Барычаўская спадчына

У вёсцы Барычаў Петрыкаўскага раёна ўсяго некалькі жыхароў. Былая настаўніца Еўдакія Курыленка, вясковы стараста, пазнаёміла мяне з гісторыяй селішча, якой маглі б пазайздросціць нават многія большыя па памеру вёскі, прычым не толькі на мазырскім Палессі.

Стрыечны брат мужа Еўдакіі Клімаўны — Арсень Рэвут — зацікавіўся сваім радаводам і знайшоў даведку ў адным з мінскіх архіваў. У ёй паведамляецца: “Землі, на якіх размешчана вёска Барычаў, знаходзіліся ў валоданні графаў Хадкевічаў (так званы Петрыкаўскі ключ, або Петрыкаўскае графства), уваходзілі ў маёнтак Бабунічы. Гэта было населенае ўрочышча Барычаў.

У Чарнобылі 1 лютага 1825 года адбыўся эксдывізарскі суд над валоданнямі Аляксандра Хадкевіча. За даўгі разам з іншымі ў маёнтку атрымалі ўзмяшчэнне Мошке Абрамавіч Шраба і Ерыхман. Ім выдзелены тры двары і зямельны ўчастак.

Па купчай гэтыя ўчасткі і прыгонныя сяляне набыты панам Марцінам Багдановічам, а затым перайшлі па спадчыне да яго сына, што пражываў у Мазыры, — Аляксандра Мартынавіча Багдановіча. У 1848 годзе яны па спадчыне перададзены ў валоданне дочак Марціна Багдановіча — Эміліі, Зузаны і Антаніны.

У 1857 — 1858 гадах частку гэтых земляў набылі беззямельныя і малазямельныя дваране Мазырскага і Слуцкага паветаў па купчай, учыненай у 1861 годзе ў Мазырскім павятовым судзе. Яны пасяліліся на гэтай зямлі і ўтварылі вёску па ранейшай назве ўрочышча — Барычаў. У 1863 годзе ў гэтай вёсцы было 10 аднадворцаў. У далейшым у дакументах таго часу яна называлася хутарам або засценкам...”

Па словах Еўдакіі Курыленка, некалі з дзесяці настаўнікаў Бабуніцкай сямігодкі сямёра жылі ў Барычаве. Усяго ж розныя педустановы скончылі звыш трох дзясяткаў аднавяскоўцаў. Гэтая вёска была сапраўднай кузняй настаўніцкіх кадраў у раёне.