У вянок памяці Віктара Дзмітрыевіча Вятошкіна, поўнага кавалера ордэна Славы, ганаровага грамадзяніна Гомеля і вобласці
Страціла гэткага сына Мільча — пры горадзе вёска, Шчыра за ўсіх галасіла, — Быў ён адвеку сын боскі. Йшоў да Берліна
з-пад Бранска, Біў мінамётчык фашыстаў, Мужнасцю, сілай сялянскай, Усмешкай сваёю іскрыстай. Дні пераможнага Мая Свецяцца зоркамі Славы. Зараз унук іх трымае, Будзе ў жыцці ён не слабы. ...Лёг пад мільчанскія сосны Наш незабыўны Вятошкін. Гэтакі боль невыносны! Хай бы пажыў шчэ,
хоць трошкі...
Тамара КРУЧЭНКА Сорвался вдох
в груди у ветерана — Войны солдата, деда и отца. В ком много лет
горела солью рана, По ком сверяли
мы свои сердца. В огне боев, от Гомеля —
к рейхстагу, Пуль, не боясь,
врага превозмогал. Стал кавалером Славы
за отвагу, Ведь с юных лет
путь легкий не искал. Господь, как мог,
хранил его улыбку. Его любовь
и добродушный взгляд. Он не ловил
в пруде златую рыбку, И лишь плодам трудов
своих был рад. А скромность,
проявляя в каждом слове, Учил примером Родину любить Великим долгом,
мужеством сыновним… В душе потомков
память будет жить!
27 июня 2015 года
Валерий ВЕТОШКИН