Шчодрага ўраджаю ўсім!
Лета на зыходзе, мінуў час адпачынку, а ў сэрцы жыве цёплая згадка пра наведванне малой радзімы.
Заўжды ў час водпуску імкнуся пагасцяваць там, дзе была бацькоўская хата, дзе радуе сэрца сакавітая мова мінскамаладзечанскіх гаворак, што сталі асновай літаратурнай мовы.
Шмат яркіх прыкмет абнаўлення і развіцця ў Год малой радзімы заўважыла ў сваім райцэнтры на Міншчыне, які рыхтуецца страчаць абласныя дажынкі. Імпэтна вядуцца тут аддзелачныя работы ў новай гасцініцы непадалёк ад пляжа возера Мястра. Для жыхароў вуліцы Міру падводзіцца вадаправод. Аднаўляюць і тратуары, альтанкі, масточкі, летнюю канцэртную пляцоўку на ўзбярэжжы. З’явілася шмат розных драўляных скульптурак мясцовых майстроў разьбы па дрэве.
У верасні практычна адначасова з завяршэннем жніва святкуем і Дзень беларускага пісьменства. І гэта свята тых, хто сее словы-зярняты на лісты паперы, спадзеючыся таксама ўбачыць свой ураджай запатрабаваным народам. Пра гэта думалася каля скульптуры Максіма Танка ў цэнтры майго Мядзела. Згадаліся цудоўныя вершы і землякоў Мар’яна Дуксы, Міколы Шабовіча, якія здавён таленавіта ўслаўляюць нарачанскі куток беларускай зямлі, чые творы даўно знайшлі свайго чытача.
У сёлетнім ліпені ўразіла, што на мястранскім пляжы толькі адзінкі адпачываючых, а ў цэнтры гарпасёлка можна было стрэць рэдкіх прахожых. Землякі вельмі актыўна ўключыліся ў нарыхтоўку чарніц, лісічак, прычым не толькі для сябе, а і для дзяржавы. Такія заробкі ў лесе — добры дадатак да сямейнага бюджэту. З размоў з мясцовымі жанчынамі высветліла, што пенсіянерка Вераніка, якая ведае ўсе сцежкі-дарожкі, за адну лясную паездку зарабляла па 55 рублёў! Дзякаваць лёсу, бары нашы не забруджаныя ніякай трасцай.
Толькі вось рыбацкую славу, як мне падалося, губляе мой чароўны край. Не купіш у мядзельскім універсаме свежай рыбкі азёрнай. А была ж яна колісь, была. І мясцовыя рыбакі завітвалі прама ў двор, прапаноўвалі падзяліцца ўловам за невялікія грошы. Няўжо меней рыбы ў нашым азёрным краі? Тут жа і вангор водзіцца, не кажучы пра плотку, акуня, сома... Трэба вяртаць малой радзіме гэтую яе адметнасць, тым больш, калі мы святкуем свята возера Мястра, і гэта ўжо стала традыцыяй.
Прыемна, што не страчваюць повязі з малой радзімай тыя, хто жыве далёка ад яе. Як, напрыклад, тэатральны мастак Міхаіл Роўда. Прыязджае з сям’ёй на малую радзіму з расійскай Цверы і на мядзельскай вуліцы Міру шчыруе з касой, даглядае бацькоўскае гняздо. Пасля сыходу бацькоў Міхаіл Мацвеевіч, сам ужо пенсіянер, клапоціцца, каб дом быў дагледжаны, каб тут віравала жыццё. Сюжэты для сваіх пейзажаў мастак чэрпае ў родных ваколіцах. Яны натхняюць на прыгажосць, і яна жыве ў душы чалавека.
Верасень ступае на нашу зямлю, і так хочацца, каб восень была шчодрай на здабыткі ва ўсіх, хто рупіцца захаваць ураджай, стварыць яркі літаратурны твор ці мастацкае палатно, напісаць песню...