Родныя арнаменты
Адметныя сурвэткi, ручнiкi, лялькi ў нацыянальных уборах у апошнiя гады сталi своеасаблiвай вiзiтнай карткай сярэдняй школы № 8 горада Гомеля.
Прыгожыя вырабы ствараюць дзяўчынкi пад кiраўнiцтвам настаўнiцы Любовi Шыцiкавай. На працягу многiх гадоў вывучае сiмвалы беларускiх арнаментаў, яна распрацавала некалькi творчых праектаў, што паспяхова рэалiзуюцца яе вучанiцамi. Дзяўчынкам вельмi падабаецца вышыўка ў старадаўняй беларускай тэхнiцы “набор”, якая нагадвае закладное ткацтва.
Напэўна таму многiя з тых, хто знаёмiўся з вырабамi вучняў, лiчылi, што работы выкананы на нейкiх спецыяльных машынках цi станках. А гэтыя “станкi” — прыгожыя юныя майстрыхi, яны валодаюць iголкай i лёгка чытаюць схему вышыўкi. Радок за радком — i нараджаецца арнамент, у якiм спалучаюцца сiмвалы язычнiцтва i хрысцiянства: своеасаблiвае пасланне ад продкаў. Дарэчы, у кожным беларускiм арнаменце закладзены добразычлiвы i мiралюбiвы сэнс.
— Сапраўднае маё знаёмства з народным касцюмам, тканымi ручнiкамi i коўдрамi адбылося пасля заканчэння ўнiверсiтэта, у вёсках Глiнiшчы i Дворышча Хойнiцкага раёна, дзе пачынала настаўнiчаць. У пачатку сямiдзясятых гадоў мiнулага стагоддзя ў некаторых сялянскiх хатах яшчэ былі кросны, на якiх жанчыны ткалi прыгожыя палотны для ручнiкоў, посцiлак цi звычайных дарожак на падлогу, — падзялілася майстрыха.
Наведваючы сем’i сваiх вучняў, Любоў Шыцікава таксама спрабавала ткаць i зразумела, што гэта вельмi складаны працэс, асаблiва ўзорнае ткацтва. Але больш за ўсё яе захапiла вышыўка: некаторыя хаты палешукоў у той час нагадвалі фiлiялы музеяў народнай творчасцi. Вышыўкi на покуце, на пiрамiдах падушак, на вокнах i праёмах дзвярэй, падзорах i даматканых посцiлках... Здзiўлялі яркасць i самабытнасць, бо ў кожнай рабоце адкрываўся прастор да творчай фантазii майстрых. Ідэя спалучэння на адным вырабе некалькiх сiмвалаў нараджала новы адмысловы ўзор, якiм жанчыны ганарылiся, лiчылi яго сваiм унёскам у народную творчасць. Падчас казалi адна другой: “Пайду здыму Тэклiн або Ганнiн узор”, — i цярплiва падлiчвалi радкi, рабiлi пазнакі ў сшытку.
Чаму вышыванне гладдзю цi крыжыкам паступова замянiла вышыўка ў тэхнiцы “набор”? Любоў Леанідаўна расказала, што пазнаёмiлася з “наборам” яшчэ ў дзяцiнстве, гледзячы, як рукатворная вясёлка ажывае на матулiнай вышыўцы. Сёння яна шмат расказвае сваiм вучням пра сiмвалы i знакі беларускай вышыўкi, ткацтва. Дзяўчынкi ведаюць, якiя часткi народнага адзення ўпрыгожвалiся вышыўкай, чаму нiжняя частка фартуха вышывалася вельмi багата, якiя ўзоры неабходны на вясельных ручнiках.
На адкрытых уроках, уроках-выстаўках Любоў Леанідаўна дэманструе дзяўчынкам старадаўнія сарочкi, андаракi, фартухi, яны захавалicя ў сем’ях яе калег i былых вучняў. Пры гэтым распавядае пра мары продкаў беларусаў. Што радавала iх, чаго баялiся, што хацелi расказаць нашчадкам. Больш за ўсё дзяўчынкі, якія займаюцца ў Любові Леанідаўны, любяць вышываць ручнікі. Бо гэта повязь часоў. Ручнiкi з сівой даўніны ахвяравалi царкве, iмi ўпрыгожвалi абразы на покуцi. Па iх варажылi, на іх падносiлi гасцям хлебсоль, імі накрывалі немаўля.
Школьніцы захаваюць на доўгiя гады любоў да вышывання, таму што сваiмi ручнымi вырабамi заўсёды змогуць парадаваць родных i сяброў.
Зараз дораць цудоўны настрой не толькi гасцям школы, але і бабулям, бацькам Насця Бiрыла, Палiна Случанкова, Карына Пашкевiч.
У Год малой радзiмы работы дзяўчынак i iх настаўнiцы парадавалі класных кiраўнiкоў, ветэранаў Вялікай Айчыннай вайны і педагагiчнай працы, гасцей школьных святаў, пераможцаў алiмпiяд i конкурсаў, прадстаўнікоў прадпрыемстваў i ўстаноў, якiя дапамагаюць школе.
Асабiстыя вырабы Любовi Леанiдаўны захоўваюцца ў шматлiкiх выпускнiкоў, сяброў i калег. Выставы яе работ не раз ладзiлiся i ў роднай школе, i ў бiблiятэцы iмя Я. Коласа. Ручнікі Шыцікавай можна сустрэць далёка ад Гомеля, дзе для iх уладальнiкаў яны бы глыток крынічнай вады, прывiтанне з малой радзiмы.
Настаўніца ўносiць значны ўклад у падрыхтоўку i правядзенне мерапрыемстваў з ветэранамi педагагiчнай працы Чыгуначнага раёна Гомеля. Адзначана дыпломамi i граматамi раённага, гарадскога i абласнога камiтэтаў прафсаюза, занесена на абласную электронную Дошку гонару ветэранаў педагагiчнай працы.
18 чэрвеня Любоў Леанідаўна адзначыць 70-гадовы юбілей. Прыкметна, што ветэран педагагічнай працы выпiсвае больш як паўстагоддзя “Гомельскую праўду”. Неаднаразова дасылала ў любімае выданне артыкулы на самыя розныя тэмы.
Шчыра віншуем юбілярку і зычым здароўя, творчых поспехаў, удачы ва ўсіх справах!