроў, журавінавага вострава…

Зямное прыцяжэнне – бадай, адна з вызначальных катэгорый паэтавага мыслення, паэтавай споведзі. Думаецца, і сёння, калі ў творцы за плячыма ўжо 70, яму мроіцца той сіні палон пад жаўруковым званочкам, калі, зусім малечай, згубіўся ў сінім разліве заквітнелага лёну. Можа, быў у льняной сіняй кветцы-зорцы зямны, нейкі культавы магнетызм? Бо лён ды кужаль – існасць душы-апраткі беларусагаспадара, беларуса-вандроўніка. і ці не адтуль, з першага падарожжа – з калыхання блакітнага мора льняных кветак – і пачалося для паэта звабнае спасціжэнне зямнога паўшэпту, які чуецца яму ля Чашнікаў, дзе нарадзіўся, чуецца ля Смаргоні, дзе вырас, чуецца і на Палессі, дзе не адну сотню кіламетраў прайшоў на вёслах па Гарыні і Прыпяці.

і як трэба было па-сапраўднаму адчуваць жывое-роднае, каб так упэўнена, нават напорыста, праграмна сцвердзіць сваю жыццёвую заручонасць з «зямлёй маёй, зялёнаю расінкай»... Таму Пашкоўпаэт ужо колькі гадоў таму спавядальна, урачыста-святочна прызнаўся ў непарушнай знітаванасці з зямлёй-маці: «Зямля мая / зялёная расінка, / і чую я, / акрылены вясной, – / пчалой гудзе / світальная галінка / і пахне дзень / праталінай вясной» («Зямля мая…»).

Схільнасць да лірычна-маляўнічага жывапісу, ахутаная асаблівай сыноўняй, грамадзянска-гаспадарскай заклапочанасцю лёсам зямлі – «зялёнай расінкі» – апазнавальны знак мастацкага почырку Генадзя Пашкова. Вялікая варажба словам напаўняецца шчырасцю і адкрытасцю душэўнага выяўлення, калі паэт вяртаецца да пачатку пачаткаў: да палескага гаркавага багуновага дурману, да салаўінай вёскі Войстам, адкуль паціху пазычае зёлкавыя словы. Вандроўная ду-