Жыццё доўгае, вяселле дабрадатнае
Фёдар Уладзіміравіч і Хрысціна Юр’еўна Мазейкі 70 гадоў разам
Дабрадатнае вяселле муж і жонка адзначылі 19 жніўня. Жыццё злучыла гэтых двух простых сялян-аднавяскоўцаў пасля вайны, хаця ведалі адзін аднаго амаль з маленства. У час вайны былі малалетнімі вязнямі ў Германіі. А пасля праклятай хлопца і дзяўчыну лёс звёў зноў у родных Мушычах на Акцябршчыне. Тады яны і вырашылі аб’яднаць свае сэрцы.
Маладая, нават юная пара (абодвум было не болей васемнаццаці) ўзяла шлюб. Проста і сціпла прайшла тады рэгістрацыя сямейнага саюзу. Затое праз шмат гадоў, падчас святкавання залатога вяселля, а зараз ужо і благадатнага, дзеці, унукі і праўнукі дапамаглі бацькам адчуць сябе сапраўднымі нявестай і жаніхом.
За сем дзесяцігоддзяў ёсць пра што ўспомніць мужу і жонцы. Хрысціна Юр’еўна шмат гадоў адпрацавала на мясцовай ферме. Фёдар Уладзіміравіч таксама ад душы шчыраваў у тагачасным калгасе імя Фрунзэ. За высокія дасягненні ў сельскай гаспадарцы абодва неаднаразова выходзілі пераможцамі сацыялістычнага спаборніцтва. Уласным прыкладам муж і жонка заўсёды даказвалі, што сапраўдныя гаспадары павінны заставацца імі на працягу ўсяго жыцця. Невыпадкова іх сядзіба прызнана домам узорнага парадку і чысціні. Вельмі цэняць парадак ва ўсім, падтрымліваюць яго, а бацькоўскую навуку з ахвотай перадаюць дзецям, унукам ды праўнукам.
Хаця старыя ў салідным узросце, іх падвор’е без перабольшвання прываблівае кожнага. Сапраўдны арт-аб’ект з сялянскім каларытам на ўскрайку вёскі затрымае позірк любога. Ужо даўно, гадоў з пятнаццаць, адбываецца там нешта неверагоднае. Па ўсім перыметры ўстаноўлены сучасны плот, які аздоблены рознымі геаметрычнымі фігуркамі. Размаляваная, з навесам лаўка на вуліцы пераўтварылася ў камфортнае месца адпачынку. Недалёка бяжыць блакітны раўчук з каменьчыкаў. Тут жа драўляны масток з жабкамі, рознымі іншымі казачнымі істотамі і эксклюзіўнымі раслінамі. Кожны элемент не проста так, а зроблены сваімі рукамі і нясе нейкі сэнс.
У двары таксама прыгажосць: разьбяная альтанка з падсветкай, вялікія арэлі з цікавым афармленнем. Абсталявана месца і для праўнукаў, якіх у сям’і Мазейкі ўжо шаснаццаць. Тут для малых на сучасны манер і горка, і пясочніца пад парасонам, каб не паліла сонца. А сцены хаты, як мае быць у прыстойнай сям’і, дадаткова ахоўваюць буслы, як сімвал вернасці і моцнага кахання. Ці не казка? Можа, нават, і так. Але селішча Фёдара Уладзіміравіча Мазейкі, сталага чалавека, які размяняў дзявяты дзясятак, нічым не саступае добраўпарадкаваным падворкам шмат маладзейшых за яго гаспадароў. Таму лічыцца адным з лепшых у Валосавіцкім сельсавеце.
— Раней, калі быў дужэйшы, сам да ўсяго меў намер, добраўпарадкаваннем селішча з ахвотай займаўся, — уступіў у размову Фёдар Уладзіміравіч. — А зараз, калі здароўе падводзіць, ды і ўзрост не дазваляе, дапамагаюць зяць Віктар са сваёй жонкай — маёй малодшай дачкой Святланай, якія жывуць у Гомелі. Гэта яны зараз у асноўным прыкладаюць свае працавітыя рукі да гэтага цудоўнага хараства. Ёсць каму справу працягнуць, на каго пакласціся. Таму поўнасцю падтрымліваю зяця і жыву яго задумкамі. А ён у свабодную хвілінку ці ў адпачынак сюды, да нас — у Мушычы, каб даць волю сваёй фантазіі ды карыснай справай заняцца.
У такім тандэме і нараджаюцца новыя архітэктурныя формы на падворку Фёдара Мазейкі. Ён, зяць і дачка — і муляры, і разьбяры па дрэве, і скульптары, і мастакі. Мабыць, веды закладзены на генетычным узроўні, таму аднавяскоўцы лічаць іх мясцовымі самародкамі, бо ўсё тут утвараецца па аўтарскай задумцы і мае права на жыццё.