ПРА ГЕНЫ, КАРАНІ і ДЗЕЯСЛОВЫ
Агульны педагагічны стаж дынастыі настаўнікаў Саковічаў – Касценічаў – Прахарэвічаў складае 1000 гадоў
Агульны педагагічны стаж дынастыі настаўнікаў Саковічаў – Касценічаў – Прахарэвічаў складае 1000 гадоў
Усе мы хочам, каб нашы дзеці, унукі, праўнукі знайшлі сваё месца ў грамадстве – былі адукаванымі, сумленнымі, стварылі моцныя сем’і ды не забываліся пра бацькоў і дзядоў, пра месца, дзе нарадзіліся, вучыліся, раслі… Такі вынік, вядома, у большай ступені залежыць ад нас саміх. Але не менш важнае значэнне для станаўлення любога хлопчыка і дзяўчынкі мае атмасфера, створаная вакол яго ў перыяд першых крокаў да пазнання свету. І тут ужо справа за настаўнікам, яе «канструктарам». Пра ўнікальнага чалавека з гэтай кагорты наш расказ… Дайсці да прафесіі
Паважаны чалавек. Так звычайна ў вёсцы кажуць пра таго, хто на працягу свайго жыцця заслужыў пашану за сваю працу, узорныя паводзіны, добразычлівыя адносіны да людзей. У вёсцы Вяляцічы Барысаўскага раёна такой паважанай асобай, безумоўна, з’яўляецца Дзмітрый Аляксандравіч Касценіч. Ён – Настаўнік з вялікай літары, педагог па прызванні. і хоць ажно 38 гадоў быў дырэктарам мясцовай дзесяцігодкі, загружанасць адміністрацыйнымі справамі ніколі не перашкаджала яму шчыра і самааддана выконваць настаўніцкія абавязкі. Гэта і прынесла Дзмітрыю Аляксандравічу павагу вучняў і бацькоў.
Калі пытаешся ў Касценіча, што прывяло яго да прафесіі настаўніка, упэўнена адказвае:
– Кнігі! – а затым дадае: – і гены. Сапраўды, паслухаўшы расказ Дзмітрыя Аляксандравіча, прыходзіш да высновы, што менавіта гэтыя два фактары паклалі пачатак напісанню цікавай кнігі яго лёсу.
Час нараджэння Дзімы Касценіча, 1944 год, быў пазначаны адначасова радаснымі і сумнымі падзеямі. Радаснымі, таму што з родных мясцін прагналі немцаў, сумнымі – у баях з імі загінуў бацька і на маці цяжкім грузам лягла доля ўдавы.
Як і ўсе дзеці таго пасляваеннага пакалення, Дзмітрый уволю паспытаў нішчымніцы. Але разам з клопатамі пра хлеб надзённы хапала ў яго часу і на тое, каб пачытаць кнігу. Ды кнігу не простую, а самую што ні ёсць унікальную! Пра яе расказ наперадзе. Спачатку трэба патлумачыць, што маці Дзмітрыя, Настасся Захараўна, была з роду Саковічаў. Яе дзед Рыгор Раманавіч Саковіч працаваў вясковым настаўнікам на Магілёўшчыне яшчэ ў 1860-я гады. Ён быў чалавекам вельмі адукаваным, меў аўтарытэт сярод вяскоўцаў, у хаце Саковічаў збіраліся цэлыя сем’і, каб паслухаць пра тое, што адбываецца ў свеце. З яго вялікай бібліятэкі маці Дзмітрыя Касценіча і засталося ў спадчыну тое «Евангалле» на стараславянскай мове, якое стала для хлопца першай кнігай у жыцці. Затым былі іншыя кнігі, якія заварожвалі вясковага хлопца прыгодамі, таямніцамі і новымі ведамі.
З успамінаў маці ведаў Дзмітрый і пра свайго дзеда – Несцера Рыгоравіча Саковіча, які настаўнічаў у вёсцы Новыя Пранічкі Магілёўскай губерні.