З надзейных сяброў
Памятнай падзеяй для пісьменнікаў Гомельшчыны стаў удзел у чарговым з’ездзе творчага саюза. Яркім момантам было выступленне нашага земляка паэта Міколы Мятліцкага. Ён падзяліўся развагамі пра прызначэнне пісьменніцкай працы, пра тое, з якімі патрабаваннямі да сябе творца павінен засяваць на белым аркушы паперы словы, каб яны адгукнуліся ў сэрцах чытачоў дабрынёй, міласэрнасцю, усім лепшым у чалавеку. Мятліцкі нагадаў словы Аляксандра Салжаніцына пра тое, што самавыяўленне не ёсць літаратура, і пра гэта трэба добра памятаць і сталым, і юным.
Многім памятны прыезд паэта ў Гомель у жніўні 2011 года разам з Надзвычайным і Паўнамоцным паслом Казахстана. Мікола Мятліцкі тады прадстаўляў у бібліятэцы імя Герцэна зборнік выбраных вершаў класіка казахскай літаратуры, асветніка, гуманіста Абая Кунанбаева “Стэпавы прастор” ва ўласных перакладах. Паэт прызнаўся, што “аксакал” азначае “белабароды”, і каму як не яму рабіць гэту справу. Памятаецца і нацыянальны казахскі шапан і галаўны ўбор зялёнага колеру, які ўручылі нашаму паэту.
Дык вось на з’ездзе гэтая гісторыя мела працяг і зноў засведчыла: у Казахстане памятаюць і цэняць нашага паэта-земляка не толькі як перакладчыка Абая. Любоў Шашкова, загадчыца аддзела паэзіі і культуры літаратурна-мастацкага часопіса “Простор”, які выходзіць у Алмааты, зноў апранула на Мікалая Міхайлавіча шапан, цяпер ужо бардовага колеру, пад апладысменты дэлегатаў з’езда. Многія потым прагнулі сфатаграфавацца разам з паэтам. Падумалася: Мятліцкі сёння і з’яўляецца адным са старэйшын айчыннай паэзіі, нашым аксакалам. Так трымаць, Мікола!